Η εκτόξευση του ελληνικού μπάσκετ την τελευταία 15ετία

Έχετε ποτέ συνειδητοποιήσει ότι το νο1 εξαγώγιμο αθλητικό προϊόν της χώρας είναι το μπάσκετ και πόσο πολύ απέχει αυτό από τα υπόλοιπα;  Έχετε ποτέ συνειδητοποιήσει τι έχουν πετύχει οι Έλληνες αθλητές σε ατομικό, συλλογικό αλλά και εθνικό επίπεδο τα τελευταία 15 χρόνια;

Ας πάρουμε τα πράγματα μαζί από την αρχή και να γυρίσουμε το χρόνο 15 χρόνια πίσω όπου θα συναντήσουμε την εθνική μας ομάδα στο Βελιγράδι το 2005 αντιμέτωπη στον τελικό του Eurobasket με την Γερμανία της οποίας και επιβλήθηκε σχετικά εύκολα με 78-62. Το παιχνίδι όμως που δε θα ξεχάσει ποτέ κανείς είναι ο ημιτελικός με τη Γαλλία και ενώ η εθνική βρισκόταν στο -7, μόλις 40΄΄ πριν το τέλος, κατάφερε να μειώσει σε 66-64, 11 δευτερόλεπτα πριν το άκουσμα της κόρνας και με την τελευταία κατοχή δική της. Ο Ζήσης κατεβάζει την μπάλα, κάνει τη διείσδυση, πασάρει στον Διαμαντίδη και όλα τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Αρκεί μόνο η ατάκα "Βάλτο αγόρι μου" από τον Βασίλη Σκουντή.

Ο επόμενος χρόνος βρίσκει την επίσημη αγαπημένη υπό τις οδηγίες και πάλι του δράκου (Παναγιώτης Γιαννάκη) στο παγκόσμιο της Σαϊτάμας. Εκεί όπου η εθνική ομάδα είχε φτάσει στους ημιτελικούς όπου και έμαθε ότι θα συναντήσει τους Αμερικανούς. Και όταν λέμε τους Αμερικανούς εννοούμε φυσικά την Dream Team. Το όνειρο για τελικό στο παγκόσμιο έμοιαζε άπιαστο και απίθανο. Οι λέξεις αυτές όμως δεν υπήρχαν στο λεξιλόγιο της εθνικής μας και με ένα εκπληκτικό κυρίως επιθετικά αλλά και αμυντικά παιχνίδι, πέταξε έξω από τον τελικό τους Αμερικανούς επικρατώντας με το αλησμόνητο 101-95! Σίγουρα η μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία της χώρας μας σε αθλητικό επίπεδο η οποία συνοδεύτηκε με συρτάκι μετά το τέλος του αγώνα.

Τα επόμενα χρόνια οι συλλογικές διακρίσεις ήταν αυτές που διαδέχθηκαν των εθνικών με τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό να κυριαρχούν στην Ευρώπη. Οι πράσινοι ήταν αυτοί που κατάφεραν να κατακτήσουν 3 ευρωλίγκες σε διάστημα 5 ετών από το 2007-2011. Κάθε τρόπαιο είχε και τη δική του ιστορία με αυτή του 2009 δικαίως να ξεχωρίζει. Ο Παναθηναϊκός επικράτησε της Τσσκα με 73-71 έχοντας ίσως την πιο πλήρης ομάδα που έχει υπάρξει ποτέ στην ιστορία της Euroleague με τα ονόματα των Jasikevicius, Batist, Διαμαντίδη, Σπανούλη, Τσαρτσαρή και Nikolas να ξεχωρίζουν. Οι παίκτες όμως για να αναδείξουν το ταλέντο τους χρειάζονται και τον κατάλληλο προπονητή και ο Zeliko Obradovic αποδείχτηκε κάτι παραπάνω από κατάλληλος.

Μετά τους πράσινους ήταν η σειρά των ερυθρόλευκων να αποδείξουν στην Ευρώπη το μεγαλείο τους. Ο Ολυμπιακός κατέκτησε την Euroleague το 2012 και το 2013 όντας η δεύτερη ομάδα που καταφέρνει το back to back στην νεότερη ιστορία της Euroleague, μετά την Maccabi του 2004,2005. Το 2012, στο έπος της Πόλης έχοντας στο τιμόνι της ομάδας τον Ντούσαν Ίβκοβιτς γύρισε το παιχνίδι από το -19 στα μέσα της τρίτης περιόδου, για να φτάσουμε στα τελευταία δευτερόλεπτα όπου μίλησαν οι καρδιές του αρχηγού και του υπαρχηγού του Ολυμπιακού. Ο Σπανούλης πάσαρε και ο Πρίντεζης με το πεταχτάρι που έμεινε στην ιστορία απο τα 2 μέτρα ευστόχησε και οι ερυθρόλευκοι κατάφεραν το απίστευτο. Επικράτησαν της Τσσκα με 62-21. Τον επόμενο χρόνο ήταν η σειρά του Γιώργου Μπαρτζώκα να κατακτήσει το τρόπαιο με τον Ολυμπιακό στο Λονδίνο απένατι στη βασίλισσα της οποίας και επικράτησε με 100-88 με τον Βασίλη Σπανούλη να αναδεικνύεται ως ο απόλυτος MVP του Φιναλ 4. Με λίγα λόγια οι Έλληνες πανυγύρησαν 3 τρόπαια (2007,2009,2012) σε ισάριθμα χρόνια με τον Παναθηναίκό και τον Ολυμπιακό να κερδιζουν 3 φορές τη ρώσικη αρκούδα.

Η αλήθεια είναι ότι, οι παλαιότεροι μεγάλωσαν με πρότυπα τον Γκάλη και τον Γιαννάκη, οι νεότερες γενιές όμως δεν έμειναν καθόλου παραπονεμένες με τους Διαμαντίδη και Σπανούλη να τους ανταμείβουν και με το παραπάνω. Δε θα μπω στη σύγκριση των δύο γενεών και ποια είναι καλύτερη, διότι το μόνο σίγουρο είναι ότι θα οδηγηθούμε σε ένα φαύλο κύκλο. Ο πρώτος έχει αποσυρθεί τα τελευταία 3 χρόνια με τον τίτλο του Euroleague Legend να είναι αρκετός για να περιγράψει την πορεία του. Όσο αναφορά τώρα τον Βασίλη Σπανούλη, συνεχίζει να αγωνίζεται με επιτυχία στον Ολυμπιακό όντας 1ος στις ασσίστ, με τον Διαμαντίδη να ακολουθεί και 2ος σκόρερ όλων των εποχών στη Euroleague.

Για να φτάσουμε στα τελευταία χροόνια και να μεταφερθούμε στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού όπου θα συναντήσουμε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Οι συστάσεις είναι περιττές. Ο Greek Freak επιλέχθηκε στο νο15 στο Draft του 2013 από τους Milwaukee Bucks με τους οποίους και συνεχίζει να αγωνίζεται μέχρι σήμερα. Η βελτίωση του είναι τρομακτική, έχει εξελιχθεί σε έναν από τους κορυφαίους παίκτες του NBA αυτή την στιγμή, αν όχι ο κορυφαίος. Έγινε ο 1ος Έλληνας που έχει αγωνιστεί σε ALL-STAR game, το 2019 αναδείχθηκε πρώτος στις ψήφους από το κοινό και έγινε ο αρχηγός της ανατολής με τον LeBron James να είναι ο αντίπαλος Captain. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το μέλλον του ανήκει για να γίνει ένας από τους κορυφαίους των κορυφαίων και να ενταχθεί στο Hall of Fame! Στις 25 Ιουνίου ανακηρύσσεται ως ο απόλυτος MVP για την σεζόν 2018-2019 με μεγάλη διαφορά από τον 2ο σε ψήφους James Harden.

Διαβάζοντας όλα τα παραπάνω και συνειδητοποιώντας το μεγαλείο των γεγονότων, καταλαβαίνει κανείς ότι ούτε ο πιο αισιόδοξος Έλληνας στα πιο τρελά του όνειρα δε θα φανταζόταν όλα όσα έχουν συμβεί. Ας απολαύσουμε λοιπόν τα όσα προσφέρουν οι Έλληνες αθλητές μας σε ατομικό, συλλογικό ή εθνικό επίπεδο και να αφήσουμε στην άκρη το οπαδιλίκι το οποίο το μόνο που καταφέρνει είναι να υποβαθμίζει την αξία των πραγμάτων.