Kevin Durant: Η απόφαση

 

Το ημερολόγιο έδειχνε 4 Ιουλίου του 2016, μία μέρα χωρίς προηγούμενο στα χρονικά της Λίγκας που έμελλε να αλλάξει μία και καλή το ρου της ιστορίας. Ένα καλοκαίρι πανομοιότυπο για τον οργανισμό των Thunder, όσον αφορά την διεκδίκηση του πρωταθλήματος μέσω της -πάντα- ανταγωνιστικής Δυτικής περιφέρειας... με το αποτέλεσμα να παραμένει το ίδιο απογοητευτικό και ασφυκτικό. 

Στην πραγματικότητα η θηλιά τους έπνιξε...

Μία post-season με τεράστιες προσδοκίες, απαιτήσεις και προοπτικές, καθώς η συγκεκριμένη χρονιά χαρακτηρίζεται ως η κορυφαία ομάδα που η Oklahoma κατόρθωσε να παρουσιάσει από την φυγή της από το «μοναχικό» Seattle. Ένα σύνολο που απαρτιζόταν από κάθε λογής αγωνιστικής ιδεολογίας και ιδιαιτερότητας, με σχεδόν μηδαμινές αδυναμίες στις δύο πλευρές του παρκέ, δεδομένου και της δυναμικής των δύο ακρογωνιαίων λίθων... αναφερόμενος σαφέστατα στον εκρηκτικό Russell Westbrook και τον άνθρωπο που η Λίγκα είχε χρήσει «αντικαταστάτη» του LeBron James ως το πρόσωπο της τα χρόνια που θα ακολουθούσαν. 

 

Και ρωτάει η αφελής αρχοντιά μου, εσάς τους ταπεινούς αναγνώστες: Κατά πόσο οι προβλέψεις των ιθύνοντων ήταν άστοχες; Το επιθετικό ταλέντο και η σωματοδομή του Kevin Durant μας επιτρέπουν εύλογα να τον καθιστούμε ως ένα είδος ξεχωριστό και πρωτοφανές φαινόμενο, που από την πρώτη στιγμή κυριάρχησε και αναγνωρίστηκε παγκοσμίως για τις επιθετικές του αρετές. 

Ένας αθλητής που ακουμπάει το 2,10 σε ύψος, ξεπερνώντας Center της εποχής... ένα τρομακτικό άνοιγμα χεριών της τάξεως των 2,20 μέτρων... ένα πραγματικό σκιάχτρο! 

Βγαλμένος  από ταινία θρίλερ για κάθε αμυντικό είναι όσα μπορεί να προσφέρει με την μπάλα στα χέρια! 

Ο χειρισμός και οι κινήσεις του με την μπάλα στα χέρια θυμίζουν τα πιο «φινετσάτα» guard ανά της περιόδους, ένα κινούμενο miss-match κατά την διάρκεια της αναμέτρησης και μην αναλογιστούμε την απαράδεκτα αποτελεσματική δεινότητά του σε καταστάσεις απομόνωσης... εξωγήινος! 

Ένα ολοκληρωμένο πακέτο επιθετικά σε όλους τους τομείς, οι παλαιότεροι θα θυμούνται πως ο αθλητής από το κολέγιο του Texas συνήθιζε να αγωνίζεται με πλάτη στην ρακέτα και να γυρνάει είτε με fade-way ή σπανιότερα με hook. Είχε κατηγορηθεί πολλάκις για την αδιαφορία του στο αμυντικό κομμάτι και την αδυναμία του να μαρκάρει πιο γυμνασμένα κορμιά, μία αντίληψη που σβήστηκε μόνιμα από το μυαλό κάθε φιλάθλου όταν εντάχθηκε υπό τις οδηγίες του Steve Kerr, αφού κατόρθωσε σε κάποιο σημείο βάση νούμερων να βρίσκεται ως μόνιμος θαμώνας στην στατιστική κατηγορία όσον αφορά τις περισσότερες τάπες ανά αγώνα. 

  

Μία συνηθισμένη post-season με τους Thunder, όπου στον πρώτο γύρο σκόρπισαν τους ήδη γερασμένους Dallas στους έξι ανέμους, περιμένοντας με ανυπομονησία την κραταιά ομάδα του Texas στα ημιτελικά της Δύσης. Το σύνολο του Gregg Popovich προερχόταν από την καλύτερη χρονιά στην regular season στην ιστορία τους (67-15), με την παρασημοφορεμένη Big-Three να στέκεται γεμάτη αυτοπεποίθηση απέναντι στο «νέο αίμα» που κυνηγάει λυσσασμένα να παραλάβει την θέση τους. 

Από τον παράδεισο της επιτυχίας στην απόλυτη καταστροφή... 

Η Oklahoma απείχε μία νίκη στην σειρά με τους «Πολεμιστές», ώστε να διαπράξει μία από τις πιο μοναδικές, ανεπανάληπτες και απίθανες σειρές οργανισμού στα play-offs... ναι, μόνο που η πορτοκαλί «Θεά» και το πείσμα των πρωταθλητών είχαν να καταθέσουν μία διαφορετική εκδοχή. Οι Warriors θα επικρατήσουν σε τρία συναπτά παιχνίδια των -ήδη- ανακηρυγμένων νικητών από τον τύπο και την μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου... οι ίδιοι μάσησαν τα λόγια τους, τα δόντια τους, τράβηξαν τα μαλλιά τους, όταν οι Klay Thompson και Steph Curry αποφάσισαν πως η ώρα να λάμψουν είχε φτάσει... 

Βέβαια, τα συμφραζόμενα της μοίρας οι Warriors τα «λούστηκαν» μία και καλή! 

Η συνέχεια της ιστορίας είναι τόσο «τραγική» όσο και αστεία ταυτόχρονα, ο Kevin Durant υπογράφει με την ομάδα της California, «καίγοντας» τις ελπίδες όλων εκείνων που ανυπόμονα κοίταζαν τα ρολόγια τους και ήλπιζαν σε περισσότερες μονομαχίες μελλοντικά! 

Μονομαχίες; Κακόγουστο αστείο; Μόνο λεηλασίες!  

Τα επόμενα δύο χρόνια θα συνδυαστούν με δύο τίτλους και ισάριθμα τρόπαια καλύτερου παίκτη των τελικών, ως απόδειξη της προσωπικής του κυριαρχίας στο υψηλότερο επίπεδο και γενικότερα της αυτοκρατορίας που έχτισαν οι Warriors λιθαράκι-λιθαράκι, μέχρι την στιγμή να γευτούν τα αποτελέσματα των σπόρων που είχαν φυτέψει με ευλάβεια τα προηγούμενα χρόνια.

Και μείναμε με την κρυφή μας σκέψη πως ο LeBron θα ντυθεί Ιησούς και θα σώσει το άθλημα... εις μάτην! 

Στις 11 Ιουνίου του 2019 το σύμπαν θα επιδιώξει την εξισορρόπηση των πραγμάτων, θα γυρίσει βάναυσα την πόρτα στους εν δυνάμει πρωταθλητές, ρίχνοντας κατάρες μία και μία στα πολυτιμότερα μέλη του συνόλου.

Ο Kevin Durant θα γνωρίσει από πρώτο χέρι τι σημαίνει για έναν αθλητή ένας σοβαρότατος τραυματισμός στον αχίλλειο, στο δεξί του πόδι, ο Klay Thompson σε προσπάθεια για κάρφωμα εξαιτίας της επιβάρυνσης καθ' όλη την διάρκεια της σειράς, πατάει άτσαλα και το γόνατο δεν άντεξε την πίεση, την κούραση, την κόπωση, τα τόσα χρόνια συνεχών απαιτήσεων και λύγισε...  

Και έμεινε σαν μετενσάρκωση του James, να παλεύει για την επιβίωση μόνος του ο Steph Curry! 

Σαν να μην έφταναν όλα όσα έλαβαν δράση τον τελευταίο χρόνο, ο Kevin Durant θα αλλάξει χρώματα φανέλας και θα αναζητήσει νέες προκλήσεις και περιπέτειες στο ταξίδι προς την εξασφάλιση της υστεροφημίας του, εκείνης που ορμίξαμε να διαλύσουμε και να την χωρίσουμε σε κομμάτια μίας ξεχασμένης αίγλης... 

Αναμένεται φέτος να επιστρέψει στην αγωνιστική δράση και ξυπνώ έντρομος τα βράδια με εφιάλτες να μου τυραννούν το μυαλό, ''Θα γυρίσει όπως άλλοτε''; 

Το αφήνω στην κρίση σας, γιατί η δικιά μου φοβάται το άσχημο μαντάτο και τις πιθανότητες... 

Τελικά είναι ηγέτης; Οι απόψεις διίστανται και οι ιστορικοί μαζί μας, είναι ο άνθρωπος που έβαλε σε τροχιά πρωταθλητισμού τους Thunder, ανακηρύχθηκε δύο φορές ως ο πρωταγωνιστής των τελικών...  σε έναν οργανισμό που γιγαντώθηκε κατά κύριο λόγο εξαιτίας της μεταρρυθμιστικής φιλοσοφίας του αθλητή από το Davidson, τον οποίο «νίκησε» στην εσωτερική μονομαχία για την κατάκτηση της συγκεκριμένης διάκρισης δις! 

Τι και αν δήλωσε πως δεν θεωρεί τον εαυτό του ως ηγετική φυσιογνωμία; Η αφεντιά μου δεν πρόκειται να κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια και να αφήσει τον καθένα να αλλοιώνει και να χλευάζει έναν κύριο και όσα με τον ιδρώτα και το ταλέντο του επιτεύχθηκαν... 

Read More

Drazen Petrovic: Ο Γιος του Διαβόλου

Ήταν 22 Οκτωβρίου του 1964, όταν κάποιος μπόμπιρας ονόματι Drazen Petrovic αντίκρισε για πρώτη φορά τον κόσμο που ήταν γραφτό από τις τρεις μοίρες της Αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας να διαταράξει την αρμονία ενός ολόκληρου αθλήματος και να χαράξει νέα μονοπάτια για τους Ευρωπαίους αθλητές. 

Ο Drazen υπήρξε πρότυπο αθλητή από τα παιδικά του χρόνια και είναι μία αρετή που θα τον συνόδευε εφ όρου ζωής. Δεν αποχωριζόταν ποτέ την «πορτοκαλί Θεά» από τα χέρια του ως ένδειξη σεβασμού και αγάπης προς το πρόσωπό της. Όντας νεανίας ακολουθούσε τον μεγαλύτερο αδερφό του Aleksandar σε κάθε κομμάτι της καθημερινότητας του, ώσπου που κοκκάλωσε, σταμάτησε να σκέφτεται και η καρδιά του χτύπαγε σαν τρελή... ένα συναίσθημα πρωτόγνωρο για εκείνον και είδε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μία ταινία μικρού μήκους να ξετυλίγεται μπροστά από τα μάτια του. Ήταν το μετερίζι του και όλοι μας θα γινόμασταν ακούνητοι θεατές της αδάμαστης μαγείας του. 

Η ιστορία του Drazen είναι μία από τις πιο διαδεδομένες στην μπασκετική υφήλιο, καθώς συνδυάζει όλο εκείνα τα στοιχεία που την καθιστούν ξεχωριστή και διαχρονική στα μάτια κάθε λάτρη του μπάσκετ. Οι θυσίες που θελημένα έπραξε ο «Petro» προκειμένου να υπερ-πηδήσει κάθε εμπόδιο που στάθηκε στον διάβα του, μετά βεβαιότητας σας αναφέρω πως αξίζουν βιβλίο από μόνες τους! 

O Wilt Chamberlain σκόραρε 100 πόντους ως μέλος των San Francisco Warriors στις 2 Μαρτίου του 1962 και μνημονεύεται μέχρι τις μέρες μας σαν την κορυφαία ατομική εμφάνιση αθλητή στα χρονικά. Σίγουρα το «Διαολάκι» έχει την δυνατότητα να παρουσιάσει τις ενστάσεις του δειλά-δειλά... με την εξωφρενική συγκομιδή των 112 πόντων σε αναμέτρηση της Γιουγκοσλαβικής Λίγκας! 

Drazen, αφού... 

Στην Cibona ο Petrovic ανέδειξε πλήρως το ταλέντο του και άνοιξε τα φτερά του προς άλλους γαλαξίες. Ήταν εμφανές και αναγνωρισμένο από τον τύπο της εποχής ότι το εγχώριο πρωτάθλημα δεν ήταν τόσο ανταγωνιστικό πλέον για την αφεντιά του..  εδώ για να αποτυπώνουμε την πραγματικότητα, ούτε οι Ευρωπαϊκές ομάδες είχαν το αντίδοτο ώστε να τον περιορίσουν αγωνιστικά. Αν μη τι άλλο, ο Drazen οδήγησε την Cibona σε πάμπολλα τρόπαια εντός και εκτός συνόρων. Δεν αποτελεί σύμπτωση και χάρισμα η επιλογή του από τους Portland Blazers σε μία εποχή που οι Ευρωπαίοι παίκτες τύγχαναν υποτίμησης, υποβάθμισης, χαμηλών προσδοκιών και κατά συνέπεια απαιτήσεων... Βέβαια, τι να το κάνεις το εισιτήριο για την Αμερική αν δεν μπορείς να το εξαργυρώσεις...

Ο Petrovic θα αναγκαστεί να κάνει κουράγιο μέχρι την στιγμή που θα είχε την δυνατότητα, την ευκαιρία και το «πράσινο φως» για την μετακίνηση του στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. Ένας νόμος που δέσμευε τους Γιουγκοσλάβους αθλητές να παραμείνουν στην χώρα τους. 

Επόμενος σταθμός η «Βασίλισσα» της Ευρώπης, μία ομάδα με αποδεδειγμένο ταλέντο στις τάξεις της, αν και η κατάσταση γρήγορα περιπλέχτηκε ανάμεσα στους αθλητές του συλλόγου. Αφορμή ήταν η υπέρμετρη κατοχή της μπάλας από τον Κροάτη guard και ο ρόλος που του ζητήθηκε να αναλάβει κατά την διάρκεια των αγώνων, δηλαδή σε μία κατάσταση περισσότερο χωρίς την μπάλα, δεχόμενος τα βαριά screen των «ψηλών» ώστε η ομάδα του να εκμεταλλευτεί το δολοφονικό σουτ που διέθετε πίσω από τη γραμμή του τριπόντου. 

Ώρες-ώρες η ζωή μας φέρνει περίεργα παιχνίδια και που να είχε ψυλλιαστεί ο Petrovic πως στην Αμερική θα γινόταν εκείνο που κάποτε απεχθάνονταν... 

Τείνουμε να ξεχνάμε καταστάσεις και γεγονότα με το πέρασμα των ετών και να τα θεωρούμε δεδομένα εξ αρχής, μολονότι αν ρίξουμε μία πιο προσεκτική ματιά στα πρώτα χρόνια της καριέρας του θρυλικού Ευρωπαίου guard, θα παρατηρήσουμε πως στις απαρχές συνήθιζε να έχει καθήκοντα σκόρερ και δημιουργού... το προσωνύμιο «Μότσαρτ» του μπάσκετ μόνο τυχαία δεν του αποδόθηκε ως η ύψιστη τιμή.  

Ο «Petro» ύψωνε την γροθιά δυναμικά στον αέρα σαν άλλος rock-star, εκείνον που έψαχναν μανιωδώς γυναίκες στα δωμάτια των ξενοδοχείων και ταυτόχρονα ένα ίνδαλμα για κάθε επίδοξο αθλητή. 

Η αποχώρηση του από την Ρεάλ Μαδρίτης παραμένει μία υπόθεση «λαβύρινθος», χωρίς αρχή και τέλος... μία ερώτηση έχω για εσένα που αγωνίζεται στα παρκέ των ουρανών: Βρε αθεόφοβε, πως ξεγλίστρησες σαν χέλι μέσα από τα χέρια τους; 

Δεν επεξηγώ την ιστορία περαιτέρω, καθώς είναι ένα άρθρο από μόνη της, και εν καιρώ θα δημοσιευτεί... ελπίζω να μην μου το κρατήσετε «μανιάτικο». 

H περίοδος του Petrovic στο Portland ήταν τόσο αλλοπρόσαλλη όσο και ο χαρακτήρας του γενικότερα: Τα σωματικά του προσόντα δεν ήταν στο κατάλληλο επίπεδο, είχε να ανταγωνιστεί με το καλύτερο «δυάρι» της Δυτικής περιφέρειας... αναφέρομαι σαφώς στο Clyde Drexler και τον σπουδαίο σουτέρ Danny Ainge, ο οποίος είναι σχεδόν δύο δεκαετίες εμπλεκόμενος με τους πολυαγαπημένους του Boston Celtics κυρίως ως General Manager. Εκτός των άλλων, στον πάγκο των Blazers βρισκόταν ο άπειρος Rick Adelman που θαύμαζε και γνώριζε όσο κανείς τα χαρίσματα του Drazen αλλά επί της ουσίας δεν του παρέδωσε ουδεμία φορά ένα χρονικό διάστημα άξιο να αποδείξει τις χρυσές περγαμηνές που κουβάλαγε πιστά στις πλάτες του από την Ευρώπη. 

Η ανταγωνιστική προσωπικότητα του Petrovic έκανε υπομονή πράγματι, περίμενε ευλαβικά ένα σινιάλο που δεν ήρθε ποτέ από το τεχνικό επιτελείο... και έτσι απροσδόκητα ξύπνησε μία μέρα με σκοπό να διεκδικήσει επιτέλους όσα του αναλογούσαν! 

Όσο και αν προσπάθησε η ομάδα από το Portland, ο Drazen ήταν ανένδοτος και το πείσμα του ξεπερνούσε «γαϊδάρου»... 

Στους Nets ο Drazen μύρισε για τα καλά το άρωμα της μοναξιάς σε μία ομάδα που αναμφισβήτητα τον χρειαζόταν... και από την πλευρά του ανταπέδωσε όσο ποτέ άλλοτε. Οι μονομαχίες του με τον Reggie Miller και τον  Michael Jordan έχουν περάσει στο πάνθεον του αθλήματος και ο μύθος του είναι αναγνωρίσιμος σε κάθε μήκος και πλάτος του πλανήτη. Κατόρθωσε να βγάλει από τον «βάλτο» την ομάδα από το New Jersey και ανακηρύχθηκε ως εκ των κορυφαίων στην θέση του μεταξύ άλλων σπουδαίων. 

Ένας All-Star που δεν πρόλαβε να «χορτάσει» κανένας μας... 

Στις 7 Ιουνίου του 1993  σε αυτήν την καταραμένη λεωφόρο της Γερμανίας ένα τροχαίο ατύχημα έκοψε ξαφνικά το νήμα της ζωής του «μονομάχου» Petrovic και αφότου έχει προηγηθεί η άρνησή του να εισέλθει στο αεροπλάνο της Εθνικής ομάδας, επιλέγοντας να ταξιδέψει οδικός μαζί με την κοπέλα του. 

Το ρολόι του Dino Radja δείχνει κοκκαλωμένο με τους δείκτες του 17:20 από τότε....

Σύσσωμη η αποστολή ψυχανεμίστηκε το αλλόκοτο της στιγμής, κανένας δεν υποψιαζόταν πως ο άνθρωπος που συνάντησαν πριν μίση ώρα είχε αποδημήσει για καλό...  

Ο Καβάφης είχε γράψει πως σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι, νομίζω πως ο κύριος Drazen για άλλη μία φορά θα βγάλει σχολαστικά τους φακέλους του και θα διαφωνήσει στον παραπάνω ισχυρισμό. 

Για τον «Petro» ήταν πάντοτε το αποτέλεσμα, η χαρά της επιτυχίας, το νέκταρ της νίκης.... η απόλυτη ταπείνωση του αντιπάλου!

Το ακούω στο μυαλό μου, και ας μην το έζησα... "Petro for three''! 

Χρόνια πολλά Drazen Petrovic! 

Read More

Το γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα: Οι προπονητές

    

"Καμιά φορά βλέπω στην τηλεόραση τους παίκτες που μιλάνε για προβλήματα στο μπάσκετ τώρα. Προβλήματα; Τότε να δεις. Δέκα χρόνια δεν ζήτησα ούτε ένα ποτήρι γάλα. Ούτε τα ναύλα δεν μου έδιναν. Τίποτα. Παπούτσια ελβιέλα και τα φορούσα χωρίς κάλτσες. Τι να πω στη μάνα μου; Δώσ' μου λεφτά να πάρω κάλτσες; Κάλτσες έβαλα με την Εθνική, όταν μου έδωσαν τη στολή."
Η Δήμητρα Ζαπονίδου επέλεξε να παίξει μπάσκετ σε μια εποχή που ήταν πάρα πολύ δύσκολο ακόμα και για τους άντρες. Κατάφερε να γίνει η πρώτη αρχηγός της Εθνικής Ομάδας και να θεωρείται σύμβολο του γυναικείου μπάσκετ στην χώρα μας. Πάλεψε σκληρά για να τα καταφέρει. Όχι επειδή το ήθελε, επειδή αναγκάστηκε να το κάνει για να συνεχίσει να κάνει αυτό που ήθελε. "Είχαμε πάει σε ένα εργοστάσιο με είδη γυναικεία, πάνω από τις μηχανές ήμασταν όλη μέρα, 8-5. Έφευγα από το εργοστάσιο 5 η ώρα, με το σορτσάκι στην τσάντα, γιατί στις 6 είχα προπόνηση. Πήγαινα από του Χαροκόπου στη Ν. Σμύρνη με τα πόδια και δεν διαμαρτυρήθηκα ποτέ, κοπέλα μου. Δέκα χρόνια δεν είπα «κουράστηκα»." Το κείμενο της Δήμητρας Ζαπονίδου στην Lifo  μας έδωσε την ιδέα να μιλήσουμε για το γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα. Από το 1967 που διεξήχθη το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα γυναικών μέχρι και σήμερα, πολλές αθλήτριες, πολλοί προπονητές, χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν πολλές δυσκολίες και να δουλέψουν πάρα πολύ σκληρά  για να καταφέρουν να κάνουν αυτό που αγαπούν, για να φτάσουν εδώ που είναι σήμερα. Ψάξαμε και βρήκαμε μερικούς ανθρώπους του γυναικείου μπάσκετ που ξεχωρίζουν στην χώρα μας και σας παρουσιάζουμε αυτά που μας είπαν.

Γιώργος Δικαιουλάκος



Ποιος είναι ο/η αγαπημένος παίκτης/παίκτρια;

Είναι τόσοι πολλοί... Γκάλης Πέτροβιτς Jordan, από τους εν ενεργεία ο Doncic. Από παίκτριες είχα την τύχη να κοουτσάρω τις καλύτερες παίκτριες του κόσμου, Parker, McCoughtry, αλλά θα προτιμήσω την Penny Taylor. Υπήρχαν στιγμές στο παιχνίδι που ενώ κοουτσάριζα χάζευα τις κινήσεις της και το πόσο ολοκληρωμένη αλλά και ταπεινή παίχτρια ήταν.

Από ποια ηλικία καταλάβατε ότι θέλετε να ασχοληθείτε με το μπάσκετ και σε ποια ηλικία διαπιστώσατε ότι έχετε το ταλέντο για να κάνετε το κάτι παραπάνω είτε παικτικά είτε προπονητικά;

Σαν παίχτης δεν είχα ιδιαίτερο ταλέντο παρά μόνο δούλευα πολύ σκληρά. Αλλά σαν προπονητής νομίζω πως από 18 χρονών κατάλαβα πως ήθελα να ακολουθήσω αυτόν τον κλάδο και να φτάσω ψηλά, φυσικά δεν περίμενα ότι θα φτάσω τόσο ψηλά.

Πείτε μας λίγα λόγια για την καριέρα σας τόσο ως παίκτης όσο και ως προπονητής.

Δεν μου αρέσει να μιλάω για τον εαυτό μου, απλά θα πω πως ότι έκανα το έκανα με πολύ πολύ αγάπη και πολύ πολύ δουλειά. Ποτέ δεν με ένοιαζε αν θα πάρω πρωταθλήματα ή αν φτάσω ψηλά, με γέμιζε η καθημερινή μου ενασχόληση και η δημιουργία με το άθλημα, με τους παίχτες, με παρακολούθηση παιχνιδιών και σεμιναρίων. Ότι ήρθε ήρθε σαν ένα επισφράγισμα όλων των παραπάνω.

 Όπως αρκετοί συνάδελφοί σας έχετε καταφέρει μέσα από τη δουλειά σας να σας εμπιστεύονται σύλλογοι του εξωτερικού. Εξηγείστε μας τις διαφορές τόσο σε αγωνιστικό επίπεδο όσο και σε οργανωτικό σε σχέση με τη χώρα μας. 

Οι διαφορές σε οργανωτικό επίπεδο είναι τεράστιες και αυτό με λυπεί. Σε όλα τα επίπεδα.. Σε αγωνιστικό επίπεδο το μπάσκετ που παίζεται στο εξωτερικό στηρίζεται περισσότερο στην ταχύτητα και στο ένστικτο των παιχτών από ότι στην χώρα μας το οποίο βασίζεται περισσότερο στις κατευθύνσεις του προπονητή.

Έχετε δηλώσει ότι προς το παρόν δε σκέφτεστε να επιστρέψετε Ελλάδα. Ισχύει και για την εθνική το ίδιο εκτός συλλόγων;

Κάθε χρόνο έχω κάποιες προτάσεις απο ανδρικές ομάδες αλλά για κάποιους λόγους δεν μπορούσε κάποια να με πείσει να μείνω στην Ελλάδα. Σχετικά με την Εθνική, η θέση δεν είναι ορφανή για να το συζητάμε, η εθνική μας έχει ήδη έναν αξιόλογο προπονητή σε αυτή την θέση τον Κο Μασλαρινό, Εξάλλου το γεγονός ότι είμαι στα δικαστήρια με την ομοσπονδία, αλλά ακόμα και να το κερδίσω υπάρχουν κι άλλα πράγματα απο πίσω τα οποία προς το παρόν δεν μου επιτρέπουν να συνεργαστώ με τους συγκεκριμένους ανθρώπους της ομοσπονδίας.

Μεγαλύτερη στιγμή της καριέρα σας ως τώρα;

Δοξάζω τον Θεό που είχα αρκετές μεγάλες στιγμές, αλλά αυτό που πετύχαμε με τον Αθηναικό και η κατάκτηση του Ευρωπαϊκού το 2010 για πολλούς λόγους την θεωρώ την κορυφαία.

Ποιο ματς από αυτά που κοουτσάρατε θα θέλατε να ξαναπαίξετε για να αλλάξετε το αποτέλεσμα;

Ενδιαφέρουσα ερώτηση. Ίσως τον ημιτελικό του F4 το 2012 όπου είχαμε φτάσει μέχρι εκεί αήττητοι κι έπρεπε να παίξουμε εναντίον της οικοδέσποινας Γαλατασαράι με όλη την εθνική Αμερικής και Ευρώπης απέναντί μας. Ταουράσι, Τσαρλς, Πενιτσέιρο, Αλμπεν, Πρινς, Τόρενς αλλά στο 1ο δεκάλεπτο τραυματίστηκε η καλύτερή μας παίχτρια η Penny Taylor με χιαστό. Παρ'ολα αυτά κερδίσαμε αλλά η Penny δεν ξανάπαιξε με αποτέλεσμα να μην πάρουμε την Ευρωλίγκα. Θα ήθελα να ξαναπαίξω αυτό το ματς, όχι για να αλλάξω το αποτέλεσμα αλλά για να την έβγαζα αλλαγή πριν χτυπήσει.

 

Προπονείτε γυναίκες εντός του παρκέ. Ποια είναι η εικόνα σας για τις γυναίκες συναδέλφους; Πόσο δύσκολο θεωρείτε ότι είναι για μια γυναίκα να καταφέρει να εδραιωθεί στον χώρο και το ρόλο αυτό;
 

Έχω συνηθίσει από την δουλειά μου με τους/τις παίχτες/ριες να μην βλέπω χρώμα, εθνικότητα, όνομα, φύλλο, παρά μόνο προσφορά. Το ίδιο κάνω και για τον αντίπαλο προπονητή. Έχω σε μεγάλη εκτίμηση τις γυναίκες προπονήτριες ακριβώς επειδή καταλαβαίνω πως εργάζονται σε ένα περιβάλλον όπου λόγω προκατάληψης δεν τις εκτιμούν πολλοί και αυτό είναι και άδικο αλλά και στρεσογόνο. Δυστυχώς στην χώρα μας θα το πω ωμά, γυναικείος αθλητισμός δεν υφίσταται για τους λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναφέρω οπότε αντιστοίχως η καριέρα τους και η πορεία τους προς την εδραίωση είναι σχεδόν αδύνατη.

Πείτε μας πως συμπεριφέρονται οι οπαδοί και στο κομμάτι αυτό αλλά και στο κομμάτι της βίας στα γήπεδα.

Στο εξωτερικό η λεξη αθλητισμός είναι συνυφασμένος με την τέχνη, τον πολιτισμό. Άνθρωποι έρχονται να απολαύσουν ενα παιχνίδι σαν να πηγαίνουν στο θέατρο, να θαυμάσουν 10-20 αθλητές και όχι τόσο να προσπαθήσουν να καταλάβουν κάποιες προπονητικές επεμβάσεις. Δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με διαιτητές και με διαμαρτυρίες. Συνήθως εμάς τους Έλληνες, τους Ισπανούς και τους Σέρβους μας βλέπουν σαν τους τρελούς του χωριού με τις αντιδράσεις μας. Στο τέλος όμως όλοι τρέχουν να φωτογραφηθούν με τους παίχτες και των δυο ομάδων και να πάρουν αυτόγραφα.

Στο εξωτερικό είναι σίγουρα καλύτερα τα πράγματα οικονομικά όμως και πάλι οι παίκτριες μπορούν να επιβιώσουν ασχολούμενες μόνο με το μπάσκετ ή πρέπει να κάνουν και άλλη ή άλλες δουλειές; Η ερώτηση φυσικά ισχύει και για προπονητές/προπονήτριες.

Ναι στο εξωτερικό τα ποσά που δίνονται στις παίχτριες είναι πάρα πολύ μεγάλα, ξεπερνάνε τα ποσα που δίνονται στους άντρες της Α1 στην Ελλάδα, θα έλεγα αγγίζουν τους μισθούς που δίνονται στο αντρικό μπάσκετ στα "πλούσια" πρωταθλήματα. Στους προπονητές μεγάλα ποσά δίνονται μόνο σε λίγους.

 

Τι θα μπορούσε να γίνει ώστε να υπάρχει περισσότερη απήχηση από τον κόσμο τουλάχιστον στην Ελλάδα;

Ο κατάλογος είναι μακρύς και μου είναι αδύνατο να τον αναλύσω τώρα, χρειάζεται ένα γενικό start up στα πάντα, όπως χρειάζεται και το Ελληνικό μπάσκετ γενικότερα. Όλος ο κόσμος προχωράει μπροστά, ακόμα και χώρες που δεν έχουν παράδοση στο μπάσκετ, κι εμείς ζούμε ακόμα με πρακτικές του '80.

 

Τα αντρικά τμήματα θα έπρεπε να στηρίζουν περισσότερο την προβολή των γυναικείων τμημάτων; Η πολιτεία;

Όχι. Το κάθε τμήμα πρέπει να μάθει να στηρίζεται στα δικά του πόδια χωρίς να περιμένει τίποτα και από κανέναν, ούτε από την πολιτεία. Η λύση είναι στην δουλειά και στον αγώνα που πρέπει να κάνουν για να έρθουν μικρά κορίτσια στο μπάσκετ, στην ζεστή και σωστή δουλειά για να τα κρατήσουν στο χώρο και να τα εξελίξουν, στο σωστό μάρκετινγκ των ομάδων για να φέρουν χορηγούς και να δημιουργήσουν φιλάθλους, φυσικά όχι μόνο αυτά.

Υπήρξαν στιγμές που σκεφτήκατε να τα παρατήσετε και τι θα λέγατε σε κορίτσια που παίζουν και αντιμετωπίζουν πίεση ή θέλουν να ξεκινήσουν αλλά φοβούνται με αυτά που βλέπουν ή ακούνε στο γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα;

Να τα παρατήσω γιατί; Λατρεύω την δουλειά μου κι εδώ και 11 χρόνια έχω μόνο επιτυχίες σαν head coach αλλά και παλαιότερα σαν assistant coach στο αντρικό. Αλλά όπως προείπα η αγάπη μου για αυτό που κάνω ξεπερνάει την οποιαδήποτε κούραση ή κακές στιγμές που μπορεί να προκύψουν. Η αλήθεια είναι πως κάποια στιγμή όταν ήμουν στην Κίνα είχα κουραστεί με την εκεί κατάσταση και σκεφτόμουν να κάνω ένα διάλειμμα για κάνα χρόνο από την προπονητική για να ξεκουραστώ ψυχικά, αλλά η επαναφορά μου στην Ευρώπη με αναζωογόνησε και μου ξανάδωσε την θέρμη για περισσότερη δουλειά, για νέες περιπέτειες και συγκινήσεις. Στα νέα κορίτσια θα έλεγα να ακολουθούν πάντα την καρδιά τους, το όνειρό τους και όσες δυσκολίες θα αντιμετωπίζουν να τις θεωρούν μέρος της διαδικασίας για να φτάσουν ψηλά. Αν έχουν αγάπη για αυτό που κάνουν τότε σίγουρα όλα θα πάνε καλά. Χρειάζεται αφοσίωση και επιμονή, αλλά κάτω από την ομπρέλα της αγάπης για το άθλημα και με μια σωστή καθοδήγηση τότε όλα θα πάνε καλά, όπως καλά πήγανε και στα τόσα κορίτσια που έχουν πλέον σαν ινδάλματα. Αυτή είναι η μόνη συνταγή.

Είστε αισιόδοξος ότι μπορούν να καλυτερέψουν τα πράγματα εδώ;

Εγώ ξέρω πως τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο και όταν εμφανίστηκαν άνθρωποι στο γυναικείο οι οποίοι ήθελαν να προσφέρουν (και το απέδειξαν με τις ομάδες τους) τώρα δεν μιλιούνται με τους ανθρώπους της ομοσπονδίας. Άρα πόσο αισιόδοξος μπορεί να είναι κάποιος με την παρούσα κατάσταση;

15)Πιστεύετε υπάρχουν πρόσωπα που μπορούν να αναλάβουν τις ευθύνες?

Σαφέστατα και υπάρχουν και ήδη βλέπουμε 4 νέες υποψηφιότητες για τις εκλογές της ομοσπονδίας, ας μην ξεχνάμε πως στο παρελθόν δεν τολμούσε να βάλει κανένας άλλος πλην του Βασιλακόπουλου. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που θα ήθελα να τους δω να αναλαμβάνουν ευθύνες αλλά θεωρώ πως το μοντέλο της διοίκησης του ενός δεν θα φέρει επιτυχία. Μόνο η εξωστρέφεια και η συνεργασία θα μας προχωρήσει μπροστά. Δυστυχώς στην Ελλάδα της ανεργίας, ακόμα και το να εργαστείς είναι πιο εύκολο από το να συνεργαστείς και πρέπει να το ξεπεράσουμε αυτό.

Κατερίνα Χατζηδάκη

 Ποιος είναι ο/η αγαπημένος παίκτης/παίκτρια;

Πάρα πολλοί αγαπημένοι! Δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιον ή κάποια, αλλά επειδή αγάπησα το μπάσκετ την εποχή του Άρη και του ΠΑΟΚ θα έλεγα Γκάλης, Γιαννάκης και Κόρφας! Παίχτρια αγαπημένη είναι η Sue Bird που είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά πέρσι στο Σιάτλ.

 Από ποια ηλικία καταλάβατε ότι θέλετε να ασχοληθείτε με το μπάσκετ και σε ποια ηλικία διαπιστώσατε ότι έχετε το ταλέντο για να κάνετε το κάτι παραπάνω είτε παικτικά είτε προπονητικά;

Η πρώτη μου επαφή με το μπάσκετ είναι λίγο περίεργη ιστορία! Ο πατέρας μου  ήταν οδηγός τουριστικού λεωφορείου και μια μέρα μου λέει:"θα πάω μια ομάδα μπάσκετ κοριτσιών σε έναν αγώνα , θέλεις να έρθεις;" Πήγα λοιπόν μαζί και στο ημίχρονο έκανα σουτάκια όπως κάνουν κλασικά τα παιδάκια! Με είδε ο προπονητής και με ρώτησε αν θέλω να παίξω για την ομάδα! Αυτό ήταν! Μετά από μερικά χρόνια ως παίχτρια άρχισε να μπαίνει μέσα μου το μικρόβιο της προπονητικής. Και φυσικά όταν μου ζήτησαν να αναλάβω τις κορασίδες της ομάδας μου, η χαρά μου ήταν μεγάλη! Κάπου εκεί, πριν 20 χρόνια και περίπου, ξεκίνησε η προπονητική μου περιπέτεια!

 Πείτε μας λίγα λόγια για την καριέρα σας τόσο ως παίκτρια όσο και ως προπονήτρια. 

Ως παίκτρια έπαιξα σε δύο ομάδες σε ερασιτεχνικό επίπεδο στη Δήμητρα Ελευσίνας και στη ΝΕΜ Μεγάρων. Η αλήθεια είναι πως γρήγορα διαπίστωσα πως μου αρέσει πιο πολύ να δίνω οδηγίες από το να εκτελώ! Έτσι από το 1996 έως το 2004 ήμουν στη Δήμητρα Ελευσίνας, στις κορασίδες και αργότερα στο γυναικείο. Στη συνέχεια για δύο χρόνια στον Πανιώνιο Άργους, και έπειτα στον Κτησιφώντα Παιανίας, όπου είχα την τύχη να γνωρίσω και να συνεργαστώ με τη Γιασεμή Σαμαντούρα για τα επόμενα 11 χρόνια! Ακολούθησαν ο Πρωτέας Βούλας, ο Πανελευσιακός, ο Α.Ο. Καλαμακίου, το Ελληνικό, οι Κυρίαρχοι, η Εστία Φιλίας, ο Παναθηναϊκός και ο Αθηναϊκός. Τα τελευταία 5 χρόνια βρισκόμουν στην Τουρκία, τον 1ο χρόνο ως βοηθός, και τα επόμενα 4 ως πρώτη προπονήτρια της Hatay.

 Όπως αρκετοί συνάδελφοί σας έχετε καταφέρει μέσα από τη δουλειά σας να σας εμπιστεύονται σύλλογοι του εξωτερικού. Εξηγείστε μας τις διαφορές τόσο σε αγωνιστικό επίπεδο όσο και σε οργανωτικό σε σχέση με τη χώρα μας.

Βασικός παράγοντας σε κάθε πρωτάθλημα, είναι πάντα η εκάστοτε Ομοσπονδία. Από την κορυφή ξεκινούν όλα. Όταν υπάρχει οικονομική και ηθική στήριξη, η διεξαγωγή ενός πρωταθλήματος είναι υγειής και λειτουργική. Στην Τουρκία όπου εργαζόμουν η Ομοσπονδία φρόντιζε κάθε χρόνο το γυναικείο πρωτάθλημα να έχει αποκλειστικό χορηγό, να υπάρχει τηλεοπτική κάλυψη 4 αγώνων κάθε αγωνιστική από την κρατική τηλεόραση, αλλά και ιντερνετική τόσο της πρώτης όσο και της δεύτερης κατηγορίας. Το αποτέλεσμα αυτής της προβολής, είναι η προσέλκυση χορηγών, κάτι που φυσικά διευκόλυνε οικονομικά τις ομάδες. Η προβολή της Εθνικής ομάδας, είναι επίσης κάτι πολύ σημαντικό, καθώς αποτελεί πόλο έλξης νεαρών αθλητριών στους συλλόγους.

Έχετε δηλώσει ότι προς το παρόν δε σκέφτεστε να επιστρέψετε Ελλάδα. Αφήνοντας τους συλλόγους έξω από την εξίσωση, θα θέλατε να αναλάβετε την εθνική κάποια μέρα στο μέλλον;

Σίγουρα το να είσαι ομοσπονδιακός προπονητής είναι μεγάλη τιμή για κάθε προπονητή. Σαφώς κάποια στιγμή, θα το ήθελα, αλλά πάντα υπό τις σωστές συνθήκες.

 

 Μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας σας ως τώρα;

 

Οι δυο φορές που κατακτήσαμε τοσούπερκαπ Τουρκίας.

 Ποιο ματς από αυτά που κοουτσάρατε θα θέλατε να ξαναπαίξετε για να αλλάξετε το αποτέλεσμα;

 

Σίγουρα τον ημιτελικό του Γιουροκαπ που χάσαμε στη Βενετία και αποκλειστήκαμε από τον τελικό.

 

Πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα να καταφέρει να εδραιωθεί στο χώρο αυτό; Αντιμετωπίσατε προκατάληψη από συναδέλφους είτε εδώ είτε έξω;

Είναι πολύ καλή η ερώτηση σου και ενδεικτικά θα σου πω το εξής. Οι γυναικείες ομάδες που συμμετέχουν σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις είναι 48. Από αυτές τις 48, μόνο οι 4 είχαν γυναίκες προπονήτριες. Και μιλάμε για γυναικείο μπάσκετ...Αυτό θεωρώ είναι ενδεικτικό και αποτελεί δυνατό παράδειγμα του πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα, όχι μόνο προπονήτρια, αλλά κάθε είδους εργαζόμενη ή επαγγελματία, να κερδίσει αρχικά την εμπιστοσύνη και στη συνέχεια να εδραιωθεί και καταξιωθεί στον τομέα της. Δυστυχώς, γενικά στην κοινωνία μας οι περισσότερες γυναίκες κατέχουν θέσεις εργασίας με λιγότερο κύρος και αρμοδιότητες, χωρίς προοπτικές εξέλιξης και συνεπώς με χαμηλότερη αμοιβή. Θέλω να ελπίζω, πως στο μέλλον τα πράγματα θα είναι πιο ισορροπημένα και θα επικρατήσει πλήρης ισότητα και ίσες ευκαιρίες σε όλους τους τομείς.

Στο εξωτερικό είναι σίγουρα καλύτερα τα πράγματα οικονομικά όμως και πάλι οι παίκτριες μπορούν να επιβιώσουν ασχολούμενες μόνο με το μπάσκετ ή πρέπει να κάνουν και άλλη ή άλλες δουλειές; Η ερώτηση φυσικά ισχύει και για προπονητές/προπονήτριες. 

Υπάρχουν χώρες που το γυναικείο μπάσκετ είναι επαγγελματικό και συνεπώς οι αθλήτριες μπορούν να ασχολούνται αποκλειστικά με αυτό, και υπάρχουν και άλλες- όπως η Ελλάδα- όπου το μπάσκετ είναι ερασιτεχνικό και φυσικά οι παίκτριες για να επιβιώσουν οικονομικά είναι αναγκασμένες να συνδυάζουν αθλητισμό με κάποια άλλη επαγγελματική δραστηριότητα. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τους προπονητές.

Τι θα μπορούσε να γίνει ώστε να υπάρχει περισσότερη απήχηση από τον κόσμο τουλάχιστον στην Ελλάδα;

Δυστυχώς είναι γεγονός πως γενικότερα ο γυναικείος αθλητισμός είναι αρκετά υποβαθμισμένος. Η διαφήμιση και η προβολή που γίνεται είναι σχεδόν μηδαμινή. Το γυναικείο μπάσκετ δεν έχει κάλυψη στο βαθμό που του αξίζει από τις εφημερίδες, τα ραδιόφωνα και την τηλεόραση, με αποτέλεσμα το κοινό να μην έχει εικόνα για το τι μπορούν επί της ουσίας να κάνουν οι αθλήτριες. Επομένως, αρχικά -γιατί είναι πολλά αυτά που πρέπει να αλλάξουν- βασικό είναι να γνωρίσει ο κόσμος την ποιότητα του γυναικείου αθλητισμού.

Τα αντρικά τμήματα θα έπρεπε να στηρίζουν περισσότερο την προβολή των γυναικείων τμημάτων; Η πολιτεία;

Νομίζω πως για να υπάρξει αλλαγή πρέπει βασικά να αυξηθεί ο αριθμός των γυναικών στις ηγετικές θέσεις σε όλα τα επίπεδα των αθλητικών δραστηριοτήτων. Ομοσπονδίες και σύλλογοι επιβάλλεται να εμπιστευτούν τις γυναίκες. Η στήριξη από την πολιτεία θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένη, αλλά δυστυχώς δεν είναι παρά σε ελάχιστες εξαιρέσεις. Σαφώς, τα ανδρικά τμήματα πρέπει να στηρίξουν αυτή την προσπάθεια. Στην ουσία, ο αθλητισμός είναι ενιαίος...

Υπήρξαν στιγμές που σκεφτήκατε να τα παρατήσετε και τι θα λέγατε σε κορίτσια που παίζουν και αντιμετωπίζουν πίεση ή θέλουν να ξεκινήσουν αλλά φοβούνται με αυτά που βλέπουν ή ακούν στο γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα;

Παρόλο που συνάντησα πολλές δυσκολίες, πολλές φορές απογοητεύτηκα, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα να τα παρατήσω, γιατί η αγάπη για αυτό που κάνω είναι πολύ μεγαλύτερη από κάθε εμπόδιο που βρήκα στο δρόμο μου. Σίγουρα η ενασχόληση μου με το γυναικείο μπάσκετ δεν ήταν, και ούτε θα είναι εύκολη. Μπορεί το οικονομικό κέρδος να είναι ελάχιστο ή και καθόλου. Όμως το κέρδος σε συναισθήματα, εμπειρίες, φιλίες και αναμνήσεις, είναι πολύ μεγαλύτερο.

Είστε αισιόδοξη ότι μπορούν να καλυτερέψουν τα πράγματα εδώ; Πιστεύετε υπάρχουν πρόσωπα που μπορούν να αναλάβουν τις ευθύνες;

Φυσικά και υπάρχουν πρόσωπα που μπορούν να αναλάβουν τις ευθύνες και είμαι σίγουρη πως στο άμεσο μέλλον θα βγούνε μπροστά! Η αισιοδοξία είναι αυτό που μας κρατάει ενεργούς, ειδικά αυτές τις δύσκολες μέρες!


Ευχαριστούμε από καρδιάς τους δύο coach.

Read More

Το γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα: Οι παίκτριες

"Καμιά φορά βλέπω στην τηλεόραση τους παίκτες που μιλάνε για προβλήματα στο μπάσκετ τώρα. Προβλήματα; Τότε να δεις. Δέκα χρόνια δεν ζήτησα ούτε ένα ποτήρι γάλα. Ούτε τα ναύλα δεν μου έδιναν. Τίποτα. Παπούτσια ελβιέλα και τα φορούσα χωρίς κάλτσες. Τι να πω στη μάνα μου; Δώσ' μου λεφτά να πάρω κάλτσες; Κάλτσες έβαλα με την Εθνική, όταν μου έδωσαν τη στολή."
Η Δήμητρα Ζαπονίδου επέλεξε να παίξει μπάσκετ σε μια εποχή που ήταν πάρα πολύ δύσκολο ακόμα και για τους άντρες. Κατάφερε να γίνει η πρώτη αρχηγός της Εθνικής Ομάδας και να θεωρείται σύμβολο του γυναικείου μπάσκετ στην χώρα μας. Πάλεψε σκληρά για να τα καταφέρει. Όχι επειδή το ήθελε, επειδή αναγκάστηκε να το κάνει για να συνεχίσει να κάνει αυτό που ήθελε. "Είχαμε πάει σε ένα εργοστάσιο με είδη γυναικεία, πάνω από τις μηχανές ήμασταν όλη μέρα, 8-5. Έφευγα από το εργοστάσιο 5 η ώρα, με το σορτσάκι στην τσάντα, γιατί στις 6 είχα προπόνηση. Πήγαινα από του Χαροκόπου στη Ν. Σμύρνη με τα πόδια και δεν διαμαρτυρήθηκα ποτέ, κοπέλα μου. Δέκα χρόνια δεν είπα «κουράστηκα»." Το κείμενο της Δήμητρας Ζαπονίδου στην Lifo  μας έδωσε την ιδέα να μιλήσουμε για το γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα. Από το 1967 που διεξήχθη το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα γυναικών μέχρι και σήμερα, πολλές αθλήτριες, πολλοί προπονητές, χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν πολλές δυσκολίες και να δουλέψουν πάρα πολύ σκληρά  για να καταφέρουν να κάνουν αυτό που αγαπούν, για να φτάσουν εδώ που είναι σήμερα. Ψάξαμε και βρήκαμε μερικούς ανθρώπους του γυναικείου μπάσκετ που ξεχωρίζουν στην χώρα μας και σας παρουσιάζουμε αυτά που μας είπαν.




Μαρία Κόρμπου και Μαρία Μαναβή (από τον Χρήστο Αλεξανδρίδη)

Καλησπέρα σας. Ονομάζομαι Μαρία Κόρμπου και φέτος αγωνίζομαι στην Αγία Παρασκευή. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου παίζω μπάσκετ... Ξεκίνησα στον Απόλλωνα και επόμενοι σταθμοί ήταν Φεα, Ζωγράφου, Χολαργός, Αμύντας και τώρα Αγία. Πέρα από τον ίδιο τον αθλητισμό, το μπάσκετ μου χάρισε σπουδαίες φιλίες, αξέχαστα ταξίδια, ένα ακαδημαϊκό μέλλον σε διεθνή σχολεία και την Αμερική αλλά και τους νεαρούς μου αθλητές μέσω της προπονητικής.

Γεια σας!! Λέγομαι Μαρία Μαναβή!! Μεγάλη μου αγάπη ο αθλητισμός και ιδιαίτερα το μπάσκετ, το οποίο παίζω από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, φτιάχνοντας μπασκέτες και μπάλες με ότι έβρισκα στο σπίτι!
 
1) Βιώσατε ποτέ ρατσισμό; Και αν ναι πως το αντιμετωπίσατε;

Κόρμπου: Όντας μία πολύ βαριά έννοια, δε θα έλεγα πως έχω βιώσει το ρατσισμό στη χώρα μου παρά μόνο στο κολλέγιο μου στην Αμερική. Ήμουν η μοναδική λευκή κοπέλα, προερχόμενη από μία εντελώς διαφορετική κουλτούρα και οι συμπαίκτριες μου είχαν δυσκολία στην ένταξη μου στην ομάδα. Τότε συμπόνεσα μία φίλη μου από Νιγηρία, γεννημένη και μεγαλωμένη στην Ελλάδα, που η γραφειοκρατεία της φερόταν σαν μετανάστρια ενώ άξιζε να παίζει στην εθνική ομάδα. Πριν τα αδέρφια Αντετοκούνμπο αυτό ήταν ένα αδιανόητο θέμα και ελπίζω πως με το λαμπρό παράδειγμα τους έχει βελτιωθεί η κατάσταση.

Μαναβή: Ρατσισμό ως γυναίκα προσωπικά δε βίωσα, αλλά ως άτομο με διαβήτη ναι, κυρίως από κανα 2 προπονητές που μου έχουν δηλώσει πως δε με έβαζαν στους αγώνες επειδή φοβόντουσαν λόγω διαβήτη «μη τους μείνω» όπως μου έχουν δηλώσει. Κάτι το οποίο φυσικά και δεν ισχύει, γιατί πάντα ήλεγχα το διαβήτη μου, ακόμα και ενδιάμεσα στις προπονήσεις και τους αγώνες, όπως επίσης η αίσθηση μιας υπογλυκαιμίας συνήθως δεν επιτρέπει να αγωνισθείς και σε καθηλώνει ώσπου να αντιμετωπιστεί.

2) Πόσο δύσκολο είναι να βιοποριστεί κανείς παίζοντας μπάσκετ;

Κόρμπου: Στην Ελλάδα είναι αδύνατον να βιοποριστεί κανείς από το μπάσκετ. Βάση νόμου είναι ερασιτεχνικό, δεν υπάρχει καμία ιατροφαρμακευτική κάλυψη, ασφάλιση και γενικότερα οικονομική εξασφάλιση των οδοιπορικών. Είμαι από τους τυχερούς που δεν έχασα τα οδοιπορικά μου καθώς επέλεγα φερέγγυα σωματεία. Δυστυχώς είναι πιο συχνό το φαινόμενο να μένεις επί ξύλου κρεμάμενος στα οδοιπορικά ή σε τραυματισμό. Ακόμα και τώρα με τον κορονοϊό, επαγγελματίες αθλητές και προπονητές έχουν μείνει χωρίς καθόλου χρήματα και φυσικά χωρίς να τους καλύπτει το κράτος αφού κάνουμε χόμπι.

Μαναβή:  Από το γυναικείο μπάσκετ είναι ελάχιστες οι παίκτριες που κατάφερναν να έχουν έναν καλούτσικο μισθό, αλλά μιλάμε για την Α1, στην οποία επίσης είναι πολύ δύσκολο οικονομικά όσο περνάνε τα χρόνια, γιατί μειώνονται οι χορηγίες, ενώ τα έξοδα συντήρησης ενός τμήματος παραμένουν τουλάχιστον ίδια. Φυσικά και η ανάγκη εργασίας είναι πολύ μεγάλη, οπότε το μπάσκετ ακολουθεί ως «χόμπι» για τις περισσότερες παίκτριες.

3) Γιατί θεωρείτε ότι το γυναικείο μπάσκετ έχει λιγότερη απήχηση και ποια βήματα χρειάζονται να γίνουν για να γίνει πιο δημοφιλές;

Κόρμπου: Το γυναικείο μπάσκετ έχει λιγότερη απήχηση γιατί οι οπαδοί στα αθλήματα είναι κυρίως άντρες οι οποίοι προτιμούν να βλέπουν ανδρικό καθώς είναι πιο θεαματικό. Οι γυναίκες υστερούμε στη φυσική δύναμη και αλτικότητα και δυστυχώς δεν προσφέρουμε εντυπωσιακό θέαμα. Κάτι το οποίο είναι λογικό. Συνήθως μπασκετμπολίστριες πάνε να δουν αγώνες αντίπαλων ομάδων. Το κοινό όμως που έχω παρατηρήσει πως λείπει διαρκώς από γυναικείους αγώνες είναι ίσως οι ακαδημίες των ομάδων, μικροί αθλητές που θα μπορούσαν να αποκομίσουν πολλά από μια τέτοια εμπειρία! Επίσης, τα σωματεία θα μπορούσαν να κινητοποιήσουν την γειτονιά γύρω από το γήπεδο καθώς οι Έλληνες έχουμε λησμονήσει λίγο την έννοια της κοινότητας. 

Μαναβή: Το γυναικείο μπάσκετ, όσο πιο ερασιτεχνικά το παρακολουθήσει κανείς, τόσο πιο αργό και με λιγότερα εντυπωσιακές φάσεις είναι. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στον κόσμο, με αποτέλεσμα να έχουμε άδειες κερκίδες και κοριτσάκια να μην έχουν επαφή με το άθλημα έστω και έτσι, που είναι η αρχή για να αγαπήσει κάποιος το άθλημα. Πιο δημοφιλές και σαν άθλημα και σα γυναικείο, θα μπορούσε να γίνει αν γινόταν πανελλαδικά κάποια events, κάποια camps, με γνωστούς παίκτες και παίκτριες για να προβληθεί κατάλληλα, όπως επίσης να προβάλλονται αγώνες και του γυναικείου στην τηλεόραση!! 

4) Θελήσατε ποτέ να τα παρατήσετε; Φοβηθήκατε ποτέ για κάτι; Τι θα λέγατε στα κορίτσια που θέλουν να ασχοληθούν με το μπάσκετ αλλά φοβούνται;

Κόρμπου: Δε φοβήθηκα απλά, τα παράτησα μία χρονιά. Και αυτό ήταν ίσως το μοναδικό πράγμα που έχω μετανιώσει στη ζωή μου. Μετά από μία προσωπικά απογοητευτική χρονιά, εγκατέλειψα το μπάσκετ και ήταν τεράστιο λάθος. Σίγουρα απαιτεί πολλές θυσίες και σε σπρώχνει πέρα από τα όρια σου, αλλά η ανταμοιβή είναι σπουδαία σε όλους τους τομείς. Οπότε δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθούμε, αντιπαθώ αυτή την λέξη πολύ. Μοναδικός αντίπαλος είναι ο εαυτός μας και με σκληρή δουλειά μπορούμε να τον κάνουμε καλύτερο!

Μαναβή: Οι φορές που σταμάτησα ήταν αρκετές, αλλά οι λόγοι όχι και τόσο σημαντικοί για να ξαναρχίσω να κάνω το άθλημα που αγαπώ!! Δυσκολίες πολλές, αλλά και ποιο άθλημα δε τις έχει?!! Μια από τις σημαντικότερες δυσκολίες είναι ο διαβήτης μου, που μερικές φορές με αναγκάζει να σταματήσω ενδιάμεσα στην προπόνηση ή τον αγώνα. Σχεδόν σε κάθε αγώνα, το άγχος μου εστιάζεται στο αν θα μου επιτρέψει το ζάχαρο να αγωνιστώ και να αποδώσω όπως θα ήθελα!! Σχεδόν πριν από κάθε ζέσταμα η σκέψη που μου περνάει από το μυαλό είναι «ελπίζω να μου επιτρέψει το ζάχαρο να το ευχαριστηθώ σήμερα», γιατί αν δεν είναι σε επιθυμητά επίπεδα, επηρεάζεται και η απόδοση, οπότε και κλονίζεται η εμπιστοσύνη των προπονητών σε μια τέτοια παίκτρια. Κάτι τέτοιο δε θα έπρεπε να συμβαίνει, αν υπήρχε σωστή ενημέρωση και υποδομές για αθλητές με κάποια πάθηση. Άλλωστε δεν είναι μόνο ο διαβήτης που φέρνει κάποιες δυσκολίες, αλλά ούτε και λόγος για να σταματήσει κάποιο παιδί. Καμία πάθηση δε θα έπρεπε να σταματάει τα παιδιά από τον αθλητισμό! 





 
5) Είχατε στήριξη από τους φίλους και την οικογένεια σας;

Κόρμπου: Είμαι τυχερή και είχα άπειρη υποστήριξη. Η ηρωίδα είναι η μάνα μου που με έτρεχε σε όλα τα γήπεδα μικρή και όταν δούλευε πλήρωνε ταξί να με πάνε στην προπόνηση! Επίσης επειδή το σόι μου είναι ψηλό, είχα ξαδέρφια που έπαιζαν σε πολύ δυσκολότερες εποχές από τη δική μου. Ένας αγαπημένος ξάδερφος μου αγόραζε πάντα τα μπασκετικά μου παπούτσια και ήταν ο αυστηρότερος κριτής. Οι περισσότερες φίλες μου από πολύ μικρή ηλικία είναι μπασκετμπολίστριες οπότε υπήρχε πάντα κατανόηση και συζητούσαμε τα πάντα. Η καλύτερη μου φίλη, η μοναδική που δεν είχε σχέση με το μπάσκετ, πάντα παραπονιόταν "παααάλι έχεις προπόνηση?!"

Μαναβή: Στήριξη από την οικογένεια… απόλυτη θα έλεγα!! Από τα παιδικά μου χρόνια που με τρέχανε οι γονείς μου στα γήπεδα, έως και τώρα, ως μαμά με παιδί, που ο σύζυγος πάντα θα κρατήσει το παιδί για να πάω σε προπονήσεις και αγώνες και σε κάποιους από αυτούς, τους έχω και στην κερκίδα, κάτι το οποίο μου δίνει τεράστια δύναμη!! Οι φίλοι κυρίως προέρχονται από τον χώρο του μπάσκετ, αλλά και οι υπόλοιποι εκτός γηπέδων με μια μπάλα στα χέρια με ξέρουν!

6) Ποιος είναι ο αγαπημένος/η παίκτης/παίκτρια;

Κόρμπου: Υπάρχουν άπειροι παίκτες που θαυμάζω φυσικά. Από γυναίκα πρότυπο θα πω την Αμερικανίδα στην ομάδα μου τη ΦΕΑ 2008-9 την πρώτη χρονιά στην Α1 ονόματι Johanna Solverson. Ήταν σκυλί στην άμυνα, τρομακτική ριμπάουντερ αλλά και σκόρερ με κάθε τρόπο που μπορούσες να φανταστείς. Ύψους 1,85 περίπου, 4αρι με τρίποντο σουτ, μπορούσε να κάνει τα πάντα! Να παίξει άμυνα, να κλέψει τη μπάλα και να κάνει coast to coast! Ήταν απίστευτο ταλέντο, ευφυής και τίμια. Είχε απίστευτο πάθος, βούταγε για τις μπάλες σαν παιδάκι ενώ είχε κάνει 3 χιαστούς. Από άντρες all-time favorite είναι ο Δημήτρης Διαμαντίδης για την απίστευτη ευφυΐα του, την αρχηγεία, τις πάσες και τον αλτρουισμό, την άμυνα αλλά και το σκοράρισμα με μεγάλα κότσια όταν η μπάλα έκαιγε. Πάνω από όλα όμως, ενώ έκανε τα πάντα άψογα ήταν ταπεινός!

Μαναβή: Κατά καιρούς διάφοροι γίνονται οι αγαπημένοι, όμως ο λόγος που λάτρεψα το άθλημα από παιδί, ήταν ο Michael Jordan

7) Σκέφτεστε την προπονητική είτε σε αντρικά είτε σε γυναικεία τμήματα; Πόσο δύσκολο είναι κάτι τέτοιο στην Ελλάδα;
 

Κόρμπου: Είχα την ευτυχία να εξασκήσω την προπονητική παράλληλα με τις σπουδές μου. Ξεκίνησε ως μία δουλειά για το χαρτζιλίκι ώστε να μην επιβαρύνω την οικογένεια και εξελίχθηκε στις πιο μεγάλες ευλογίες της ζωής μου! Ξεκίνησα στον Ιωνικό Ν. Φιλαδέλφειας χάρη στην αγαπημένη μου πρώτη προπονήτρια που με εμπιστεύθηκε και είχα ακαδημίες κορίτσια όλες τις ηλικίες, αγόρια γεννημένα 2008 και Νεάνιδες από 1997-2002! Ήταν ίσως τα καλύτερα 5 χρόνια! Απίστευτη ευτυχία και ευλογία τα παιδιά! Δυστυχώς όμως είναι χαρτζιλίκι, δε γίνεται να βιοποριστείς από αυτό. Εξάλλου το άγχος που προκαλούμε σε έναν προπονητή γυναικείου δεν αξίζει όλα τα λεφτά του κόσμου ! Πέρα από τα αστεία μου, είναι πολύ δύσκολο επάγγελμα και δεν ανταποκρίνεται στην πληρωμή του στην Ελλάδα.  

Μαναβή: Πολλοί παίκτες και παίκτριες έχουν σαν όνειρο να συνεχίσουν στο χώρο ως προπονητές και προπονήτριες. Στην Ελλάδα για να γίνει κάποιος προπονητής, αρκεί ένα χαρτί επάρκειας, άρα είναι αρκετά εύκολο. Όμως αυτό δε σημαίνει πως έχει πραγματικά γνώσεις κάποιος παίκτης ή παίκτρια για να φτάσει μια ομάδα ψηλά και να διατηρηθεί. Σίγουρα θα χρειαζόταν να υπάρχουν αντίστοιχες πολυετής σχολές, έτσι ώστε να υπάρχει μια πιο ολοκληρωμένη δουλειά πάνω σε παίκτες ακόμα και με ατομικές στοχευμένες προπονήσεις.

8) Πότε καταλάβατε ότι μπορείτε να ξεχωρίσετε στο άθλημα;

Κόρμπου: Το μπάσκετ το αγάπησα από την πρώτη στιγμή στα ανοιχτά της Γκράβας. Στην αρχή ήμουν πολύ κακή γιατί όλα τα κορίτσια παίζανε από πολύ μικρότερη ηλικία, ενώ εγώ ξεκίνησα στα 12. Γρήγορα όμως ανέβηκα γιατί ήμουν ιδιαίτερα ψηλή και οι άνθρωποι στον Απόλλωνα πίστεψαν σε μένα και με βοήθησαν πολύ. Μέσα σε ένα χρόνο ήμουν ήδη στο γυναικείο της ομάδας και στην μικτή της ΕΣΚΑ. Τη τρίτη μου χρονιά ήμουν στην Εθνική ομάδα και με υποτροφία σε αμερικάνικο κολλέγιο. Οπότε όλα συνέβησαν πολύ σύντομα. Αξιομνημόνευτη στιγμή που πίστεψα ότι αξίζω ήταν όταν βγήκα καλύτερη 5αδα σε ένα πανελλήνιο τουρνουά το 2009. Ήταν πολύ συγκινητική στιγμή για μένα σαν επισφράγιση των κόπων μου.

Μαναβή: Όνειρο κάθε παιδιού είναι να ξεχωρίσει στο άθλημα που αγαπάει. Όμως εδώ έρχεται και ο στόχος των σπουδών, μιας και το άθλημα δεν προσφέρει τα χρήματα που απαιτούνται για την επιβίωση. Έτσι πολλά από τα ταλέντα χάνονται σε βάθος χρόνου, γιατί δεν υπάρχει ο απαιτούμενος χρόνος για σοβαρή ενασχόληση με το άθλημα.  



Άννα Νίκη Σταμολάμπρου (από τον Γιώργο Διαλυνά)

1)Πες μας λίγα λόγια για την καριέρα σου ως τώρα.

Ξεκίνησα από πολύ μικρή ηλικία το μπάσκετ στον Θερμαϊκό Θέρμης, μία τοπική ομάδα στη Θεσσαλονίκη. Ήμουν σε αυτήν την ομάδα για πέντε χρόνια, κάνοντας τα πρώτα μπασκετικά μου βήματα. Στην συνέχεια ήρθε η μεταγραφή στον ΠΑΟΚ στον οποίο αγωνίστηκα  για 4 χρόνια. Ταυτόχρονα ήμουν μέλος των “μικρών” Εθνικών ομάδων και μέσα από καλές εμφανίσεις στα πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα, ήρθαν οι προτάσεις από τα κολέγια της Αμερικής. Επέλεξα ένα πανεπιστήμιο που να πληροί τις δικές μου απαιτήσεις και αυτό ήταν το Robert Morris University και η απόφαση μου αυτή, εκ του αποτελέσματος με δικαιώνει απόλυτα. Έτσι το 2013 φεύγω για μπάσκετ και σπουδές στην Αμερική για 4 χρόνια. Το 2017, τελείωσα την κολεγιακή μου καριέρα γυρίζω σαν επαγγελματίας παίκτρια πια στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στην Ελβετία και την ομάδα “Helios”, στην οποία αγωνίστηκα για κάποιους μήνες προτού πάω με μεταγραφή στην Ισπανία για λογαριασμό της “Campus Promete” .Μετά την “Campus Promete”ακολούθησε ο Ολυμπιακός στον οποίο αγωνίζομαι μέχρι και σήμερα.

 
2)Από ποια ηλικία κατάλαβες ότι θέλεις να ασχοληθείς με το μπάσκετ και πότε διαπίστωσες ότι έχεις το ταλέντο για να κάνεις το βήμα παραπάνω;

 Ασχολήθηκα με το μπάσκετ σε ηλικία 7-8 χρονών λόγω του αδερφού μου που έπαιζε και εκείνος. Πηγαίνοντας να τον δω στις προπονήσεις του, μπήκε το μικρόβιο του μπάσκετ μέσα μου και αποφάσισα να ξεκινήσω και εγώ. Δεν νομίζω ότι υπήρχε κάποιο συγκεκριμένο σημείο που να με έκανε να νιώσω ότι έχω το ταλέντο να κάνω το κάτι παραπάνω. Αρχικά ήταν η χαρά του παιχνιδιού και η αγάπη μου για αυτό που με ώθησαν να δουλεύω πολύ για αυτό που αγαπάω και στη συνέχεια η εξέλιξη που με έφερνε συνεχώς στο επόμενο επίπεδο. Σίγουρα ήταν μία ικανοποίηση για μένα να βλέπω τους κόπους μου να ανταμείβονται και αποτελούσε κίνητρο όπως και τώρα για να συνεχίσω να δουλεύω.

3) Είχες στήριξη από την οικογένειά σου στα πρώτα σου βήματα; Πόσο σημαντικό είναι οι γονείς να στηρίξουν τα παιδιά τους στον αθλητισμό χωρίς μάλιστα να παρεμβαίνουν πολύ; Θεωρείς ότι στην Ελλάδα πάσχουμε από το σύνδρομο του γονιού- προπονητή;

Είμαι πολύ τυχερή γιατί έχω μια εξαιρετική οικογένεια, η οποία στηρίζει κάθε μου απόφαση. Είναι στο πλάι μου τόσο στα εύκολα αλλά κυρίως στα δύσκολα. Η οικογένεια μου δεν νομίζω να έχει χάσει αγώνα μου, από τότε που ξεκίνησα και με πηγαινοέφερναν κάθε μέρα στις προπονήσεις μέχρι και σήμερα. Ακόμα και όταν βρισκόμουν στο εξωτερικό και στην Αμερική όπου είχαμε 7 ώρες διαφορά, παρακολουθούσαν τους αγώνες μου στις 2 και 3 τα ξημερώματα. Ακόμα και σήμερα απολαμβάνουν να έρχονται από την Θεσσαλονίκη για να παρακολουθήσουν τους αγώνες μου με τον Ολυμπιακό στην Ευρώπη ή για το εγχώριο πρωτάθλημα. Με την οικογένεια μου συζητάμε αρκετά για το μπάσκετ με συμβουλεύουν  αλλά δεν επεμβαίνουν ποτέ. Δυστυχώς στην Ελλάδα πάσχουμε πολύ από το σύνδρομο προπονητή-γονέα. Βλέπουμε γονείς να επεμβαίνουν στο έργο του προπονητή και τις περισσότερες φορές χωρίς καν να έχουν τις αντίστοιχες γνώσεις. Στις μικρές ηλικίες βλέπουμε τα παιδιά να γυρίζουν να κοιτάνε στην κερκίδα τους γονείς τους και να μην ακούν τις οδηγίες του προπονητή τους. Οι γονείς θα πρέπει μόνο να εμψυχώνουν τα παιδιά τους και θα πρέπει να μάθουν τόσο οι ίδιοι όσο και τα παιδιά τους να εμπιστεύονται τον προπονητή και να του επιτρέπουν να κάνει την δουλειά του.

4) Πως θεωρείς ότι συμπεριφέρονται οι οπαδοί και στο κομμάτι του ρατσισμού προς τις παίκτριες αλλά και στο κομμάτι της βίας με βάση αυτά που έζησες όπου αγωνίστηκες;

Το κάθε πρωτάθλημα που έχω αγωνιστεί έχει τις ιδιαιτερότητες του όσον αφορά το αγωνιστικό αλλά και το οργανωτικό κομμάτι.
Η Αμερική και συγκεκριμένα το κολεγιακό είναι ένα άκρως ανταγωνιστικό πρωτάθλημα με πολλούς και συνεχόμενους αγώνες, “physical” game χωρίς πολύ τακτική αλλά βασισμένο κατά κύριο λόγο στο 1 vs 1. Οργανωτικά είναι ότι καλύτερο έχω συναντήσει στην καριέρα μου ως τώρα. Στο πανεπιστήμιο μου είχαμε ένα εξαιρετικό και ολοκληρωμένο staff με προπονητές, γυμναστές, γιατρούς, φυσικοθεραπευτές, φροντιστές. Αθλητικό εξοπλισμό έτοιμο πριν την έναρξη κάθε αγωνιστικής περιόδου, ιδιωτικές πτήσεις για τα εκτός έδρας παιχνίδια και διαμονή σε πολυτελή ξενοδοχεία και το πιο σημαντικό κατά την γνώμη μου κάλυψη όλων των αγώνων από μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα όπως το ESPN.
Στην Ελλάδα το πρωτάθλημα δεν είναι τόσο ισχυρό όπως άλλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Παρ’ όλα αυτά διαθέτει εξαιρετικούς προπονητές που κάνουν το παν να παρουσιάζουν την ομάδα τους έτοιμη κάθε αγωνιστική. Είναι ένα πρωτάθλημα βασισμένο στην τακτική τόσο σε άμυνα όσο και σε επίθεση αλλά και στην ομαδική δουλειά.
Οργανωτικά θεωρώ ότι ελάχιστες είναι οι ομάδες που λειτουργούν άκρως επαγγελματικά. Ευτυχώς εγώ αγωνίζομαι σε μία από αυτές αλλά σε μία γενικότερη εικόνα βλέπουμε ότι δυστυχώς πρέπει να γίνουν πολλά βήματα για να πλησιάσουμε έστω και λίγο τα αμερικανικά πρότυπα. Βλέπουμε ομάδες να μην μπορούν να κάνουν προπόνηση λόγω κρύου γηπέδου τον χειμώνα, την ταλαιπωρία των παικτών για να ταξιδέψουν πολλές ώρες για έναν εκτός έδρας αγώνα, περιορισμένες παροχές σε εξοπλισμό και ρουχισμό, ανύπαρκτη τηλεοπτική προβολή και ιατρική ασφάλιση των παικτριών. Αυτά που θεωρούνται αυτονόητα σε άλλες χώρες για εμάς θεωρούνται “πολυτέλεια”.

 

5) Στο εξωτερικό είναι σίγουρα καλύτερα τα πράγματα οικονομικά όμως και πάλι οι παίκτριες μπορούν να επιβιώσουν ασχολούμενες μόνο με το μπάσκετ ή πρέπει να κάνουν και άλλη ή άλλες δουλειές; Η εικόνα σου ποια είναι; Επίσης τι θα μπορούσε να γίνει ώστε να υπάρχει περισσότερη απήχηση από τον κόσμο τουλάχιστον στην Ελλάδα? Τα αντρικά τμήματα θα έπρεπε να στηρίζουν περισσότερο την προβολή των γυναικείων τμημάτων; Η πολιτεία;

Στο εξωτερικό τα πράγματα είναι καλύτερα οικονομικά, οι επαγγελματίες παίκτριες δεν χρειάζεται να κάνουν άλλες δουλείες καθώς οι οικονομικές τους απολαβές από το μπάσκετ τους καλύπτουν και έτσι μπορούν να αφιερωθούν απερίσκεπτα στο μπάσκετ.
Αρχικά αυτό που πρέπει να είναι να υπάρχει τηλεοπτική κάλυψη των αγώνων της Α1.Σίγουρα θα πρέπει να προβάλλονται και οι ευρωπαϊκοί αγώνες των ομάδων που έχουν επιλέξει να αγωνίζονται και στο Eurocup  ή την Euroleague και  να προβάλλονται από την κρατική τηλεόραση και όχι την συνδρομητική στην οποία δεν έχουν όλοι πρόσβαση. Έτσι θα μπει το μπάσκετ γυναικών στη ζωή των Ελλήνων , θα έχουν την ευκαιρία να το γνωρίσουν και να το αγαπήσουν τα μικρά κορίτσια. Επίσης πρέπει να γίνει μια προσπάθεια με επισκέψεις παικτριών στα σχολεία προκειμένου να μιλήσουν στα κορίτσια για το άθλημα μας και να οργανώσουν μια υποτυπώδη προπόνηση ώστε τα κορίτσια να έχουν μια πρώτη επαφή με την μπάλα και το άθλημα. Σίγουρα και τα αντρικά τμήματα ειδικότερα των “μεγάλων “ ομάδων θα μπορούσαν να στηρίξουν την προβολή του μπάσκετ γυναικών. Το μπάσκετ άλλωστε είναι ένα και πρέπει να είναι αλληλένδετο μεταξύ αντρικών και γυναικείων τμημάτων. Τέλος θα μπορούσαν να γίνουν κάποια events  με την παρουσία και των δύο τμημάτων με στόχο την προώθηση του αθλήματος.

6) Μίλησέ μας για την εμπειρία σου ως μέλος του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος σε επίπεδο γυναικών πλέον. Τι σημαίνει για σένα το να αγωνίζεσαι με το εθνόσημο; Το φανταζόσουν ποτέ; 

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από το να φοράς το εθνόσημο και να αγωνίζεσαι για την  χώρα σου. Είναι ένα συναίσθημα πολύ ιδιαίτερο και δεν νομίζω να υπάρχει κάτι που να μπορεί να συγκριθεί με αυτό. Η Εθνική ομάδα είναι η αγαπημένη μου ομάδα και περιμένω πως και πως κάθε φορά που καλούμαι να φορέσω τα γαλανόλευκα. Στην Εθνική ομάδα επικρατεί εξαιρετικό κλίμα και δίνουμε πάντα το 100% για την χώρα μας. Σίγουρα όταν ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ, δεν το φανταζόμουν. Σταδιακά και ούσα μέλος όλων των “μικρών” Εθνικών ομάδων , έγινε στόχος και μέσα από την σκληρή δουλειά έγινε πραγματικότητα.

7) Υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκες να τα παρατήσεις και τι θα έλεγες σε κορίτσια που παίζουν και αντιμετωπίζουν πίεση ή θέλουν να ξεκινήσουν αλλά φοβούνται με αυτά που βλέπουν ή ακούνε στο γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα; Είσαι αισιόδοξη ότι μπορούν να καλυτερέψουν τα πράγματα εδώ; Πιστεύεις υπάρχουν πρόσωπα που μπορούν να αναλάβουν τις ευθύνες;

Δεν νομίζω ότι υπήρξε στιγμή που να ήθελα να τα παρατήσω, γιατί ως χαρακτήρας είμαι πολύ επίμονη και δεν τα παρατάω καθόλου εύκολα. Σαφώς και υπάρχουν εμπόδια και πίεση καθ’ όλη την διάρκεια αλλά αυτά είναι που σε κάνουν δυνατότερη για να προχωρήσεις παρακάτω. Εγώ θα συμβούλευα τα μικρότερα κορίτσια να μπουν στο μπάσκετ γυναικών και να μην τα παρατάνε στις δυσκολίες γιατί και το μπάσκετ είναι μία μικρογραφία της ζωής. Δεν πρέπει να τα παρατάμε κάθε φορά που πέφτουμε αλλά να σηκωνόμαστε και να συνεχίζουμε.
Θεωρώ ότι μπορούν να καλυτερέψουν τα πράγματα με ανθρώπους που έχουν τον χρόνο και την διάθεση να ασχοληθούν πραγματικά με αυτό. Μία πολύ καλή επιλογή θα ήταν αθλήτριες που έχουν ολοκληρώσει την καριέρα τους και ξέρουν εκ των έσω ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα και ποιες αλλαγές  χρειάζονται να γίνουν ώστε να δούμε το μπάσκετ γυναικών στην Ελλάδα να ανεβαίνει επίπεδο.

8) Ποιος είναι ο/η αγαπημένος/η σας παίκτης/παίκτρια;

Έχω αρκετούς παίκτες τους οποίους θαυμάζω. Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο αγαπημένο παίκτη. Συνήθως εστιάζω σε ατομικά χαρακτηριστικά παικτών που μου αρέσουν και προσπαθώ να τα εντάξω στο παιχνίδι μου. Για παράδειγμα το σουτ και την τεχνική του Steph Curry, την πάσα του Steve Nash, το 1 vs 1 του Σπανούλη, το γρήγορο πρώτο βήμα του Westbrook.

 

Read More

Ένας νικητής που ποτέ δεν έφτασε μέχρι το τέλος

 Από τις αλάνες της Washington. το streetball, από γειτονιές γεμάτες με εγκληματικότητα, τον ρατσισμό και τα μεγάλα ρεκόρ σε λυκειακό επίπεδο, στους φανταχτερούς δρόμους της Καλιφόρνια, σε μια από τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών, σε ένα σπίτι με θέα όλο το Los Angeles. Η ιστορία του Elgin Baylor, ενός παίκτη που άλλαξε το μπάσκετ αλλά σχεδόν ποτέ δεν μνημονεύεται ανάμεσα στους καλύτερους, ενός νικητή που ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει μέχρι το τέλος, δικαιούται να ακουστεί.

Read More

Είναι διαφορετικό να είσαι (Jail)Blazer

Στην τελευταία δεκαετία της προηγούμενης χιλιετίας η πόλη του Portland στις ΗΠΑ άρχιζε να αλλάζει. Η βιομηχανία της τεχνολογίας και οι επενδύσεις της Intel (10 δισεκατομμύρια μόνο το 1995) διαμορφώνουν την πρωτεύουσα του Oregon από μια πόλη που βασίζεται πολύ στην καθημερινή επικοινωνία και τις συνοικίες της, σε μια σύγχρονη μεγαλούπολη. Τότε είναι που η μόνη ομάδα της πόλης θα καταφέρει να στρέψει όλα τα βλέμματα πάνω της και να ταράξει τα ήσυχα νερά του αστικού (και κατά πλειοψηφία λευκού) περιβάλλοντος του Portland. Αυτή είναι η ιστορία των Jailblazers.

Το καλοκαίρι του 1996, οι Blazers αποφασίζουν να κάνουν δικό τους τον Rasheed Wallace. Ο Sheed, που δεν έχει προλάβει να δείξει ακόμα τον εκρηκτικό του χαρακτήρα στο NBA, θα γίνει το πρώτο κομμάτι του και ο παίκτης που θα επιλέξουν να χτίσουν γύρω του οι Blazers. Το ίδιο καλοκαίρι αποκτούν και τον Isaiah Rider, έναν ικανότατο σκόρερ, από τους Timberwolves. Πριν από το trade, ο Rider θα πιαστεί για κατοχή μαριχουάνας (κάτι που θα γίνει το theme των Jailblazers) ενώ 3 εβδομάδες αργότερα θα συλληφθεί για τζόγο σε δημόσιο χώρο. Τα 2 νέα αποκτήματα της ομάδας θα πιάσουν αμέσως δουλειά. Όχι απαραίτητα μπασκετικά (αν και αμφότεροι έκαναν καλές χρονιές). Ο Rasheed θα ξεκινήσει μια πολυετή κόντρα με τον εαυτό του για το πόσες τεχνικές ποινές μπορεί να μαζέψει σε μια σεζόν, ενώ ο καααπως οξύθυμος Rider που στο παρελθόν είχε κλωτσήσει την ιδιοκτήτρια ενός μπαρ, αυτή την φορά, θα χάσει την πτήση του, θα φωνάξει στους υπεύθυνους του αεροπορική όταν θα αρνηθούν να του δώσουν εισιτήριο, θα φτύσει μια υπάλληλο και θα σπάσει ένα κινητό τηλέφωνο. Ναι ο Isaiah έκανε από την αρχή αισθητή την παρουσία του και δεν ήταν ότι το κοινό των Blazers τον αγαπούσε αλλά η δήλωση του "40 μίλια από εδώ πέρα πιθανότατα κρεμάνε ακόμη κόσμο από τα δέντρα" που αφορούσε το Portland δεν τον βοήθησε και πολύ να γίνει fan favourite.





Τα επόμενα 2 κομμάτια θα έρθουν σχεδόν μαζί, το 1998. Τον Φεβρουάριο με μια ακόμα ανταλλαγή θα έρθει ο Damon Stoudamire ενώ τον Ιούνιο, μέσω του Draft, οι Blazers επιλέγουν τον Bonzi Wells. Η ομάδα, αν και προκαλεί εντός και εκτός γηπέδου, τα πάει καλά. Οι τελικοί της Δύσης το 1999 και η σκούπα από τους Spurs σε μια κουτσουρεμένη χρονιά από το lockout δεν ήταν τυχαίοι. Την επόμενη χρονιά οι Blazers θα επιστρέψουν εκεί, αυτή την φορά πιο αποφασισμένοι, θα ανατρέψουν το 1-3, θα φτάσουν στο Game 7 απέναντι στους Lakers του Shaq και του Kobe και ενώ προηγούνται με 16 πόντους στην 4η περιόδο, καταρρέουν. Αυτό θα είναι και το τελευταίο μεγάλο run της ομάδας. Τα επόμενα 3 χρόνια το Portland θα σκουπιστεί 2 φορές από τους Lakers στον 1ο γύρο, ενώ το 2003 θα χάσει στα 7 παιχνίδια από τους Mavericks, ξανά στον 1ο γύρο. Αλλά να πούμε την αλήθεια, ποιος ενδιαφέρεται για μπάσκετ όταν έχεις τόσες μυθικές ιστορίες να αφηγηθείς.



Μετά την ήττα από τους Lakers η κατάρρευση δεν άργησε να έρθει. Οι Blazers θα φορτωθούν κακά συμβόλαια, θα φέρουν στην ομάδα κι άλλους προβληματικούς χαρακτήρες και θα κλείσουν την σεζόν 2000-2001 με τον νεοεισερχόμενο Shawn Kemp σε κέντρο αποτοξίνωσης και τον Bonzi Wells να ρίχνει και άλλο λάδι στην φωτία λέγοντας πως "Δεν μας νοιάζει τι σκέφτονται οι fans για εμάς. Δεν μετράνε για μας. Μπορούν να μας γιουχάρουν όλη μέρα αλλά στο τέλος πάλι θα ζητάνε τα αυτόγραφά μας στον δρόμο. Για αυτό είναι οι fans και εμείς οι παίκτες."



Το καλοκαίρι το Portland θα πάρει ακόμα μία εξαιρετική απόφαση, όπως αυτές των προηγούμενων χρόνων και θα φέρει στην ομάδα 2 ακόμα καλόπαιδα. Τον Ruben Patterson και τον Zach Randolph. Και κάπου εδώ ξεκινάει η πραγματική εποχή των Jailblazers. Ο Ruben θα ξεκινήσει την παρουσίαση του λέγοντας πως "Δεν είμαι κακός τύπος, δεν είμαι βιαστής" εξαιτίας της σεξουαλικής επίθεσης στην νταντά των παιδιών του τον Σεπτέμβριο του 2000. Λίγους μήνες αργότερα βέβαια, ο Ruben θα κατηγορηθεί από την γυναίκα του για ενδοοικογενειακή βία, ενώ όταν θα μαλώσει με τον Zach Randolph σε μια προπόνηση, ο 2ος θα χρειαστεί να κρυφτεί στο σπίτι ενός συμπαίκτη του για 2 βράδια έτσι ώστε να μην τον βρει ο Patterson και τον πυροβολήσει. Όχι ότι ο Zach ήταν και κανένας άγιος δηλαδή. Μερικές κλήσεις για οδήγηση υπό την επήρεια, παράνομη κατανάλωση αλκόολ και διάφορα άλλα μπλεξίματα με τον νόμο, θα τον φέρουν στο αστυνομικό τμήμα του Portland, όπου ο θεός Zach Randolph ανακοίνωσε στους αστυνομικούς του τμήματος ότι δεν είναι Blazer αλλά gangster.

Την ίδια ώρα που ο Ruben αποφάσιζε να δείξει στην γυναίκα του ποιος κάνει κουμάντο στο σπίτι, 2 άλλα τζιμάνια της ομάδας θα μπλέξουν κι αυτά με τον νόμο. Ο Rasheed μαζί με τον Stoudamire θα πάρουν το καναρινί Hummer μετά την νίκη τους απέναντι στους Sonics και θα τρέξουν μέσα στην πόλη. Όταν θα τους σταματήσουν για υπερβολική ταχύτητα, ένας περίεργος καπνός θα βγει από την θέση του οδηγού. Κατοχή και χρήση μαριχουάνας συν οδήγηση υπό την επήρεια. Η δικάσιμος 8 Δεκεμβρίου, την ίδια μέρα με αυτή του Patterson. Την ίδια μέρα που οι Blazers αντιμετώπιζαν τους Heat.



Η επαφή τους με την μαριχουάνα δεν θα είναι η τελευταία. Το 2003 ο Damon Stoudamire, αφού έχει ζητήσει συγγνωμή από την ομάδα και το κοινό για το προηγούμενο περιστατικό, θα πιαστεί στο αεροδρόμιο της Arizona να προσπαθεί να μεταφέρει μέσα από τον ανιχνευτή μετάλλων, μικροποσότητα. Ο Stoudamire θα δεχθεί πρόστιμο 250,000 θα διωχθεί από την ομάδα και θα παρακολουθήσει ένα πρόγραμμα αποτοξίνωσης 90 ημερών. Η κατάσταση φτάνει σε τέτοιο σημείο που οι οπαδοί γιουχάρουν συνέχεια την ομάδα και όταν ο Bonzi Wells γίνεται ανταλλαγή, το κοινό του Rose Garden χειροκροτεί τον Wes Person, τον παίκτη τον οποίο πήραν οι Blazers στην ανταλλαγή του Bonzi, για παραπάνω από ένα λεπτό. Σημείωση, ο Person ήταν τόσο κακός με του Blazers που δεν άντεξε ούτε μια χρονιά.

Άλλες ιδιαίτερες ιστορίες της ομάδας μιλούν για τον Qyntel Woods που επειδή δεν είχε δίπλωμα έδειξε μια μπασκετική κάρτα με τον εαυτό του στον έλεγχο που του έγινε, για τον Rasheed και την αποβολή του για 7 παιχνίδια όταν απείλησε τον διαιτητή Tom Donaghy, πάλι για τον Woods να εμπλέκεται σε κυνομαχίες και να κατηγορείται για κακοποίηση ζώων, για τον Bonzi Wells και  το μεσαίο του δάχτυλο στο κοινό του Portland (ίσως για αυτό να χειροκροτούσαν τον Person) και γιαπολλές κλήσεις για οδήγηση υπό την επήρεια ή συλλήψεις για κατοχή μαριχουάνας. Ο κύκλος έκλεισε με την φυγή του Rasheed το 2004, ενώ τυπικά, ο τελευταίος Jailblazer που άφησε το Portland ήταν ο αξιαγάπητος Randolph, το 2007. Κάποια στιγμή, η διοίκηση της ομάδας, η ίδια διοίκηση που αποφάσισε να φέρει όλες αυτές τις εξαιρετικές προσωπικότητες στον ίδιο χώρο, αναγκάστηκε να υποσχεθεί στην πόλη του Portland ότι θα αλλάξουν την κουλτούρα της ομάδας άμεσα και ότι θα φέρουν παίκτες που όχι μόνο μπορούν να παίξουν μπάσκετ, αλλά έχουν την ικανότητα να εκπροσωπούν την πόλη θετικά. Το έκαναν, σίγουρα το έκαναν αλλά θυσίασαν τις νίκες και τα playoffs για να μπορέσουν να ξεφύγουν από τις συλλήψεις και τους προβληματικούς χαρακτήρες. Οι Blazers από το 1996 μέχρι και το 2004 με χαρακτήρες βγαλμένους από γκανγκστερικές σειρές του HBO, αποτελούν αναμφίβολα την πιο δυσλειτουργική ομάδα όλων των εποχών.

Read More

Ένα βλέμμα αρκεί για να καθορίσει μια καριέρα

Ήταν 7 Ιουνίου του 2012. Οι Boston Celtics των Garnett, Pierce, Allen και Rondo φιλοξενούν τους Miami Heat των Lebron, Wade και Bosh στο γεμάτο με 19.000 κόσμο TD Garden για το 6ο παιχνίδι των τελικών της Ανατολής. Με την Βοστόνη να παίζει μέσα στην έδρα της και να προηγείται στην σειρά με 3-2, οι Heat και οι Big 3 χρειάζονται ένα θαύμα, κάτι που θα τους ξυπνήσει και θα γυρίσουν τον διακόπτη για να μην πάνε πρόωρα σπίτι τους. Εκείνη την μέρα ο Lebron James κατέστρεψε μια επικείμενη γιορτή με μία από τις πιο clutch παραστάσεις που έχουμε δει ποτέ στα playoffs.  

Read More