Η ιστορία ενός underdog

"Το έλεγαν συνέχεια, αλλά ποτέ δεν μου άρεσε πραγματικά να με χαρακτηρίζουν ως underdog. Ακούγεται κάπως σαν να έφτασε εδώ που είμαι επειδή είμαι απλά τυχερός. Μην γελιέσαι, σίγουρα παίζει ρόλο και η τύχη αλλά αυτό ισχύει για τον καθένα που βρίσκεται στην Λίγκα, στον κάθε άνθρωπο που πραγματοποίησε ένα όνειρο που είχε ως παιδί. Αλλά όταν μιλάμε για το να παραμείνεις στην Λίγκα, να ανταγωνιστείς, να μεγαλώσεις σαν παίκτης, στον παίκτη που είμαι σήμερα, τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν τύχη. Αυτά ήταν μια διαδικασία. Θέλεις να ακούσεις μια αληθινή underdog ιστορία; Ένα παιδί από μία από τις πιο επικίνδυνες περιοχές της Αμερικής παίρνει 4 χρόνια υποτροφία στο Villanova. Αυτό δεν είναι απλά ιστορία ενός underdog, αυτό αγγίζει τα όρια του θαύματος. Όσο μεγάλη κι αν είναι η σκηνή ή στιγμή, το μπάσκετ είναι μια φαντασία. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος ή τρόπου που παίζω, δεν υπάρχει πραγματική πίεση στο μπάσκετ. Στην πραγματική ζωή υπάρχει πίεση. Πίεση είναι να περπατάς χιλιόμετρα μέσα από το χιόνι γιατί μόνο έτσι μπορείς να την βγάλεις. Πίεση είναι να περιμένεις τον ξάδερφο σου που είναι στο πρόγραμμα WIC, ώστε να πάρεις ένα δωρεάν γάλα και ίσως έναν χυμό αν είσαι τυχερός. Πίεση είναι η μητέρα σου να κάνει 2 δουλειές ενώ παράλληλα προσπαθεί να αφιερώσει αρκετό χρόνο ως γονέας, ώστε το παιδί της να μην γίνει σαν τους πολλούς που κατέληξαν είτε νεκροί είτε στην φυλακή. Αυτό είναι η πραγματική ζωή. Το μπάσκετ; Αυτό είναι αγιαστήριο. Ανεξαρτήτως του πόσο έντονο ήταν το παιχνίδι."

Μεγαλωμένος μόνο με την μητέρα του και τον μεγαλύτερο του αδερφό, σε μια γειτονιά που το να μην έχεις πατέρα ήταν το σύνηθες, ο Kyle Lowry χρειάστηκε να παλέψει πολύ σκληρά για να καταφέρει να φτάσει εδώ που είναι σήμερα. Από το Λύκειο που οι φίλοι του του ζητούσαν να πουλήσει ναρκωτικά, στο κολέγιο και το πρόγραμμα αναδιάρθρωσης του Jay Wright του Villanova μέχρι το NBA και τα συνεχή προβλήματα. Στο Memphis δεν στέριωσε ποτέ. Η ομάδα είχε στο ρόστερ της τον Mike Conley και ήταν προφανές ότι δεν χωρούσαν και οι 2. Μετά ήρθε το Houston, η στενή σχέση του με τον Rick Adelman και τα πρώτα playoffs της καριέρας του. Τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλά. Οι Rockets τον χρειαζόντουσαν, ο Lowry αγαπούσε το Houston, την ομάδα και κυρίως τον προπονητή του. Η φυγή του τελευταίου την σεζόν 2010-2011, ξεκίνησε την αντίστροφη μέτρηση. Ο Lowry τσακώθηκε με τον Kevin McHale, τον καινούργιο του προπονητή, οι Rockets είδαν τον Goran Dragic να παίζει καταπληκτικά, έδωσαν σε αυτόν την θέση στην αρχική πεντάδα και στον Kyle ένα καινούργιο σπίτι, πολλά, πολλά χιλιόμετρα μακριά.



Ο Kyle Lowry δεν πίστευε ποτέ ότι θα βρει το δεύτερο σπίτι του στο Toronto. Στο μυαλό του είχε πως θα έμενε 2 χρόνια, μέχρι να έρθει η χρονιά του συμβολαίου του και να υπογράψει κάπου άλλου. Το ταλέντο σίγουρα υπήρχε αλλά η ρετσινιά του προβληματικού παίκτη ήταν καρφωμένη πάνω του. Κανείς δεν ήθελε έναν παίκτη που όπου πήγαινε δημιουργούσε προβλήματα. Όταν το συνειδητοποίησε αυτό, όταν συνειδητοποίησε ότι μπορεί να εμπιστευτεί τους Raptors, τον προπονητή, τους συμπαίκτες του, ο Lowry εξελίχθηκε, έγινα ένας διαφορετικός παίκτης. Έγινε All-Star, μπήκε στα playoffs, έκανε τρομερές regural season, ενώ ταυτόχρονα είχε χτίσει μια πολύ ισχυρή φιλία με τον έτερο star της ομάδας, τον Demar Derozan. Όμως μετά από 6 χρόνια, 5 παρουσίες στα playoffs και 3 συνεχόμενους αποκλεισμούς από τους Cavaliers του Lebron, ο Masai Ujiri και οι Raptors αποφάσισαν να ρίξουν το ζάρι, να "πουλήσουν" τον Derozan,έναν από τους 2 star της ομάδας, για να διεκδικήσουν έστω ένα πρωτάθλημα.



Ο ερχομός του Kawhi στον Καναδά δεν έφερε μόνο ένα πρωτάθλημα. Ο Lowry, που η φήμη ότι στα playoffs χανόταν, τον είχε επηρεάσει κατάφερε με αυτό το πρωτάθλημα να απεμπολήσει όλους τους κακούς του δαίμονες, να κερδίσει την αναγνωρισιμότητα του πίσω, να διώξει την ρετσινιά του "uncoachable" από πάνω του και να πανηγυρίσει σαν ένας πραγματικός πρωταθλητής. Από ένα παιδί που μεγάλωσε χωρίς πατέρα, χωρίς να μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν εκτός από τον αδερφό του, ο Kyle μεγάλωσε, ανδρώθηκε, έκανε την δικιά του οικογένεια, πάλεψε, πόνεσε, έχασε, ένιωσα να τον προδίδουν ξανά αλλά στο τέλος της ημέρας τα κατάφερε. Είναι ένας πρωταθλητής. Και το αξίζει.