Drazen Petrovic: Ο Γιος του Διαβόλου

Ήταν 22 Οκτωβρίου του 1964, όταν κάποιος μπόμπιρας ονόματι Drazen Petrovic αντίκρισε για πρώτη φορά τον κόσμο που ήταν γραφτό από τις τρεις μοίρες της Αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας να διαταράξει την αρμονία ενός ολόκληρου αθλήματος και να χαράξει νέα μονοπάτια για τους Ευρωπαίους αθλητές. 

Ο Drazen υπήρξε πρότυπο αθλητή από τα παιδικά του χρόνια και είναι μία αρετή που θα τον συνόδευε εφ όρου ζωής. Δεν αποχωριζόταν ποτέ την «πορτοκαλί Θεά» από τα χέρια του ως ένδειξη σεβασμού και αγάπης προς το πρόσωπό της. Όντας νεανίας ακολουθούσε τον μεγαλύτερο αδερφό του Aleksandar σε κάθε κομμάτι της καθημερινότητας του, ώσπου που κοκκάλωσε, σταμάτησε να σκέφτεται και η καρδιά του χτύπαγε σαν τρελή... ένα συναίσθημα πρωτόγνωρο για εκείνον και είδε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μία ταινία μικρού μήκους να ξετυλίγεται μπροστά από τα μάτια του. Ήταν το μετερίζι του και όλοι μας θα γινόμασταν ακούνητοι θεατές της αδάμαστης μαγείας του. 

Η ιστορία του Drazen είναι μία από τις πιο διαδεδομένες στην μπασκετική υφήλιο, καθώς συνδυάζει όλο εκείνα τα στοιχεία που την καθιστούν ξεχωριστή και διαχρονική στα μάτια κάθε λάτρη του μπάσκετ. Οι θυσίες που θελημένα έπραξε ο «Petro» προκειμένου να υπερ-πηδήσει κάθε εμπόδιο που στάθηκε στον διάβα του, μετά βεβαιότητας σας αναφέρω πως αξίζουν βιβλίο από μόνες τους! 

O Wilt Chamberlain σκόραρε 100 πόντους ως μέλος των San Francisco Warriors στις 2 Μαρτίου του 1962 και μνημονεύεται μέχρι τις μέρες μας σαν την κορυφαία ατομική εμφάνιση αθλητή στα χρονικά. Σίγουρα το «Διαολάκι» έχει την δυνατότητα να παρουσιάσει τις ενστάσεις του δειλά-δειλά... με την εξωφρενική συγκομιδή των 112 πόντων σε αναμέτρηση της Γιουγκοσλαβικής Λίγκας! 

Drazen, αφού... 

Στην Cibona ο Petrovic ανέδειξε πλήρως το ταλέντο του και άνοιξε τα φτερά του προς άλλους γαλαξίες. Ήταν εμφανές και αναγνωρισμένο από τον τύπο της εποχής ότι το εγχώριο πρωτάθλημα δεν ήταν τόσο ανταγωνιστικό πλέον για την αφεντιά του..  εδώ για να αποτυπώνουμε την πραγματικότητα, ούτε οι Ευρωπαϊκές ομάδες είχαν το αντίδοτο ώστε να τον περιορίσουν αγωνιστικά. Αν μη τι άλλο, ο Drazen οδήγησε την Cibona σε πάμπολλα τρόπαια εντός και εκτός συνόρων. Δεν αποτελεί σύμπτωση και χάρισμα η επιλογή του από τους Portland Blazers σε μία εποχή που οι Ευρωπαίοι παίκτες τύγχαναν υποτίμησης, υποβάθμισης, χαμηλών προσδοκιών και κατά συνέπεια απαιτήσεων... Βέβαια, τι να το κάνεις το εισιτήριο για την Αμερική αν δεν μπορείς να το εξαργυρώσεις...

Ο Petrovic θα αναγκαστεί να κάνει κουράγιο μέχρι την στιγμή που θα είχε την δυνατότητα, την ευκαιρία και το «πράσινο φως» για την μετακίνηση του στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. Ένας νόμος που δέσμευε τους Γιουγκοσλάβους αθλητές να παραμείνουν στην χώρα τους. 

Επόμενος σταθμός η «Βασίλισσα» της Ευρώπης, μία ομάδα με αποδεδειγμένο ταλέντο στις τάξεις της, αν και η κατάσταση γρήγορα περιπλέχτηκε ανάμεσα στους αθλητές του συλλόγου. Αφορμή ήταν η υπέρμετρη κατοχή της μπάλας από τον Κροάτη guard και ο ρόλος που του ζητήθηκε να αναλάβει κατά την διάρκεια των αγώνων, δηλαδή σε μία κατάσταση περισσότερο χωρίς την μπάλα, δεχόμενος τα βαριά screen των «ψηλών» ώστε η ομάδα του να εκμεταλλευτεί το δολοφονικό σουτ που διέθετε πίσω από τη γραμμή του τριπόντου. 

Ώρες-ώρες η ζωή μας φέρνει περίεργα παιχνίδια και που να είχε ψυλλιαστεί ο Petrovic πως στην Αμερική θα γινόταν εκείνο που κάποτε απεχθάνονταν... 

