Από τις αλάνες της Washington. το streetball, από γειτονιές γεμάτες με εγκληματικότητα, τον ρατσισμό και τα μεγάλα ρεκόρ σε λυκειακό επίπεδο, στους φανταχτερούς δρόμους της Καλιφόρνια, σε μια από τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών, σε ένα σπίτι με θέα όλο το Los Angeles. Η ιστορία του Elgin Baylor, ενός παίκτη που άλλαξε το μπάσκετ αλλά σχεδόν ποτέ δεν μνημονεύεται ανάμεσα στους καλύτερους, ενός νικητή που ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει μέχρι το τέλος, δικαιούται να ακουστεί.
Από το λύκειο ακόμα ξεχώρισε ως ένας από τους κορυφαίους της περιοχής του. Η ικανότητα του στο σκοράρισμα (έσπασε το ρεκόρ της πολιτείας) αλλά κυρίως η αθλητικότητα του, η ικανότητα του να κατεβάζει rebounds και να κάνει κινήσεις που ποτέ κανείς άλλος δεν είχε σκεφτεί να κάνει του χάρισαν αναγνωρισιμότητα στην Washington. Μιλάμε όμως για τα 50s, μια πολύ δύσκολη εποχή για τις ΗΠΑ και για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο Baylor ήταν πάντα ένας πολύ καλός, έγχρωμος, μπασκετμπολίστας. Το έγχρωμος θα τον στιγμάτιζε. Ο ρατσισμός και η αδιαφορία του για τα γράμματα θα τον κάνουν να παρατήσει το σχολείο. Χωρίς να έχει τελειώσει το λύκειο και δεδομένων των φυλετικών διακρίσεων, κανέναν κολέγιο δεν επρόκειτο να του δώσει μια υποτροφία. Όταν τελικά, με βοήθεια ενός φίλου του, δέχθηκε μία, αυτή ήταν στο Idaho, με την προϋπόθεση ότι ο Elgin θα είναι αθλητής όχι μόνο του μπάσκετ αλλά και του American football.
Από το Idaho, ένας έμπορος αυτοκινήτων θα τον βρει και θα τον φέρει στο πανεπιστήμιο του Seattle. Μετά από ένα χρόνο εκτός γηπέδων, θα μπορέσει να αγωνιστεί με την φανέλα του Seattle και να φτάσει με την ομάδα στον τελικό του NCAA το 1958. Οι επιδόσεις του ήταν τόσο εντυπωσιακές, ώστε οι Minneapolis Lakers, μια παρηκμασμένη ομάδα στο χείλος της καταστροφής, να τον επιλέξουν στο νούμερο 1 του Draft. Οι Lakers είναι σε τόσο απελπιστικά κακοί που έναν χρόνο αργότερα θα φύγουν από την Minneapolis και θα πάνε στο Los Angeles, όντας η 1η ομάδα στην ιστορία της Λίγκας που παίζει στην Δυτική Ακτή. Ο Baylor στην 1η του χρονιά με την ομάδα (και στην τελευταία του στην Minneapolis) καταφέρνει να την μεταμορφώσει από την χειρότερη της Λίγκας, σε φιναλίστ των τελικών του NBA. Εκείνη όμως η 1η χρονιά θα χαράξει το μέλλον τους. Η σκούπα από τους Celtics σε εκείνους τους τελικούς θα σηματοδοτούσε την αρχή μιας κόντρας που θα κρατούσε για πολλά χρόνια αλλά ποτέ, μα ποτέ, για όσο έπαιζε ο Baylor, δεν θα κέρδιζαν οι Lakers.
Τα επόμενα 13 χρόνια, ο Elgin θα συνεχίσει να είναι εκπληκτικός, θα ανεβάσει τους μέσους όρους του κατακόρυφα και με την βοήθεια του έτερου σταρ της ομάδας Jerry West, θα πρωταγωνιστήσουν για τα επόμενα χρόνια. Αποκορύφωμα η σεζόν 1961-1962. Αυτή είναι μια ιδιαίτερα παράξενη χρονιά αφού ο Baylor καλείται στον στρατό και αναγκάζεται να παίζει μόνο τα σαββατοκύριακα με την ομάδα. Στα μόλις 48 παιχνίδια όμως, θα καταφέρει να γράψει 38 πόντους, 19 rebounds και 5 assists ανά παιχνίδι. Τα κατορθώματα του ήταν τόσο σπουδαία που παρότι έπαιξε μόνο στην μισή σεζόν, κατάφερε να βγει 4ος στην ψηφοφορία για το MVP, σε μια χρονιά που ο 2ος Wilt Chamberlain είχε 50 πόντους και 25 rebounds ανά παιχνίδι, ενώ ο 3ος Oscar Robertson θα τελειώσει την χρονιά με μέσους όρους triple double! Στο τέλος όμως, παρότι ο Baylor έβαλε 61 πόντους στο 5ο παιχνίδι, κάνοντας ρεκόρ πόντων σε τελικούς, οι Lakers θα χάσουν στα 7 παιχνίδια από τους Celtics του MVP Bill Russell.
Οι επόμενες χρονιές θα είναι άκρως απογοητευτικές για τον ίδιο και την ομάδα. Με αποκορύφωμα όταν το 1965 ο ίδιος θα χτυπήσει το γόνατο του στα playoffs και δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος. Οι μέσοι όροι του θα κάνουν βουτιά τόσο στο σκοράρισμα όσο και στον τομέα του rebound. Η ομάδα του θα συνεχίσει να εξελίσσεται θα φτάνει σε τελικούς αλλά θα χάνει από τους Celtics. Τελικά, μόλις μετά από 9 παιχνίδια στην σεζόν 1971-1972, κουρασμένος από τις ήττες και τους τραυματισμούς, αποφασίζει να κρεμάσει την παπούτσια του. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι οι Lakers στο επόμενο τους παιχνίδι θα ξεκινήσουν ένα σερί 33 νικών, το μεγαλύτερο στην ιστορία του NBA, και στο τέλος της χρονιάς θα κερδίσουν τον τίτλο του πρωταθλητή! Ο Elgin, πήρε το δαχτυλίδι του αλλά δεν ήταν το ίδιο. Δεν πρόλαβε να παίξει και να χαρεί, στο γήπεδο, μαζί με τους συμπαίκτες του. Ήταν ένα μεγάλο άδικο για τον άνθρωπο που άλλαξε το NBA, που χαρακτηρίστηκε ο πρόδρομος του Jordan και του Dr J. Για τον άνθρωπο που έπαιξε σε 8 τελικούς και ποτέ δεν κατάφερε να κερδίσει. Για τον μεγαλύτερο νικητή που ποτέ δεν κατάφερε να πιει νερό, όσο κοντά και αν έφτανε στην πηγή.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου