Το NBA σήμερα, είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα πρωταθλήματα του κόσμου. Από τους παίκτες που πληρώνονται πακτωλούς χρημάτων και μετατρέπονται σε είδωλα, στις ομάδες που αξίζουν δισεκατομμύρια δολάρια (1,3 οι ταπεινοί Grizzlies, τελευταίοι στην σχετική λίστα, 4,6 οι Knicks, πρώτοι στην λίστα) μέχρι και τα μεγάλα τηλεοπτικά συμβόλαια, εντός και εκτός συνόρων, πολλών εκατομμυρίων. Αν σας έλεγα ότι μερικές δεκαετίες νωρίτερα, το NBA δεν ήταν αυτό το dominant πρωτάθλημα που γνωρίζουμε σήμερα, αλλά μια εξευτελισμένη Λίγκα, που οι Τελικοί του πρωταθλήματος της παιζόταν σε επανάληψη και όχι ζωντανά και ότι οι ομάδες της για να μην χρεοκοπήσουν χρειάστηκε να φέρνουν ζωντανές αρκούδες στα ημίχρονα των παιχνιδιών, θα με πιστεύατε;
Στα τέλη της δεκαετίας του 60', το κίνημα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, σαν ένας ορμητικός ποταμός, θα συμπαρασύρει κάθε μεγάλο αστικό κέντρο των ΗΠΑ. Οι φυλετικές διακρίσεις υπάρχουν, αλλά πλέον το παιχνίδι δεν είναι αυστηρά ιδιοκτησία των προνομιούχων λευκών. Στις γειτονιές και στα πάρκα κάνουν την εμφάνισή τους οι μπασκέτες, τα ιστορικά γηπεδάκια, μέσα από τα οποία θα γαλουχηθούν μεταγενέστεροι θρύλοι. Το ίδιο συμβαίνει και στην μεγάλη Λίγκα. Το NBA έχει περάσει τα προηγούμενα 15 χρόνια, βασιζόμενο κυρίως στην κόντρα 2 ανθρώπων. Δύο έγχρωμων. Του Bill Russell και του Wilt Chamberlain. Το κοινό στηρίζει (τις περισσότερες φορές) τις προσπάθειες τους, θέλει να δει περισσότερα από αυτούς και τους ανάγει σε μεγάλους σταρ της χώρας. Στα 70s όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο Russell δεν θα προλάβει ούτε λεπτό στην νέα δεκαετία (αποσύρθηκε το καλοκαίρι του 1969) ενώ ο Chamberlain μοιάζει με σκιά του παλιού εαυτού του και τελικά θα αποχωρήσει κι αυτός το 1973. Η παλιά φουρνιά του NBA, η -μέχρι τότε- χρυσή γενιά παικτών φεύγει και αφήνει πίσω της ένα μεγάλο κενό και η δεκαετία που θα ακολουθήσει δεν θα μπορέσει ποτέ να το καλύψει.
Τα 70s είχαν αρκετούς καλούς παίκτες. Ο Kareem Abdul Jabbar έπαιξε στα 70s. Ο Julius Erving έπαιξε στα 70s. O Rick Barry, ο Pete Maravich, o John Havlicek, o Willis Reed, όλοι αυτοί έπαιξαν την δεκαετία του 1970 μπάσκετ. Στατιστικά όμως, παραμένει, ίσως, η πιο αδύναμη δεκαετία όλων των εποχών. Η έλλειψη των superteams, ο χαμηλός ανταγωνισμός για το MVP (το 1976 o Kareem έγινε ο μόνος MVP στην ιστορία που μένει εκτός playoffs) και το μοίρασμα των ταλέντων με το ABA, δημιούργησαν έναν φαύλο κύκλο, όπου δεν υπήρχαν φαβορί και outsider, superstars και ρολίστες. Η έλλειψη των παραπάνω οδήγησε στην πτώση της Λίγκας. Η τηλεοπτική κάλυψη των παιχνιδιών είναι σχεδόν ανύπαρκτη, οι ακροαματικότητες πέφτουν, οι τελικοί μεταδίδονται σε κασέτα, βιντεοσκοπημένοι, αργά το βράδυ και όχι ζωντανά, οι παίκτες δεν πληρώνονται επαρκώς και χρειάζεται να κάνουν δεύτερες δουλειές τα καλοκαίρια για να μπορούν να επιβιώσουν, οι ομάδες χρειάζεται να είναι δημιουργικές για να κρατήσουν τον κόσμο στο γήπεδο (το περιστατικό με την αρκούδα όντως συνέβη την δεκαετία του 70, με τους Pacers να φέρνουν τον "Victor" στα ημίχρονα και να προκαλούν έναν τυχερό (;) φίλαθλο να παλέψει μαζί του) αλλά δεν τα κατάφερναν. Τα εσωτερικά προβλήματα και η κόντρα με το ABA θα γονατίσει την Λίγκα. Και τα χειρότερα δεν είχαν έρθει ακόμα.
