Η Δήμητρα Ζαπονίδου επέλεξε να παίξει μπάσκετ σε μια εποχή που ήταν πάρα πολύ δύσκολο ακόμα και για τους άντρες. Κατάφερε να γίνει η πρώτη αρχηγός της Εθνικής Ομάδας και να θεωρείται σύμβολο του γυναικείου μπάσκετ στην χώρα μας. Πάλεψε σκληρά για να τα καταφέρει. Όχι επειδή το ήθελε, επειδή αναγκάστηκε να το κάνει για να συνεχίσει να κάνει αυτό που ήθελε. "Είχαμε πάει σε ένα εργοστάσιο με είδη γυναικεία, πάνω από τις μηχανές ήμασταν όλη μέρα, 8-5. Έφευγα από το εργοστάσιο 5 η ώρα, με το σορτσάκι στην τσάντα, γιατί στις 6 είχα προπόνηση. Πήγαινα από του Χαροκόπου στη Ν. Σμύρνη με τα πόδια και δεν διαμαρτυρήθηκα ποτέ, κοπέλα μου. Δέκα χρόνια δεν είπα «κουράστηκα»." Το κείμενο της Δήμητρας Ζαπονίδου στην Lifo μας έδωσε την ιδέα να μιλήσουμε για το γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα. Από το 1967 που διεξήχθη το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα γυναικών μέχρι και σήμερα, πολλές αθλήτριες, πολλοί προπονητές, χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν πολλές δυσκολίες και να δουλέψουν πάρα πολύ σκληρά για να καταφέρουν να κάνουν αυτό που αγαπούν, για να φτάσουν εδώ που είναι σήμερα. Ψάξαμε και βρήκαμε μερικούς ανθρώπους του γυναικείου μπάσκετ που ξεχωρίζουν στην χώρα μας και σας παρουσιάζουμε αυτά που μας είπαν.
Γιώργος Δικαιουλάκος
Ποιος είναι ο/η αγαπημένος παίκτης/παίκτρια;
Είναι τόσοι πολλοί... Γκάλης Πέτροβιτς Jordan, από τους εν ενεργεία ο Doncic. Από παίκτριες είχα την τύχη να κοουτσάρω τις καλύτερες παίκτριες του κόσμου, Parker, McCoughtry, αλλά θα προτιμήσω την Penny Taylor. Υπήρχαν στιγμές στο παιχνίδι που ενώ κοουτσάριζα χάζευα τις κινήσεις της και το πόσο ολοκληρωμένη αλλά και ταπεινή παίχτρια ήταν.
Από ποια ηλικία καταλάβατε ότι θέλετε να ασχοληθείτε με το μπάσκετ και σε ποια ηλικία διαπιστώσατε ότι έχετε το ταλέντο για να κάνετε το κάτι παραπάνω είτε παικτικά είτε προπονητικά;
Σαν παίχτης δεν είχα ιδιαίτερο ταλέντο παρά μόνο δούλευα πολύ σκληρά. Αλλά σαν προπονητής νομίζω πως από 18 χρονών κατάλαβα πως ήθελα να ακολουθήσω αυτόν τον κλάδο και να φτάσω ψηλά, φυσικά δεν περίμενα ότι θα φτάσω τόσο ψηλά.
Πείτε μας λίγα λόγια για την καριέρα σας τόσο ως παίκτης όσο και ως προπονητής.
Δεν μου αρέσει να μιλάω για τον εαυτό μου, απλά θα πω πως ότι έκανα το έκανα με πολύ πολύ αγάπη και πολύ πολύ δουλειά. Ποτέ δεν με ένοιαζε αν θα πάρω πρωταθλήματα ή αν φτάσω ψηλά, με γέμιζε η καθημερινή μου ενασχόληση και η δημιουργία με το άθλημα, με τους παίχτες, με παρακολούθηση παιχνιδιών και σεμιναρίων. Ότι ήρθε ήρθε σαν ένα επισφράγισμα όλων των παραπάνω.
Όπως αρκετοί συνάδελφοί σας έχετε καταφέρει μέσα από τη δουλειά σας να σας εμπιστεύονται σύλλογοι του εξωτερικού. Εξηγείστε μας τις διαφορές τόσο σε αγωνιστικό επίπεδο όσο και σε οργανωτικό σε σχέση με τη χώρα μας.
Οι διαφορές σε οργανωτικό επίπεδο είναι τεράστιες και αυτό με λυπεί. Σε όλα τα επίπεδα.. Σε αγωνιστικό επίπεδο το μπάσκετ που παίζεται στο εξωτερικό στηρίζεται περισσότερο στην ταχύτητα και στο ένστικτο των παιχτών από ότι στην χώρα μας το οποίο βασίζεται περισσότερο στις κατευθύνσεις του προπονητή.
Έχετε δηλώσει ότι προς το παρόν δε σκέφτεστε να επιστρέψετε Ελλάδα. Ισχύει και για την εθνική το ίδιο εκτός συλλόγων;
Κάθε χρόνο έχω κάποιες προτάσεις απο ανδρικές ομάδες αλλά για κάποιους λόγους δεν μπορούσε κάποια να με πείσει να μείνω στην Ελλάδα. Σχετικά με την Εθνική, η θέση δεν είναι ορφανή για να το συζητάμε, η εθνική μας έχει ήδη έναν αξιόλογο προπονητή σε αυτή την θέση τον Κο Μασλαρινό, Εξάλλου το γεγονός ότι είμαι στα δικαστήρια με την ομοσπονδία, αλλά ακόμα και να το κερδίσω υπάρχουν κι άλλα πράγματα απο πίσω τα οποία προς το παρόν δεν μου επιτρέπουν να συνεργαστώ με τους συγκεκριμένους ανθρώπους της ομοσπονδίας.
Μεγαλύτερη στιγμή της καριέρα σας ως τώρα;
Δοξάζω τον Θεό που είχα αρκετές μεγάλες στιγμές, αλλά αυτό που πετύχαμε με τον Αθηναικό και η κατάκτηση του Ευρωπαϊκού το 2010 για πολλούς λόγους την θεωρώ την κορυφαία.
Ποιο ματς από αυτά που κοουτσάρατε θα θέλατε να ξαναπαίξετε για να αλλάξετε το αποτέλεσμα;
Ενδιαφέρουσα ερώτηση. Ίσως τον ημιτελικό του F4 το 2012 όπου είχαμε φτάσει μέχρι εκεί αήττητοι κι έπρεπε να παίξουμε εναντίον της οικοδέσποινας Γαλατασαράι με όλη την εθνική Αμερικής και Ευρώπης απέναντί μας. Ταουράσι, Τσαρλς, Πενιτσέιρο, Αλμπεν, Πρινς, Τόρενς αλλά στο 1ο δεκάλεπτο τραυματίστηκε η καλύτερή μας παίχτρια η Penny Taylor με χιαστό. Παρ'ολα αυτά κερδίσαμε αλλά η Penny δεν ξανάπαιξε με αποτέλεσμα να μην πάρουμε την Ευρωλίγκα. Θα ήθελα να ξαναπαίξω αυτό το ματς, όχι για να αλλάξω το αποτέλεσμα αλλά για να την έβγαζα αλλαγή πριν χτυπήσει.
Προπονείτε γυναίκες εντός του παρκέ. Ποια είναι η εικόνα σας για τις γυναίκες συναδέλφους; Πόσο δύσκολο θεωρείτε ότι είναι για μια γυναίκα να καταφέρει να εδραιωθεί στον χώρο και το ρόλο αυτό;
Έχω συνηθίσει από την δουλειά μου με τους/τις παίχτες/ριες να μην βλέπω χρώμα, εθνικότητα, όνομα, φύλλο, παρά μόνο προσφορά. Το ίδιο κάνω και για τον αντίπαλο προπονητή. Έχω σε μεγάλη εκτίμηση τις γυναίκες προπονήτριες ακριβώς επειδή καταλαβαίνω πως εργάζονται σε ένα περιβάλλον όπου λόγω προκατάληψης δεν τις εκτιμούν πολλοί και αυτό είναι και άδικο αλλά και στρεσογόνο. Δυστυχώς στην χώρα μας θα το πω ωμά, γυναικείος αθλητισμός δεν υφίσταται για τους λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναφέρω οπότε αντιστοίχως η καριέρα τους και η πορεία τους προς την εδραίωση είναι σχεδόν αδύνατη.
Πείτε μας πως συμπεριφέρονται οι οπαδοί και στο κομμάτι αυτό αλλά και στο κομμάτι της βίας στα γήπεδα.
Στο εξωτερικό η λεξη αθλητισμός είναι συνυφασμένος με την τέχνη, τον πολιτισμό. Άνθρωποι έρχονται να απολαύσουν ενα παιχνίδι σαν να πηγαίνουν στο θέατρο, να θαυμάσουν 10-20 αθλητές και όχι τόσο να προσπαθήσουν να καταλάβουν κάποιες προπονητικές επεμβάσεις. Δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με διαιτητές και με διαμαρτυρίες. Συνήθως εμάς τους Έλληνες, τους Ισπανούς και τους Σέρβους μας βλέπουν σαν τους τρελούς του χωριού με τις αντιδράσεις μας. Στο τέλος όμως όλοι τρέχουν να φωτογραφηθούν με τους παίχτες και των δυο ομάδων και να πάρουν αυτόγραφα.
Στο εξωτερικό είναι σίγουρα καλύτερα τα πράγματα οικονομικά όμως και πάλι οι παίκτριες μπορούν να επιβιώσουν ασχολούμενες μόνο με το μπάσκετ ή πρέπει να κάνουν και άλλη ή άλλες δουλειές; Η ερώτηση φυσικά ισχύει και για προπονητές/προπονήτριες.
Ναι στο εξωτερικό τα ποσά που δίνονται στις παίχτριες είναι πάρα πολύ μεγάλα, ξεπερνάνε τα ποσα που δίνονται στους άντρες της Α1 στην Ελλάδα, θα έλεγα αγγίζουν τους μισθούς που δίνονται στο αντρικό μπάσκετ στα "πλούσια" πρωταθλήματα. Στους προπονητές μεγάλα ποσά δίνονται μόνο σε λίγους.
Πείτε μας πως συμπεριφέρονται οι οπαδοί και στο κομμάτι αυτό αλλά και στο κομμάτι της βίας στα γήπεδα.
Στο εξωτερικό η λεξη αθλητισμός είναι συνυφασμένος με την τέχνη, τον πολιτισμό. Άνθρωποι έρχονται να απολαύσουν ενα παιχνίδι σαν να πηγαίνουν στο θέατρο, να θαυμάσουν 10-20 αθλητές και όχι τόσο να προσπαθήσουν να καταλάβουν κάποιες προπονητικές επεμβάσεις. Δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με διαιτητές και με διαμαρτυρίες. Συνήθως εμάς τους Έλληνες, τους Ισπανούς και τους Σέρβους μας βλέπουν σαν τους τρελούς του χωριού με τις αντιδράσεις μας. Στο τέλος όμως όλοι τρέχουν να φωτογραφηθούν με τους παίχτες και των δυο ομάδων και να πάρουν αυτόγραφα.
Στο εξωτερικό είναι σίγουρα καλύτερα τα πράγματα οικονομικά όμως και πάλι οι παίκτριες μπορούν να επιβιώσουν ασχολούμενες μόνο με το μπάσκετ ή πρέπει να κάνουν και άλλη ή άλλες δουλειές; Η ερώτηση φυσικά ισχύει και για προπονητές/προπονήτριες.
Ναι στο εξωτερικό τα ποσά που δίνονται στις παίχτριες είναι πάρα πολύ μεγάλα, ξεπερνάνε τα ποσα που δίνονται στους άντρες της Α1 στην Ελλάδα, θα έλεγα αγγίζουν τους μισθούς που δίνονται στο αντρικό μπάσκετ στα "πλούσια" πρωταθλήματα. Στους προπονητές μεγάλα ποσά δίνονται μόνο σε λίγους.
Τι θα μπορούσε να γίνει ώστε να υπάρχει περισσότερη απήχηση από τον κόσμο τουλάχιστον στην Ελλάδα;
Ο κατάλογος είναι μακρύς και μου είναι αδύνατο να τον αναλύσω τώρα, χρειάζεται ένα γενικό start up στα πάντα, όπως χρειάζεται και το Ελληνικό μπάσκετ γενικότερα. Όλος ο κόσμος προχωράει μπροστά, ακόμα και χώρες που δεν έχουν παράδοση στο μπάσκετ, κι εμείς ζούμε ακόμα με πρακτικές του '80.
Ο κατάλογος είναι μακρύς και μου είναι αδύνατο να τον αναλύσω τώρα, χρειάζεται ένα γενικό start up στα πάντα, όπως χρειάζεται και το Ελληνικό μπάσκετ γενικότερα. Όλος ο κόσμος προχωράει μπροστά, ακόμα και χώρες που δεν έχουν παράδοση στο μπάσκετ, κι εμείς ζούμε ακόμα με πρακτικές του '80.
Τα αντρικά τμήματα θα έπρεπε να στηρίζουν περισσότερο την προβολή των γυναικείων τμημάτων; Η πολιτεία;
Όχι. Το κάθε τμήμα πρέπει να μάθει να στηρίζεται στα δικά του πόδια χωρίς να περιμένει τίποτα και από κανέναν, ούτε από την πολιτεία. Η λύση είναι στην δουλειά και στον αγώνα που πρέπει να κάνουν για να έρθουν μικρά κορίτσια στο μπάσκετ, στην ζεστή και σωστή δουλειά για να τα κρατήσουν στο χώρο και να τα εξελίξουν, στο σωστό μάρκετινγκ των ομάδων για να φέρουν χορηγούς και να δημιουργήσουν φιλάθλους, φυσικά όχι μόνο αυτά.
Όχι. Το κάθε τμήμα πρέπει να μάθει να στηρίζεται στα δικά του πόδια χωρίς να περιμένει τίποτα και από κανέναν, ούτε από την πολιτεία. Η λύση είναι στην δουλειά και στον αγώνα που πρέπει να κάνουν για να έρθουν μικρά κορίτσια στο μπάσκετ, στην ζεστή και σωστή δουλειά για να τα κρατήσουν στο χώρο και να τα εξελίξουν, στο σωστό μάρκετινγκ των ομάδων για να φέρουν χορηγούς και να δημιουργήσουν φιλάθλους, φυσικά όχι μόνο αυτά.
Υπήρξαν στιγμές που σκεφτήκατε να τα παρατήσετε και τι θα λέγατε σε κορίτσια που παίζουν και αντιμετωπίζουν πίεση ή θέλουν να ξεκινήσουν αλλά φοβούνται με αυτά που βλέπουν ή ακούνε στο γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα;
Να τα παρατήσω γιατί; Λατρεύω την δουλειά μου κι εδώ και 11 χρόνια έχω μόνο επιτυχίες σαν head coach αλλά και παλαιότερα σαν assistant coach στο αντρικό. Αλλά όπως προείπα η αγάπη μου για αυτό που κάνω ξεπερνάει την οποιαδήποτε κούραση ή κακές στιγμές που μπορεί να προκύψουν. Η αλήθεια είναι πως κάποια στιγμή όταν ήμουν στην Κίνα είχα κουραστεί με την εκεί κατάσταση και σκεφτόμουν να κάνω ένα διάλειμμα για κάνα χρόνο από την προπονητική για να ξεκουραστώ ψυχικά, αλλά η επαναφορά μου στην Ευρώπη με αναζωογόνησε και μου ξανάδωσε την θέρμη για περισσότερη δουλειά, για νέες περιπέτειες και συγκινήσεις. Στα νέα κορίτσια θα έλεγα να ακολουθούν πάντα την καρδιά τους, το όνειρό τους και όσες δυσκολίες θα αντιμετωπίζουν να τις θεωρούν μέρος της διαδικασίας για να φτάσουν ψηλά. Αν έχουν αγάπη για αυτό που κάνουν τότε σίγουρα όλα θα πάνε καλά. Χρειάζεται αφοσίωση και επιμονή, αλλά κάτω από την ομπρέλα της αγάπης για το άθλημα και με μια σωστή καθοδήγηση τότε όλα θα πάνε καλά, όπως καλά πήγανε και στα τόσα κορίτσια που έχουν πλέον σαν ινδάλματα. Αυτή είναι η μόνη συνταγή.
Είστε αισιόδοξος ότι μπορούν να καλυτερέψουν τα πράγματα εδώ;
Εγώ ξέρω πως τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο και όταν εμφανίστηκαν άνθρωποι στο γυναικείο οι οποίοι ήθελαν να προσφέρουν (και το απέδειξαν με τις ομάδες τους) τώρα δεν μιλιούνται με τους ανθρώπους της ομοσπονδίας. Άρα πόσο αισιόδοξος μπορεί να είναι κάποιος με την παρούσα κατάσταση;
15)Πιστεύετε υπάρχουν πρόσωπα που μπορούν να αναλάβουν τις ευθύνες?
Σαφέστατα και υπάρχουν και ήδη βλέπουμε 4 νέες υποψηφιότητες για τις εκλογές της ομοσπονδίας, ας μην ξεχνάμε πως στο παρελθόν δεν τολμούσε να βάλει κανένας άλλος πλην του Βασιλακόπουλου. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που θα ήθελα να τους δω να αναλαμβάνουν ευθύνες αλλά θεωρώ πως το μοντέλο της διοίκησης του ενός δεν θα φέρει επιτυχία. Μόνο η εξωστρέφεια και η συνεργασία θα μας προχωρήσει μπροστά. Δυστυχώς στην Ελλάδα της ανεργίας, ακόμα και το να εργαστείς είναι πιο εύκολο από το να συνεργαστείς και πρέπει να το ξεπεράσουμε αυτό.
Κατερίνα Χατζηδάκη
Ποιος είναι ο/η αγαπημένος παίκτης/παίκτρια;
Πάρα πολλοί αγαπημένοι! Δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιον ή κάποια, αλλά επειδή αγάπησα το μπάσκετ την εποχή του Άρη και του ΠΑΟΚ θα έλεγα Γκάλης, Γιαννάκης και Κόρφας! Παίχτρια αγαπημένη είναι η Sue Bird που είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά πέρσι στο Σιάτλ.
Να τα παρατήσω γιατί; Λατρεύω την δουλειά μου κι εδώ και 11 χρόνια έχω μόνο επιτυχίες σαν head coach αλλά και παλαιότερα σαν assistant coach στο αντρικό. Αλλά όπως προείπα η αγάπη μου για αυτό που κάνω ξεπερνάει την οποιαδήποτε κούραση ή κακές στιγμές που μπορεί να προκύψουν. Η αλήθεια είναι πως κάποια στιγμή όταν ήμουν στην Κίνα είχα κουραστεί με την εκεί κατάσταση και σκεφτόμουν να κάνω ένα διάλειμμα για κάνα χρόνο από την προπονητική για να ξεκουραστώ ψυχικά, αλλά η επαναφορά μου στην Ευρώπη με αναζωογόνησε και μου ξανάδωσε την θέρμη για περισσότερη δουλειά, για νέες περιπέτειες και συγκινήσεις. Στα νέα κορίτσια θα έλεγα να ακολουθούν πάντα την καρδιά τους, το όνειρό τους και όσες δυσκολίες θα αντιμετωπίζουν να τις θεωρούν μέρος της διαδικασίας για να φτάσουν ψηλά. Αν έχουν αγάπη για αυτό που κάνουν τότε σίγουρα όλα θα πάνε καλά. Χρειάζεται αφοσίωση και επιμονή, αλλά κάτω από την ομπρέλα της αγάπης για το άθλημα και με μια σωστή καθοδήγηση τότε όλα θα πάνε καλά, όπως καλά πήγανε και στα τόσα κορίτσια που έχουν πλέον σαν ινδάλματα. Αυτή είναι η μόνη συνταγή.
Είστε αισιόδοξος ότι μπορούν να καλυτερέψουν τα πράγματα εδώ;
Εγώ ξέρω πως τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο και όταν εμφανίστηκαν άνθρωποι στο γυναικείο οι οποίοι ήθελαν να προσφέρουν (και το απέδειξαν με τις ομάδες τους) τώρα δεν μιλιούνται με τους ανθρώπους της ομοσπονδίας. Άρα πόσο αισιόδοξος μπορεί να είναι κάποιος με την παρούσα κατάσταση;
15)Πιστεύετε υπάρχουν πρόσωπα που μπορούν να αναλάβουν τις ευθύνες?
Σαφέστατα και υπάρχουν και ήδη βλέπουμε 4 νέες υποψηφιότητες για τις εκλογές της ομοσπονδίας, ας μην ξεχνάμε πως στο παρελθόν δεν τολμούσε να βάλει κανένας άλλος πλην του Βασιλακόπουλου. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που θα ήθελα να τους δω να αναλαμβάνουν ευθύνες αλλά θεωρώ πως το μοντέλο της διοίκησης του ενός δεν θα φέρει επιτυχία. Μόνο η εξωστρέφεια και η συνεργασία θα μας προχωρήσει μπροστά. Δυστυχώς στην Ελλάδα της ανεργίας, ακόμα και το να εργαστείς είναι πιο εύκολο από το να συνεργαστείς και πρέπει να το ξεπεράσουμε αυτό.
Κατερίνα Χατζηδάκη
Ποιος είναι ο/η αγαπημένος παίκτης/παίκτρια;Πάρα πολλοί αγαπημένοι! Δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιον ή κάποια, αλλά επειδή αγάπησα το μπάσκετ την εποχή του Άρη και του ΠΑΟΚ θα έλεγα Γκάλης, Γιαννάκης και Κόρφας! Παίχτρια αγαπημένη είναι η Sue Bird που είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά πέρσι στο Σιάτλ.
Από ποια ηλικία καταλάβατε ότι θέλετε να ασχοληθείτε με το μπάσκετ και σε ποια ηλικία διαπιστώσατε ότι έχετε το ταλέντο για να κάνετε το κάτι παραπάνω είτε παικτικά είτε προπονητικά;
Η πρώτη μου επαφή με το μπάσκετ είναι λίγο περίεργη ιστορία! Ο πατέρας μου ήταν οδηγός τουριστικού λεωφορείου και μια μέρα μου λέει:"θα πάω μια ομάδα μπάσκετ κοριτσιών σε έναν αγώνα , θέλεις να έρθεις;" Πήγα λοιπόν μαζί και στο ημίχρονο έκανα σουτάκια όπως κάνουν κλασικά τα παιδάκια! Με είδε ο προπονητής και με ρώτησε αν θέλω να παίξω για την ομάδα! Αυτό ήταν! Μετά από μερικά χρόνια ως παίχτρια άρχισε να μπαίνει μέσα μου το μικρόβιο της προπονητικής. Και φυσικά όταν μου ζήτησαν να αναλάβω τις κορασίδες της ομάδας μου, η χαρά μου ήταν μεγάλη! Κάπου εκεί, πριν 20 χρόνια και περίπου, ξεκίνησε η προπονητική μου περιπέτεια!
Η πρώτη μου επαφή με το μπάσκετ είναι λίγο περίεργη ιστορία! Ο πατέρας μου ήταν οδηγός τουριστικού λεωφορείου και μια μέρα μου λέει:"θα πάω μια ομάδα μπάσκετ κοριτσιών σε έναν αγώνα , θέλεις να έρθεις;" Πήγα λοιπόν μαζί και στο ημίχρονο έκανα σουτάκια όπως κάνουν κλασικά τα παιδάκια! Με είδε ο προπονητής και με ρώτησε αν θέλω να παίξω για την ομάδα! Αυτό ήταν! Μετά από μερικά χρόνια ως παίχτρια άρχισε να μπαίνει μέσα μου το μικρόβιο της προπονητικής. Και φυσικά όταν μου ζήτησαν να αναλάβω τις κορασίδες της ομάδας μου, η χαρά μου ήταν μεγάλη! Κάπου εκεί, πριν 20 χρόνια και περίπου, ξεκίνησε η προπονητική μου περιπέτεια!
Πείτε μας λίγα λόγια για την καριέρα σας τόσο ως παίκτρια όσο και ως προπονήτρια.
Ως παίκτρια έπαιξα σε δύο ομάδες σε ερασιτεχνικό επίπεδο στη Δήμητρα Ελευσίνας και στη ΝΕΜ Μεγάρων. Η αλήθεια είναι πως γρήγορα διαπίστωσα πως μου αρέσει πιο πολύ να δίνω οδηγίες από το να εκτελώ! Έτσι από το 1996 έως το 2004 ήμουν στη Δήμητρα Ελευσίνας, στις κορασίδες και αργότερα στο γυναικείο. Στη συνέχεια για δύο χρόνια στον Πανιώνιο Άργους, και έπειτα στον Κτησιφώντα Παιανίας, όπου είχα την τύχη να γνωρίσω και να συνεργαστώ με τη Γιασεμή Σαμαντούρα για τα επόμενα 11 χρόνια! Ακολούθησαν ο Πρωτέας Βούλας, ο Πανελευσιακός, ο Α.Ο. Καλαμακίου, το Ελληνικό, οι Κυρίαρχοι, η Εστία Φιλίας, ο Παναθηναϊκός και ο Αθηναϊκός. Τα τελευταία 5 χρόνια βρισκόμουν στην Τουρκία, τον 1ο χρόνο ως βοηθός, και τα επόμενα 4 ως πρώτη προπονήτρια της Hatay.
Ως παίκτρια έπαιξα σε δύο ομάδες σε ερασιτεχνικό επίπεδο στη Δήμητρα Ελευσίνας και στη ΝΕΜ Μεγάρων. Η αλήθεια είναι πως γρήγορα διαπίστωσα πως μου αρέσει πιο πολύ να δίνω οδηγίες από το να εκτελώ! Έτσι από το 1996 έως το 2004 ήμουν στη Δήμητρα Ελευσίνας, στις κορασίδες και αργότερα στο γυναικείο. Στη συνέχεια για δύο χρόνια στον Πανιώνιο Άργους, και έπειτα στον Κτησιφώντα Παιανίας, όπου είχα την τύχη να γνωρίσω και να συνεργαστώ με τη Γιασεμή Σαμαντούρα για τα επόμενα 11 χρόνια! Ακολούθησαν ο Πρωτέας Βούλας, ο Πανελευσιακός, ο Α.Ο. Καλαμακίου, το Ελληνικό, οι Κυρίαρχοι, η Εστία Φιλίας, ο Παναθηναϊκός και ο Αθηναϊκός. Τα τελευταία 5 χρόνια βρισκόμουν στην Τουρκία, τον 1ο χρόνο ως βοηθός, και τα επόμενα 4 ως πρώτη προπονήτρια της Hatay.
Όπως αρκετοί συνάδελφοί σας έχετε καταφέρει μέσα από τη δουλειά σας να σας εμπιστεύονται σύλλογοι του εξωτερικού. Εξηγείστε μας τις διαφορές τόσο σε αγωνιστικό επίπεδο όσο και σε οργανωτικό σε σχέση με τη χώρα μας.
Βασικός παράγοντας σε κάθε πρωτάθλημα, είναι πάντα η εκάστοτε Ομοσπονδία. Από την κορυφή ξεκινούν όλα. Όταν υπάρχει οικονομική και ηθική στήριξη, η διεξαγωγή ενός πρωταθλήματος είναι υγειής και λειτουργική. Στην Τουρκία όπου εργαζόμουν η Ομοσπονδία φρόντιζε κάθε χρόνο το γυναικείο πρωτάθλημα να έχει αποκλειστικό χορηγό, να υπάρχει τηλεοπτική κάλυψη 4 αγώνων κάθε αγωνιστική από την κρατική τηλεόραση, αλλά και ιντερνετική τόσο της πρώτης όσο και της δεύτερης κατηγορίας. Το αποτέλεσμα αυτής της προβολής, είναι η προσέλκυση χορηγών, κάτι που φυσικά διευκόλυνε οικονομικά τις ομάδες. Η προβολή της Εθνικής ομάδας, είναι επίσης κάτι πολύ σημαντικό, καθώς αποτελεί πόλο έλξης νεαρών αθλητριών στους συλλόγους.
Βασικός παράγοντας σε κάθε πρωτάθλημα, είναι πάντα η εκάστοτε Ομοσπονδία. Από την κορυφή ξεκινούν όλα. Όταν υπάρχει οικονομική και ηθική στήριξη, η διεξαγωγή ενός πρωταθλήματος είναι υγειής και λειτουργική. Στην Τουρκία όπου εργαζόμουν η Ομοσπονδία φρόντιζε κάθε χρόνο το γυναικείο πρωτάθλημα να έχει αποκλειστικό χορηγό, να υπάρχει τηλεοπτική κάλυψη 4 αγώνων κάθε αγωνιστική από την κρατική τηλεόραση, αλλά και ιντερνετική τόσο της πρώτης όσο και της δεύτερης κατηγορίας. Το αποτέλεσμα αυτής της προβολής, είναι η προσέλκυση χορηγών, κάτι που φυσικά διευκόλυνε οικονομικά τις ομάδες. Η προβολή της Εθνικής ομάδας, είναι επίσης κάτι πολύ σημαντικό, καθώς αποτελεί πόλο έλξης νεαρών αθλητριών στους συλλόγους.
Έχετε δηλώσει ότι προς το παρόν δε σκέφτεστε να επιστρέψετε Ελλάδα. Αφήνοντας τους συλλόγους έξω από την εξίσωση, θα θέλατε να αναλάβετε την εθνική κάποια μέρα στο μέλλον;
Σίγουρα το να είσαι ομοσπονδιακός προπονητής είναι μεγάλη τιμή για κάθε προπονητή. Σαφώς κάποια στιγμή, θα το ήθελα, αλλά πάντα υπό τις σωστές συνθήκες.
Μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας σας ως τώρα;
Οι δυο φορές που κατακτήσαμε τοσούπερκαπ Τουρκίας.
Ποιο ματς από αυτά που κοουτσάρατε θα θέλατε να ξαναπαίξετε για να αλλάξετε το αποτέλεσμα;
Σίγουρα τον ημιτελικό του Γιουροκαπ που χάσαμε στη Βενετία και αποκλειστήκαμε από τον τελικό.
Πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα να καταφέρει να εδραιωθεί στο χώρο αυτό; Αντιμετωπίσατε προκατάληψη από συναδέλφους είτε εδώ είτε έξω;
Είναι πολύ καλή η ερώτηση σου και ενδεικτικά θα σου πω το εξής. Οι γυναικείες ομάδες που συμμετέχουν σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις είναι 48. Από αυτές τις 48, μόνο οι 4 είχαν γυναίκες προπονήτριες. Και μιλάμε για γυναικείο μπάσκετ...Αυτό θεωρώ είναι ενδεικτικό και αποτελεί δυνατό παράδειγμα του πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα, όχι μόνο προπονήτρια, αλλά κάθε είδους εργαζόμενη ή επαγγελματία, να κερδίσει αρχικά την εμπιστοσύνη και στη συνέχεια να εδραιωθεί και καταξιωθεί στον τομέα της. Δυστυχώς, γενικά στην κοινωνία μας οι περισσότερες γυναίκες κατέχουν θέσεις εργασίας με λιγότερο κύρος και αρμοδιότητες, χωρίς προοπτικές εξέλιξης και συνεπώς με χαμηλότερη αμοιβή. Θέλω να ελπίζω, πως στο μέλλον τα πράγματα θα είναι πιο ισορροπημένα και θα επικρατήσει πλήρης ισότητα και ίσες ευκαιρίες σε όλους τους τομείς.
Στο εξωτερικό είναι σίγουρα καλύτερα τα πράγματα οικονομικά όμως και πάλι οι παίκτριες μπορούν να επιβιώσουν ασχολούμενες μόνο με το μπάσκετ ή πρέπει να κάνουν και άλλη ή άλλες δουλειές; Η ερώτηση φυσικά ισχύει και για προπονητές/προπονήτριες.
Υπάρχουν χώρες που το γυναικείο μπάσκετ είναι επαγγελματικό και συνεπώς οι αθλήτριες μπορούν να ασχολούνται αποκλειστικά με αυτό, και υπάρχουν και άλλες- όπως η Ελλάδα- όπου το μπάσκετ είναι ερασιτεχνικό και φυσικά οι παίκτριες για να επιβιώσουν οικονομικά είναι αναγκασμένες να συνδυάζουν αθλητισμό με κάποια άλλη επαγγελματική δραστηριότητα. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τους προπονητές.
Τι θα μπορούσε να γίνει ώστε να υπάρχει περισσότερη απήχηση από τον κόσμο τουλάχιστον στην Ελλάδα;
Δυστυχώς είναι γεγονός πως γενικότερα ο γυναικείος αθλητισμός είναι αρκετά υποβαθμισμένος. Η διαφήμιση και η προβολή που γίνεται είναι σχεδόν μηδαμινή. Το γυναικείο μπάσκετ δεν έχει κάλυψη στο βαθμό που του αξίζει από τις εφημερίδες, τα ραδιόφωνα και την τηλεόραση, με αποτέλεσμα το κοινό να μην έχει εικόνα για το τι μπορούν επί της ουσίας να κάνουν οι αθλήτριες. Επομένως, αρχικά -γιατί είναι πολλά αυτά που πρέπει να αλλάξουν- βασικό είναι να γνωρίσει ο κόσμος την ποιότητα του γυναικείου αθλητισμού.
Τα αντρικά τμήματα θα έπρεπε να στηρίζουν περισσότερο την προβολή των γυναικείων τμημάτων; Η πολιτεία;
Νομίζω πως για να υπάρξει αλλαγή πρέπει βασικά να αυξηθεί ο αριθμός των γυναικών στις ηγετικές θέσεις σε όλα τα επίπεδα των αθλητικών δραστηριοτήτων. Ομοσπονδίες και σύλλογοι επιβάλλεται να εμπιστευτούν τις γυναίκες. Η στήριξη από την πολιτεία θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένη, αλλά δυστυχώς δεν είναι παρά σε ελάχιστες εξαιρέσεις. Σαφώς, τα ανδρικά τμήματα πρέπει να στηρίξουν αυτή την προσπάθεια. Στην ουσία, ο αθλητισμός είναι ενιαίος...
Υπήρξαν στιγμές που σκεφτήκατε να τα παρατήσετε και τι θα λέγατε σε κορίτσια που παίζουν και αντιμετωπίζουν πίεση ή θέλουν να ξεκινήσουν αλλά φοβούνται με αυτά που βλέπουν ή ακούν στο γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα;
Παρόλο που συνάντησα πολλές δυσκολίες, πολλές φορές απογοητεύτηκα, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα να τα παρατήσω, γιατί η αγάπη για αυτό που κάνω είναι πολύ μεγαλύτερη από κάθε εμπόδιο που βρήκα στο δρόμο μου. Σίγουρα η ενασχόληση μου με το γυναικείο μπάσκετ δεν ήταν, και ούτε θα είναι εύκολη. Μπορεί το οικονομικό κέρδος να είναι ελάχιστο ή και καθόλου. Όμως το κέρδος σε συναισθήματα, εμπειρίες, φιλίες και αναμνήσεις, είναι πολύ μεγαλύτερο.
Είστε αισιόδοξη ότι μπορούν να καλυτερέψουν τα πράγματα εδώ; Πιστεύετε υπάρχουν πρόσωπα που μπορούν να αναλάβουν τις ευθύνες;
Φυσικά και υπάρχουν πρόσωπα που μπορούν να αναλάβουν τις ευθύνες και είμαι σίγουρη πως στο άμεσο μέλλον θα βγούνε μπροστά! Η αισιοδοξία είναι αυτό που μας κρατάει ενεργούς, ειδικά αυτές τις δύσκολες μέρες!
Ευχαριστούμε από καρδιάς τους δύο coach.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου