Όταν το μπάσκετ σου δίνει λόγους για να ζήσεις

Στις 27 Μαρτίου 2015, φεύγει από την ζωή ο Hot Rod Hundley, ένας φοβερός broadcaster και όπως έδειχνε στον κόσμο, ένας από τους πιο χαρούμενος ανθρώπους που έχουν περάσει από τα παρκέ. Η πραγματικότητα ήταν κάπως διαφορετική.

Γεννημένος στις 26 Οκτωβρίου του 1934 στο Charleston της West Virginia, ο Rodney Clark Hundley είδε από πολύ νωρίς την ζωή να του γυρίζει την πλάτη. Σε νεαρή ηλικία ο πατέρας του τους εγκατέλειψε. Η μητέρα του, νέα και παρατημένη, έψαχνε ανάμεσα σε μπαρ και μπιλιαρδάδικα να βρει τον άντρα της, ενώ παράλληλα  έπρεπε να βρει και κάποιον να προσέχει το παιδί της. Ο Rodney πολλές φορές κακοποιήθηκε από τις οικογένειες που τον πρόσεχαν. Ένα ζευγάρι μεγάλης ηλικίας αποφάσισε να βοηθήσει την μητέρα του. Θα φιλοξενούσε τον γιο της. Και εκεί όμως το πράγματα δεν ήταν εύκολα. Ο Hundley κοιμόταν στις σκάλες του σπιτιού του ηλικιωμένου ζευγαριού. Του έλειπαν οι ανέσεις. Του έλειπε ένα κρεβάτι. Κυρίως όμως του έλειπε η αγάπη. Αυτή την αγάπη την βρήκε στο μπάσκετ.




Στα εφηβικά του χρόνια επέλεξε να μείνει μόνος του. Νοίκιασε ένα δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο και έτσι αφοσιώθηκε στο μπάσκετ. Ήξερε ότι το μπάσκετ θα είναι η λύση στα προβλήματα του. Ήταν καλός. Στην πραγματικότητα ήταν πολύ καλός. Στο λύκειο, χάρις στα μαγικά που έκανε με την μπάλα στα χέρια, κοροϊδεύοντας τους αντιπάλους του, κέρδισε επάξια το παρατσούκλι "Clown Prince". Στο κολέγιο όμως ήταν εκεί που πραγματικά απογειώθηκε. Είχε πολλές προτάσεις με υποτροφία. Επέλεξε όμως το τοπικό West Virginia University. Στην 1η του χρονιά εκεί δεν είχε το δικαίωμα συμμετοχής (οι πρωτοετής τότε δεν είχαν το δικαίωμα να συμμετέχουν στους κολεγιακούς αγώνες). Την 2η ήταν εκπληκτικός. Στα 30 παιχνίδια που έπαιξε είχε 23,7 πόντους και 8,1 rebounds ανά παιχνίδι, οδηγώντας το West Virginia στην 1η του συμμετοχή στο NCAA. Εκεί, στο τουρνουά της νότιας περιφέρειας, είχε την ευκαιρία να σπάσει το ρεκόρ πόντων του τουρνουά, ευστοχώντας σε 2 βολές στα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα. Το West Virginia όμως είχε κερδίσει ήδη το παιχνίδι. Έτσι όταν ο Rodney πήγε στην γραμμή των βολών, δοκιμάζει ένα hook στην 1η του βολή. Η μπάλα καταλήγει airball. Στην συνέχεια παίρνει την μπάλα για να εκτελέσει και την 2η βολή, γυρίζει πλάτη στο καλάθι και σουτάρει. Ξανά Airball.

                            O Hot Rod σουτάρει βολές στο γεμάτο Stansbury Hall.

Οι επόμενες 2 χρονιές ακολούθησαν το ίδιο μοτίβο. Ο Hudley είχε 27/13 και 23/10,5 στην 2η και στην 3η σεζόν του στο West Virginia, η ομάδα μπήκε ξανά στο NCAA και έτσι έκλεισε και ο κύκλος της καριέρας του στο κολέγιο. Ήταν μόλις ο 4ος παίκτης στην ιστορία που σκόραρε πάνω από 2.000 πόντους στην καριέρα του. Στα 3 χρόνια του είχε 24,5 και 10,6 rebounds ανά παιχνίδι αλλά αυτό που έμεινε στον κόσμο, αυτό που έκανε τα γυμναστήρια να γεμίζουν για να δει ο κόσμος τους αγώνες του, ήταν τα κόλπα που μπορούσε να κάνει με την μπάλα. Ο Hudley τρίμπλαρε πίσω από την πλάτη του, πάσαρε πίσω από την πλάτη του, έκανε την μπάλα να στριφογυρίζει στο δάχτυλο του, σούταρε βολές με χουκ και πολλές φορές κρεμιόταν από την αντίπαλη μπασκέτα, περιμένοντας κάποιος να του πετάξει την μπάλα για ένα alley oop. Ναι ήταν ιδιαίτερη προσωπικότητα. Στα timeouts θα τον έβλεπες συνήθως στην κερκίδα να τρώει ποπκορν με τους φιλάθλους. Τα πράγματα όμως δεν ήταν όλες τις στιγμές τόσο ρόδινα. Κάποια στιγμή στην τελευταία του χρονιά στο κολέγιο, το West Virginia έχει χάσει 3 συνεχόμενα παιχνίδια. Ο Hudley δεν παίζει καλά. Έχει βάλει μόλις τα 17 από τα τελευταία 69 σουτ του. Μαζί με τον συμπαίκτη του, Bob Smith, επιστρέφει στο δωμάτιο του. Και εκεί, για 1η φορά, ανοίγεται. Μιλάει για τα συναισθήματά του. Φοβάται. Ξέρει ότι ο χρόνος του τελειώνει, ξέρει ότι δεν θα αποφοιτήσει με κάποιο πτυχίο από το West Virginia και ξέρει πως αν δεν επιλεγεί στο επερχόμενο Draft θα χαθεί. Οι 2 τους έμειναν ξύπνιοι όλη την νύχτα και έκλαιγαν.


                 O Hot Rod με την φανέλα των Lakers.
Το Draft έρχεται. Στις 17 Απριλίου του 1957 οι Cincinnati Royals επιλέγουν στο νούμερο 1 τον Rodney Clark "Hot Rod" Hundley. Ο Hot Rod γίνεται ο πρώτος (και ο μοναδικός μέχρι και σήμερα) παίκτης στην ιστορία του κολεγίου της West Virginia που επιλέγεται 1ος στην διαδικασία του Draft.
Οι Royals όμως τον ανταλλάσσουν αμέσως. Τον στέλνουν στην Minnesota και συγκεκριμένα στους Minneapolis Lakers. O Hot Rod θα παίξει 6 χρόνια με τους Lakers. Στα 25 του, όταν η ομάδα θα μετακομίσει στο Los Angeles θα δει την ζωή του να αλλάζει. Πάντα του άρεσε η νυχτερινή ζωή και η καλοπέραση, ένιωθε μοναξιά όταν δεν είχε πολύ κόσμο γύρω του. Η διαφορά όμως μεταξύ της Minneapolis και του LA είναι χαοτική. Ο Hot Rod προτίμησε την καλή ζωή, τα πάρτι και τα ξενύχτια από το μπάσκετ. Τα άσχημα γόνατα του και party all the time lifestyle που τον χαρακτήριζε του έκοψαν πολύ νωρίς την καριέρα του στο NBA. Έτσι στα 28 του και ενώ 1 χρόνο πριν ήταν All-Star, θα βρεθεί χωρίς δουλειά.



Το μπάσκετ όμως του δίνει μια 2η ευκαιρία. Ο Hot Rod, θα δουλέψει ως εκφωνητής αγώνων στους Utah Jazz, θα μεταδώσει τελικούς NBA, θα προφέρει το διάσημο StocktontoMalone και θα μπει στο Hall of Fame του Broadcasting. Παράλληλα γνωρίζει και την γυναίκα του, την Flo Hundley και μαζί κάνουν 3 κόρες, την Kimberly, την Jacquie και την Jennifer. Ο Hudley όμως ήταν γυναικάς. Του άρεσε η νυχτερινή ζωή, εξακολουθούσε να πηγαίνει σε μπαρ, σε πάρτι και να πίνει και να ξενυχτάει και έτσι, το 1974 η Flo, όντας απηυδυσμένη με την όλη κατάσταση με τις γυναίκες του Rod, του είπε: "Πήγαινε κάνε το κομμάτι σου, εγώ θα είμαι εδώ, δεν θα φύγω πουθενά. Ο Hudley δεν επέστρεψε ποτέ. Το 2006 η Flo πέθανε. Οι 2 τους δεν βρέθηκαν ποτέ ξανά. Η σχέση του με τις κόρες του δεν ήταν καλή. Όντας παρατημένος από τον πατέρα του, κατέληξε να γίνει ο ίδιος ο πατέρας του. Δεν ήταν ποτέ εκεί για τις κόρες του. H Jennifer όμως τον δικαιολογεί. "Δεν ήταν δίπλα μας όταν ήμασταν παιδιά, δεν ήταν σπουδαίος σύζυγος -ήταν απαίσιος σύζυγος- αλλά όταν βλέπω πως ήταν η ζωή του, από μικρός μεγαλωμένος χωρίς οικογένεια, ζώντας στις σκάλες ενός σπιτιού, χωρίς καμία καθοδήγηση, τον καταλαβαίνω και τον δικαιολογώ. Ευτυχώς υπήρχε και το μπάσκετ."

Στα 80 χρόνια που έζησε ο Hot Rod, μπορεί να περηφανεύεται ότι κατάφερε και έζησε πολλά πράγματα στην ζωή του. Ξεκίνησε από το πουθενά, χωρίς καμία πυξίδα να του δείχνει προς τα που να κινηθεί, κατάφερε να βρει αγάπη μέσα από ένα άθλημα, κέρδισε τη ευκαιρία του, την έχασε, του δόθηκε μια 2η και δεν λάθεψε ξανά. Στο λύκειο, μετά από κάθε αγώνα γυρνούσε στο δωμάτιο του και έκλαιγε. Κανείς από τους γονείς του δεν ήταν στις κερκίδες να τον δουν να παίζει. Τα υπόλοιπα παιδιά είχαν τους δικούς τους εκεί. Το σημάδι της εγκατάλειψης είναι μόνιμο. Δεν μπορώ να το καταλάβω γιατί ευτυχώς δεν έχω βρεθεί σε κατάσταση σαν κι αυτή που βρέθηκε ο Rod, αλλά μπορώ να φανταστώ πόσο πονάει. Όντας μέσα σε ένα πλήθος, προσπαθούσε να κρύψει την μοναξιά και την θλίψη του. Είτε είχε το μικρόφωνο στο στόμα είτε την μπάλα στα χέρια, προσπαθούσε πάντα να κάνει όλους μέσα στο γήπεδο να περάσουν καλά. Και τα κατάφερνε περίφημα.