Η συμφωνία του NBA με το ABA υπογράφεται το 1976. Ο Julius Erving και οι υπόλοιποι παίκτες του ABA θα φέρουν το τρίποντο, τα εντυπωσιακά καρφώματα και τις εκκεντρικές προσωπικότητες μαζί τους στην καινούργια Λίγκα, αλλά αυτό δεν θα φέρει την άμεση ανάκαμψη Λίγκας. Το αντίθετο μάλιστα. Στα τέλη της δεκαετίας, το NBA θα χτυπηθεί σοβαρά. Η αυξανόμενη βία, η χρήση ναρκωτικών και το γεγονός ότι το η Αμερικανική κοινωνία υποθάλπει τον ρατσισμό ακόμα, θα μετατρέψει την είσοδο περισσότερων έγχρωμων αθλητών στην Λίγκα, σε επιχείρημα υπέρ των φυλετικών διακρίσεων. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι 2 δεκαετίες νωρίτερα, στα τέλη των 50s, η είσοδος έγχρωμων αθλητών στο άθλημα ήταν αυτή που το εκτόξευσε και τώρα, στα 70s πλέον, το ΝΒΑ αντιμετωπίζεται ως μια Λίγκα "πολύ μαύρη, πολύ εθισμένη στα ναρκωτικά" ακόμα και από τους ίδιους της τους παράγοντες (τα λόγια είναι του David Stern).
Πόσο όμως είχαν ξεφύγει η βία και τα ναρκωτικά; Από τους τελικούς του 1977 και την πυγμαχία ανάμεσα σε Maurice Lucas και Darryl Dawkins, στην μπουνιά του Kareem στο Kent Benson την επόμενη χρονιά σπασμένο χέρι του πρώτου, μέχρι το χειρότερο, το πιο επικίνδυνο χτύπημα στην ιστορία της Λίγκας. Τότε που ο Kermit Washington σχεδόν σκότωσε τον Rudy Tomjanovic.
Όσον αφορά τα ναρκωτικά, τα πράγματα ίσως ήταν ακόμα χειρότερα. Παίκτες κατέστρεφαν τις καριέρες τους, πέθαιναν από υπερβολική δόση, δεν έφταναν ποτέ το ταβάνι των δυνατοτήτων τους. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ο David Thompson. Ο τύπος με τα συνεχόμενα All-Stars, ο τύπος με το φοβερό επιτόπιο άλμα, ο τύπος που σκόραρε 73(!) πόντους σε ένα παιχνίδι, ο τύπος που δεν έφτασε ποτέ να γίνει superstar εξαιτίας του εθισμού του στην κοκαΐνη. Ένας εθισμός που το 1984 θα του κοστίσει την καριέρα, μετά από έναν καυγά στο θρυλικό Studio 54 της Νέας Υόρκης, όπου ο David θα πέσει από τις σκάλες και θα σμπαραλιάσει τα γόνατα του.
Η Λίγκα αποφασίζει εν μέσω αυτής της κατάστασης να δημιουργήσει μια ομάδα παικτών, συμβούλων, προπονητών, διαιτητών και ανώτερων υπαλλήλων για να μπορέσει να καταπολεμήσει τα προβλήματα της και να ανεβάσει τις μετοχές της στο χρηματιστήριο των μεγάλων αγορών. Η απάντηση ωστόσο δεν θα έρθει εκ των έσω. Οι 2 ακρογωνιαίοι λίθοι της αλλαγής και της άνθισης της Λίγκας στα 80s θα εμφανιστούν για πρώτη φορά το φθινόπωρο του 1979. Ο ένας θα έρθει από το Lansing, την πρωτεύουσα του Michigan, ενώ ο άλλος από το ταπεινό French Lick των 2 χιλιάδων κατοίκων.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου