Μετά το 1998 και την απόσυρση του Michael Jordan, οι 2 ομάδες πρωταγωνιστούν στον μπασκετικό χάρτη. Αρχικά οι Spurs το 1999 με το παρθενικό τους πρωτάθλημα, στην συνέχεια οι Lakers με το δεύτερο 3peat της ιστορίας τους, με τους Spurs να τους σταματούν το 2003 και να ξαναπαίρνουν τα σκήπτρα του πρωταθλητή. Για 5 συνεχόμενες σεζόν, ο πρωταθλητής της Ανατολής υπέκυπτε, σχετικά εύκολα, είτε στους Spurs είτε στους Lakers. Για 5 σεζόν μία σειρά playoffs έκρινε τον πρωταθλητή του NBA. Και τώρα πάμε για την 6η.
Στις 13 Μάιου του 2004, οι San Antonio Spurs υποδέχονται στο AT&T Center τους Los Angeles Lakers. Οι 2 ομάδες έχουν μοιράσει τα πρώτα 4 παιχνίδια, κερδίζοντας η κάθε μία επιβλητικά στην έδρα της. Όλα δείχνουν πως θα κριθούν στο 5ο και πιο κρίσιμο παιχνίδι της σειράς.
Το παιχνίδι ξεκινάει. Το Los Angeles μπαίνει πιο δυνατά στο παιχνίδι. Η τρομερή του άμυνα, τα επιπόλαια λάθη των Spurs και η αστοχία τους, θα φτάσουν την διαφορά στους 16, μόλις 4,5 λεπτά για το τέλος της 3η περιόδου. Οι Spurs ήταν τόσο άστοχοι, που χρειάστηκαν 30 αγωνιστικά λεπτά για να ξεπεράσουν το φράγμα των 40 πόντων. Όμως θα το ξεπεράσουν και θα κάνουν την δικιά τους αντεπίθεση. Με τον Devin Brown να κάνει μια καταπληκτική 3η περίοδο, αρχικά θα φέρουν την διαφορά σε μονοψήφιο αριθμό και στην 4η περίοδο, με τους Lakers να τα σπάνε, σουτάροντας 2-19, θα περάσουν για πρώτη φορά μετά από πολύ ώρα μπροστά στο σκορ, με ένα bank shot του Tim Duncan, 2:45 πριν το τέλος. Η προηγούμενη φορά που οι Spurs ήταν μπροστά, το σκορ έγραφε 7-6. Πλέον όμως είχαν το momentum, έπαιζαν στο γήπεδο τους και τα σουτ τους, σε αντίθεση με αυτά των Lakers, έδειχναν να βρίσκουν τον στόχο. Για τα επόμενα 150 δευτερόλεπτα, η διαφορά του ενός πόντου θα παραμείνει. Ένα lay-up του Tony Parker στον αιφνιδιασμό και ένα floater του Shaq δεν είναι ικανά να αλλάξουν την εικόνα του παιχνιδιού. Οι Spurs εκτελούν καλύτερα τις επιθέσεις τους αλλά είναι απελπιστικά άστοχοι, ενώ οι Lakers δεν μπορούν να βρουν τους χώρους που χρειάζονται, δεν γυρίζουν την μπάλα και παίρνουν σκοτωμένα σουτ. Όλα αυτά μέχρι το ρολόι να σταματήσει 11,5 δευτερόλεπτα πριν το τέλος. Εκείνη την στιγμή και μέχρι την στιγμή που το καταραμένο ρολόι θα έγραφε 0, έμελε να γραφτεί ιστορία.
Αρχικά, ο Kobe θα παίξει ως άλλος Stockton ένα pick n'roll με τον Karl Malone και θα σκοράρει δίνοντας το προβάδισμα στους Lakers. Οι Spurs έχουν 11,5 δευτερόλεπτα στην διάθεση τους για να σκοράρουν. Αν τα καταφέρουν, όχι μόνο ολοκληρώνουν ένα ιστορικό comeback από την κόλαση των -16, αλλά κλειδώνουν την νίκη και θέτουν πολύ γερές βάσεις για μια πρόκριση, που τα τελευταία 5 χρόνια έκρινε τον πρωταθλητή. Το φορτίο αυτής της τεράστιας ευθύνης, το βάρος μιας ολόκληρης πόλης πέφτει πάνω στον ηγέτη της.