Τείνουμε να ξεχνάμε καταστάσεις και γεγονότα με το πέρασμα των ετών και να τα θεωρούμε δεδομένα εξ αρχής, μολονότι αν ρίξουμε μία πιο προσεκτική ματιά στα πρώτα χρόνια της καριέρας του θρυλικού Ευρωπαίου guard, θα παρατηρήσουμε πως στις απαρχές συνήθιζε να έχει καθήκοντα σκόρερ και δημιουργού... το προσωνύμιο «Μότσαρτ» του μπάσκετ μόνο τυχαία δεν του αποδόθηκε ως η ύψιστη τιμή.  

Ο «Petro» ύψωνε την γροθιά δυναμικά στον αέρα σαν άλλος rock-star, εκείνον που έψαχναν μανιωδώς γυναίκες στα δωμάτια των ξενοδοχείων και ταυτόχρονα ένα ίνδαλμα για κάθε επίδοξο αθλητή. 

Η αποχώρηση του από την Ρεάλ Μαδρίτης παραμένει μία υπόθεση «λαβύρινθος», χωρίς αρχή και τέλος... μία ερώτηση έχω για εσένα που αγωνίζεται στα παρκέ των ουρανών: Βρε αθεόφοβε, πως ξεγλίστρησες σαν χέλι μέσα από τα χέρια τους; 

Δεν επεξηγώ την ιστορία περαιτέρω, καθώς είναι ένα άρθρο από μόνη της, και εν καιρώ θα δημοσιευτεί... ελπίζω να μην μου το κρατήσετε «μανιάτικο». 

H περίοδος του Petrovic στο Portland ήταν τόσο αλλοπρόσαλλη όσο και ο χαρακτήρας του γενικότερα: Τα σωματικά του προσόντα δεν ήταν στο κατάλληλο επίπεδο, είχε να ανταγωνιστεί με το καλύτερο «δυάρι» της Δυτικής περιφέρειας... αναφέρομαι σαφώς στο Clyde Drexler και τον σπουδαίο σουτέρ Danny Ainge, ο οποίος είναι σχεδόν δύο δεκαετίες εμπλεκόμενος με τους πολυαγαπημένους του Boston Celtics κυρίως ως General Manager. Εκτός των άλλων, στον πάγκο των Blazers βρισκόταν ο άπειρος Rick Adelman που θαύμαζε και γνώριζε όσο κανείς τα χαρίσματα του Drazen αλλά επί της ουσίας δεν του παρέδωσε ουδεμία φορά ένα χρονικό διάστημα άξιο να αποδείξει τις χρυσές περγαμηνές που κουβάλαγε πιστά στις πλάτες του από την Ευρώπη. 

Η ανταγωνιστική προσωπικότητα του Petrovic έκανε υπομονή πράγματι, περίμενε ευλαβικά ένα σινιάλο που δεν ήρθε ποτέ από το τεχνικό επιτελείο... και έτσι απροσδόκητα ξύπνησε μία μέρα με σκοπό να διεκδικήσει επιτέλους όσα του αναλογούσαν! 

Όσο και αν προσπάθησε η ομάδα από το Portland, ο Drazen ήταν ανένδοτος και το πείσμα του ξεπερνούσε «γαϊδάρου»... 

Στους Nets ο Drazen μύρισε για τα καλά το άρωμα της μοναξιάς σε μία ομάδα που αναμφισβήτητα τον χρειαζόταν... και από την πλευρά του ανταπέδωσε όσο ποτέ άλλοτε. Οι μονομαχίες του με τον Reggie Miller και τον  Michael Jordan έχουν περάσει στο πάνθεον του αθλήματος και ο μύθος του είναι αναγνωρίσιμος σε κάθε μήκος και πλάτος του πλανήτη. Κατόρθωσε να βγάλει από τον «βάλτο» την ομάδα από το New Jersey και ανακηρύχθηκε ως εκ των κορυφαίων στην θέση του μεταξύ άλλων σπουδαίων. 

Ένας All-Star που δεν πρόλαβε να «χορτάσει» κανένας μας... 

Στις 7 Ιουνίου του 1993  σε αυτήν την καταραμένη λεωφόρο της Γερμανίας ένα τροχαίο ατύχημα έκοψε ξαφνικά το νήμα της ζωής του «μονομάχου» Petrovic και αφότου έχει προηγηθεί η άρνησή του να εισέλθει στο αεροπλάνο της Εθνικής ομάδας, επιλέγοντας να ταξιδέψει οδικός μαζί με την κοπέλα του. 

Το ρολόι του Dino Radja δείχνει κοκκαλωμένο με τους δείκτες του 17:20 από τότε....

Σύσσωμη η αποστολή ψυχανεμίστηκε το αλλόκοτο της στιγμής, κανένας δεν υποψιαζόταν πως ο άνθρωπος που συνάντησαν πριν μίση ώρα είχε αποδημήσει για καλό...  

Ο Καβάφης είχε γράψει πως σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι, νομίζω πως ο κύριος Drazen για άλλη μία φορά θα βγάλει σχολαστικά τους φακέλους του και θα διαφωνήσει στον παραπάνω ισχυρισμό. 

Για τον «Petro» ήταν πάντοτε το αποτέλεσμα, η χαρά της επιτυχίας, το νέκταρ της νίκης.... η απόλυτη ταπείνωση του αντιπάλου!

Το ακούω στο μυαλό μου, και ας μην το έζησα... "Petro for three''! 

Χρόνια πολλά Drazen Petrovic!