Ο Tim Duncan είναι ένας σπουδαίος παίκτης. Μέχρι το 2004 έχει κατακτήσει ήδη 2 πρωταθλήματα, έχει βγει 2 φορές Finals MVP και για 2 συνεχόμενες χρονιές είναι ο πολυτιμότερος παίκτης της Λίγκας. Εκείνο το βράδυ, εκείνα τα τελευταία δευτερόλεπτα του πιο αμφίρροπου παιχνιδιού αυτής της πενταετούς κόντρας, ο Big Fundamental θα βάλει ένα από τα πιο δύσκολα, ένα από τα πιο clutch σουτ της καριέρας του, πάνω από το τεντωμένο χέρι του Shaq, γεμίζοντας χαμόγελα το AT&T Center με μόλις 4 δέκατα του δευτερολέπτου για το τέλος. Ο λόγος που δεν το θυμόμαστε (ή μάλλον δεν το ανακαλούμε τόσο συχνά); Γιατί αυτά τα καταραμένα 4 δέκατα, είναι αρκετά.
Το 1989 το NBA αποφασίζει να αρχίσει να μετράει τον χρόνο με περισσότερη ακρίβεια. Με λιγότερο από ένα λεπτό για το τέλος κάθε αγώνα, το ρολόι θα μετράει και τα δέκατα του δευτερολέπτου. Η νέα αυτή αλλαγή θα τεσταριστεί γρήγορα. Στις 15 Ιανουαρίου του 1990, οι Knicks υποδέχονται τους Bulls του Jordan και του Phil Jackson σε ένα κλασσικό ντέρμπι Νέας Υόρκης-Σικάγο κανονικής περιόδου. Οι 2 ομάδες πηγαίνουν χέρι χέρι μέχρι το τέλος και με το σκορ ισόπαλο στο 106, οι Knicks έχουν 1 δέκατο του δευτερολέπτου για να πάρουν το παιχνίδι. Ο Trent Tucker, ένας εξαιρετικός σουτέρ τριών πόντων που μερικά χρόνια αργότερα θα έκλεινε την καριέρα του στους Bulls, παίρνει την μπάλα από την επαναφορά, σηκώνεται αμέσως στα μούτρα του Scottie και τον σκοτώνει. Το Σικάγο έφυγε εκείνη την φορά με χαμηλωμένο το κεφάλι, αλλά ο -τότε rookie- προπονητής του δεν το άφησε έτσι. Ο Phil Jackson προσπάθησε ισχυριζόταν ότι δεν είναι δυνατόν να προλάβεις σε μόλις ένα δέκατο του δευτερολέπτου να σουτάρεις. Τα κατάφερε και το απέδειξε. Παρόλο που δεν έγινε η επανάληψη του παιχνιδιού, το NBA πρόσθεσε έναν έξτρα κανόνα που έλεγε πως χρειάζονται τουλάχιστον 0,3 δευτερόλεπτα για να σουτάρεις. Οτιδήποτε κάτω από αυτό θα πρέπει να γίνει με tip.
Fast forward 15 χρόνια μετά. Ο Gary Payton δεν μπορεί να βρει ούτε τον Kobe ούτε τον Shaq μέσα στην ρακέτα. Οι Spurs έχουν παίξει μια σπουδαία άμυνα. Η μόνη επιλογή του είναι ο Derek Fisher. Χάρις στον προπονητή του, που κατάφερε να εδραιώσει έναν κανόνα, 15 χρόνια νωρίτερα, ο Derek ξέρει ότι έχει αρκετό χρόνο να εκτελέσει το San Antonio, να μηδενίσει την αξία του σουτ του Duncan και να βάλει μπροστά τους Lakers σε μια σειρά που ίσως κρίνει το πρωτάθλημα. Με συμπαίκτες τους Shaq, Kobe, Payton και Malone, ένας τύπος που εκείνη την χρονιά ερχόταν από τον πάγκο, θα γίνει ο ήρωας του LA βάζοντας ένα από μεγαλύτερα σουτ της ιστορίας. Τελικά, τα 4 δέκατα και ο λιγοστός χώρος που του έδωσε ο Manu, ήταν αρκετός.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου