Πίσω
στο 1989 όταν ο γενικός γραμματέας της FIBA Borislav Stankovic δίνει το
πράσινο φως για να μπορέσουν παίκτες του NBA να συμμετάσχουν στους
Ολυμπιακούς Αγώνες. Στις ΗΠΑ και στις τάξεις του NBA δεν είναι
ενθουσιασμένοι. Μετά την 3η θέση στους Ολυμπιακούς της Σεούλ οι
υπεύθυνοι για την στελέχωση της ομάδας δεν ξέρουν αν οι καλύτεροι
παίκτες του πρωταθλήματος θα θέλουν να παίξουν.
Το πρώτο τηλέφωνο που έκανε ο Rod Thorn,ο υπεύθυνος της ομάδας των ΗΠΑ,ήταν στον Michael Jordan. Όντας ήδη μια φορά ολυμπιονίκης με την ομάδα του 1984 ο Jordan είπε ότι για να παίξει θα πρέπει να παίξουν κι άλλοι τοπ παίκτες της λίγκας. Η αρχή έγινε με τον Magic Johnson και τον Larry Bird.Ακολούθησαν οι David Robinson,Patrick Ewing,το δίδυμο της Utah Stockton και Malone,ο Chris Mullin,ο Scottie Pippen. Ο επόμενος παίκτης θα ήταν ο Charles Barkley. Κανείς ποτέ δεν αμφισβήτησε την ικανότητα του εντός γηπέδου. Η ιδιαίτερη προσωπικότητα του όμως. έκανε τους ιθύνοντες να το σκεφτούν πολύ καλά αν θα τον πάρουν στην ομάδα. Ο Charles από την μεριά του τους διαβεβαίωσε ότι δεν θα δημιουργήσει προβλήματα. Έτσι μπήκε κι αυτός στο ρόστερ. Πλέον ο Horn είχε αρκετούς παίκτες για να πείσει τον Mike να παίξει. Οι πρώτοι αυτοί 10 παίκτες ανακοινώνονται επίσημα στις 21 Σεπτεμβρίου του 1991.Προπονητής της ομάδας στην Βαρκελώνη θα είναι ο Chuck Daly, ο προπονητής των πολύ σκληρών αλλά και μισητών Bad Boys του Detroit. Με μια μόνο θέση επαγγελματία να παραμένει ελεύθερη, ήταν σίγουρο πως θα γινόταν μάχη. Ο 2 φορές πρωταθλητής με τους Pistons, Isiah Thomas, ήταν βάση ταλέντου και καριέρας η πιο κατάλληλη επιλογή. Το πρόβλημα που προέκυπτε όμως ήταν με την συμπεριφορά του. Λόγω του πολύ σκληρού παιχνιδιού της ομάδας του, κανείς δεν ήθελε τον star των Pistons στην εθνική. Έτσι κι έγινε. Ο Isiah δεν έπαιξε ποτέ στην Dream Team. Την τελευταία θέση του επαγγελματία παίρνει στις 12 Μαΐου ο SG των Blazers, Clyde Drexler. Η τελευταία θέση στο ρόστερ κρίθηκε ανάμεσα στους Christian Laettner,2 φορές πρωταθλητή NCAA και τον Shaquille O'Neal. Ο Laettner, ο κορυφαίος ίσως παίκτης όλων των εποχών σε κολεγιακό επίπεδο, ήταν τελικώς ο 12ος παίκτης. Όλα είναι έτοιμα.
Η αρχική συνύπαρξη
Στις 22 Ιουνίου 1992, η εθνική ομάδα των ΗΠΑ, πηγαίνει στην LA Jolla της California για να ξεκινήσει το training camp. Από την αρχή των προπονήσεων φαίνεται ότι όλοι είχαν κάτι να αποδείξουν. Ο Jordan ότι ήταν καλύτερος του Magic. Ο Magic το αντίθετο. Ο Barkley ότι ήταν καλύτερος του Malone. Ο Malone το αντίθετο. Ο Ewing ότι ήταν καλύτερος του Robinson. Ο Robinson το αντίθετο. Πολλές μεγάλες προσωπικότητες, πολλά μεγάλα ΕΓΏ. Όλοι προσπαθούσαν να αποδείξουν πόσο σπουδαίοι ήταν και ότι υπήρχε λόγος που βρισκόταν στην ομάδα. Λίγες μέρες αργότερα, οι παίκτες θα έχουν την ευκαιρία να παίξουν 1η φορά ως συμπαίκτες ενάντια σε μια ομάδα επίλεκτων παικτών κολεγίων στην οποία υπήρχαν παίκτες όπως ο Chris Webber,ο Penny Hardaway,o Grant Hill και ο Allan Houston. Η ομάδα του Mike,του Larry,του Magic και των υπολοίπων, έχασε από τα κολεγιόπαιδα με σκορ 54-62 σε ένα παιχνίδι που ο Chuch Daly θα το χάσει επίτηδες. Θέλει να κάνει τους stars του να πιστέψουν ότι μπορούν να χάσουν. Να κάνουν πέρα τον εγωισμό τους και να ακούσουν τον προπονητή τους. Αυτό ήταν και το μόνο παιχνίδι που έχασε αυτή η ομάδα στην πορεία της για την Βαρκελώνη. Στο επόμενο παιχνίδι η Dream Team θα διαλύσει τα κολεγιόπαιδα. Μετά την προετοιμασία ακολουθούν οι προκριματικοί αγώνες. Οι 2 μεγαλύτεροι ηλικιακά της ομάδας δεν είναι έτοιμοι. Ο Bird όντας στην δύση της καριέρας του και έχοντας αφόρητους πόνους στην πλάτη, διστάζει να αγωνιστεί. Πείθεται όμως από τον κολλητό του, Magic Johnson, να παίξει. Είναι η ευκαιρία τους να παίξουν μαζί. Η μοίρα όμως τους επιφύλασσε αρκετές εκπλήξεις. Στις 7 Νοεμβρίου του 1991, ο Magic σοκάρει τους πάντες. Στην δημόσια συνέντευξη που παραχώρησε ανακοινώνει πως έχει προσβληθεί από τον ιό του HIV, κάτι που σημαίνει και την απόσυρση του από τα παρκέ. Ο παίκτης που μπήκε πρώτος σε αυτή την ομάδα ήταν εκτός. Ο Magic παίρνει το ΟΚ από τους γιατρούς για να μπορέσει να επιστρέψει στα παρκέ, πολλοί συμπαίκτες του όμως, διαμαρτύρονται. Ο Larry δεν πρόκειται να τον αφήσει έτσι. Όχι μόνο δεν πιστεύει λέξη από ότι λένε οι υπόλοιποι αλλά βγαίνει μπροστά και στηρίζει τον φίλο του. Ο Magic τελικά θα παίξει. Οι 2 τους (Magic και Larry) θα είναι οι 2 αρχηγοί της ομάδας.
Οι Αμερικάνοι με τα κολεγιόπαιδα
Οι αγώνες και οι διακοπές τους
Πάμε πίσω πάλι στα προκριματικά. Σε ένα τουρνουά που γίνεται στο Portland οι Αμερικάνοι κάνουν σμπαράλια και τις 6 ομάδες που βρέθηκαν στον δρόμο τους κερδίζοντας και τους 6 αγώνες με μέση διαφορά πόντων τους 50. Σε εκείνο το τουρνουά οι Αμερικάνοι καταλαβαίνουν ότι η συμμετοχή τους στους Ολυμπιακούς δεν είναι απλώς μπάσκετ. Η αρχή γίνεται με την Κούβα. Πριν το jumpball οι 2 ομάδες μαζεύονται στο κέντρο του γηπέδου να φωτογραφηθούν. Εκεί οι Κουβανοί γονατίζουν και ζητάνε αυτόγραφα και φωτογραφίες από τους αντιπάλους τους. Το σκηνικό μετά το παιχνίδι το ίδιο. Παρόλο που η Αμερική κέρδισε με 77 πόντους διαφορά. Παρόλο που ο προπονητής της Κούβας είπε: "Δεν γίνεται να κρύψεις τον ήλιο με το δάκτυλό σου". Στις 18 Ιουλίου 1992, 1 εβδομάδα πριν την έναρξη των αγώνων, οι Αμερικάνοι προσγειώνονται στο Μόντε Κάρλο. Στις 6 μέρες που θα μείνουν εκεί θα προλάβουν να παίξουν γκολφ, να μεθύσουν, να υπογράψουν αυτόγραφα σε κοπέλες με τοπλες, να φάνε παντόφλα από τις γυναίκες τους, να προπονηθούν, να κερδίσουν την Γαλλία σε ένα φιλικό και να παίξουν, σύμφωνα με τον Magic, το καλύτερο παιχνίδι όλων των εποχών, όταν σε μια προπόνηση, χωρίστηκαν για να παίξουν διπλό, σε Ανατολή και Δύση. Οι Αμερικάνοι συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο και στην Βαρκελώνη. Θα παρτάρουν, θα απαντήσουν προκλητικά στα ΜΜΕ, θα δημιουργήσουν επεισόδιο με την Αγκόλα και θα βγουν έξω από το ξενοδοχείο σαν rockstars παρά τις οδηγίες του coach Daly. Εντάξει μόνο ένα μέλος της Dream Team τα έκανε αυτά. Ο αδιόρθωτος Charles Barkley. Οι Αμερικάνοι όμως ήταν συγκεντρωμένοι και καταιγιστικοί. Στο 1ο παιχνίδι θα κερδίσουν την Angola 116-48. Ο μέσος όρος με τον οποίο κέρδιζαν τους αντιπάλους τους ήταν οι 44. Στον τελικό θα κερδίσουν την Κροατία του Ντραζεν, του Κούκοτς και του Ράτζα με το "οριακό" 117-85.
Η κληρονομιά
Η πολιτιστική κληρονομία που άφησε πίσω της αυτή η ομάδα ήταν τεράστια. Δεν ήταν μόνο το ότι ήταν μια καλή ομάδα. Οκ κέρδιζαν με μέσο όρο τους 44 και ο Daly δεν χρειάστηκε να πάρει ούτε ένα timeout σε ολόκληρο το τουρνουά. Αυτό που έκανε αυτή την ομάδα ξεχωριστή, ήταν αυτό που άφησε πίσω της. Με τους Αμερικάνους να ταξιδεύουν στην Ευρώπη, πολλά παιδιά ανά την υφήλιο είχαν την ευκαιρία να δουν κάτι το μοναδικό. Πολλά παιδιά είχαν την ευκαιρία να εμπνευστούν. Πολλά παιδιά παρακινήθηκαν και ασχολήθηκαν με το μπάσκετ και τον αθλητισμό. Η Dream Team, ήταν κάτι παραπάνω από 12 τύπους με κοντά σορτσάκια που τρέχαν πάνω κάτω. Και αυτό αναγνωρίσθηκε. Το 2010, οι 12 αυτοί ιδιαίτεροι τύποι με κοντά σορτς που κάποτε έτρεχαν και γλεντούσαν στην Βαρκελώνη, μπαίνουν στο Hall of Fame και μνημονεύονται ως οι παίκτες της ομάδας που δημιούργησε όνειρα σε πολλά παιδιά του κόσμου.
Ο Larry Bird μιλάει στην είσοδο της ομάδας στο Hall of Fame
Το πρώτο τηλέφωνο που έκανε ο Rod Thorn,ο υπεύθυνος της ομάδας των ΗΠΑ,ήταν στον Michael Jordan. Όντας ήδη μια φορά ολυμπιονίκης με την ομάδα του 1984 ο Jordan είπε ότι για να παίξει θα πρέπει να παίξουν κι άλλοι τοπ παίκτες της λίγκας. Η αρχή έγινε με τον Magic Johnson και τον Larry Bird.Ακολούθησαν οι David Robinson,Patrick Ewing,το δίδυμο της Utah Stockton και Malone,ο Chris Mullin,ο Scottie Pippen. Ο επόμενος παίκτης θα ήταν ο Charles Barkley. Κανείς ποτέ δεν αμφισβήτησε την ικανότητα του εντός γηπέδου. Η ιδιαίτερη προσωπικότητα του όμως. έκανε τους ιθύνοντες να το σκεφτούν πολύ καλά αν θα τον πάρουν στην ομάδα. Ο Charles από την μεριά του τους διαβεβαίωσε ότι δεν θα δημιουργήσει προβλήματα. Έτσι μπήκε κι αυτός στο ρόστερ. Πλέον ο Horn είχε αρκετούς παίκτες για να πείσει τον Mike να παίξει. Οι πρώτοι αυτοί 10 παίκτες ανακοινώνονται επίσημα στις 21 Σεπτεμβρίου του 1991.Προπονητής της ομάδας στην Βαρκελώνη θα είναι ο Chuck Daly, ο προπονητής των πολύ σκληρών αλλά και μισητών Bad Boys του Detroit. Με μια μόνο θέση επαγγελματία να παραμένει ελεύθερη, ήταν σίγουρο πως θα γινόταν μάχη. Ο 2 φορές πρωταθλητής με τους Pistons, Isiah Thomas, ήταν βάση ταλέντου και καριέρας η πιο κατάλληλη επιλογή. Το πρόβλημα που προέκυπτε όμως ήταν με την συμπεριφορά του. Λόγω του πολύ σκληρού παιχνιδιού της ομάδας του, κανείς δεν ήθελε τον star των Pistons στην εθνική. Έτσι κι έγινε. Ο Isiah δεν έπαιξε ποτέ στην Dream Team. Την τελευταία θέση του επαγγελματία παίρνει στις 12 Μαΐου ο SG των Blazers, Clyde Drexler. Η τελευταία θέση στο ρόστερ κρίθηκε ανάμεσα στους Christian Laettner,2 φορές πρωταθλητή NCAA και τον Shaquille O'Neal. Ο Laettner, ο κορυφαίος ίσως παίκτης όλων των εποχών σε κολεγιακό επίπεδο, ήταν τελικώς ο 12ος παίκτης. Όλα είναι έτοιμα.
Η αρχική συνύπαρξη
Στις 22 Ιουνίου 1992, η εθνική ομάδα των ΗΠΑ, πηγαίνει στην LA Jolla της California για να ξεκινήσει το training camp. Από την αρχή των προπονήσεων φαίνεται ότι όλοι είχαν κάτι να αποδείξουν. Ο Jordan ότι ήταν καλύτερος του Magic. Ο Magic το αντίθετο. Ο Barkley ότι ήταν καλύτερος του Malone. Ο Malone το αντίθετο. Ο Ewing ότι ήταν καλύτερος του Robinson. Ο Robinson το αντίθετο. Πολλές μεγάλες προσωπικότητες, πολλά μεγάλα ΕΓΏ. Όλοι προσπαθούσαν να αποδείξουν πόσο σπουδαίοι ήταν και ότι υπήρχε λόγος που βρισκόταν στην ομάδα. Λίγες μέρες αργότερα, οι παίκτες θα έχουν την ευκαιρία να παίξουν 1η φορά ως συμπαίκτες ενάντια σε μια ομάδα επίλεκτων παικτών κολεγίων στην οποία υπήρχαν παίκτες όπως ο Chris Webber,ο Penny Hardaway,o Grant Hill και ο Allan Houston. Η ομάδα του Mike,του Larry,του Magic και των υπολοίπων, έχασε από τα κολεγιόπαιδα με σκορ 54-62 σε ένα παιχνίδι που ο Chuch Daly θα το χάσει επίτηδες. Θέλει να κάνει τους stars του να πιστέψουν ότι μπορούν να χάσουν. Να κάνουν πέρα τον εγωισμό τους και να ακούσουν τον προπονητή τους. Αυτό ήταν και το μόνο παιχνίδι που έχασε αυτή η ομάδα στην πορεία της για την Βαρκελώνη. Στο επόμενο παιχνίδι η Dream Team θα διαλύσει τα κολεγιόπαιδα. Μετά την προετοιμασία ακολουθούν οι προκριματικοί αγώνες. Οι 2 μεγαλύτεροι ηλικιακά της ομάδας δεν είναι έτοιμοι. Ο Bird όντας στην δύση της καριέρας του και έχοντας αφόρητους πόνους στην πλάτη, διστάζει να αγωνιστεί. Πείθεται όμως από τον κολλητό του, Magic Johnson, να παίξει. Είναι η ευκαιρία τους να παίξουν μαζί. Η μοίρα όμως τους επιφύλασσε αρκετές εκπλήξεις. Στις 7 Νοεμβρίου του 1991, ο Magic σοκάρει τους πάντες. Στην δημόσια συνέντευξη που παραχώρησε ανακοινώνει πως έχει προσβληθεί από τον ιό του HIV, κάτι που σημαίνει και την απόσυρση του από τα παρκέ. Ο παίκτης που μπήκε πρώτος σε αυτή την ομάδα ήταν εκτός. Ο Magic παίρνει το ΟΚ από τους γιατρούς για να μπορέσει να επιστρέψει στα παρκέ, πολλοί συμπαίκτες του όμως, διαμαρτύρονται. Ο Larry δεν πρόκειται να τον αφήσει έτσι. Όχι μόνο δεν πιστεύει λέξη από ότι λένε οι υπόλοιποι αλλά βγαίνει μπροστά και στηρίζει τον φίλο του. Ο Magic τελικά θα παίξει. Οι 2 τους (Magic και Larry) θα είναι οι 2 αρχηγοί της ομάδας.
Οι Αμερικάνοι με τα κολεγιόπαιδα
Οι αγώνες και οι διακοπές τους
Πάμε πίσω πάλι στα προκριματικά. Σε ένα τουρνουά που γίνεται στο Portland οι Αμερικάνοι κάνουν σμπαράλια και τις 6 ομάδες που βρέθηκαν στον δρόμο τους κερδίζοντας και τους 6 αγώνες με μέση διαφορά πόντων τους 50. Σε εκείνο το τουρνουά οι Αμερικάνοι καταλαβαίνουν ότι η συμμετοχή τους στους Ολυμπιακούς δεν είναι απλώς μπάσκετ. Η αρχή γίνεται με την Κούβα. Πριν το jumpball οι 2 ομάδες μαζεύονται στο κέντρο του γηπέδου να φωτογραφηθούν. Εκεί οι Κουβανοί γονατίζουν και ζητάνε αυτόγραφα και φωτογραφίες από τους αντιπάλους τους. Το σκηνικό μετά το παιχνίδι το ίδιο. Παρόλο που η Αμερική κέρδισε με 77 πόντους διαφορά. Παρόλο που ο προπονητής της Κούβας είπε: "Δεν γίνεται να κρύψεις τον ήλιο με το δάκτυλό σου". Στις 18 Ιουλίου 1992, 1 εβδομάδα πριν την έναρξη των αγώνων, οι Αμερικάνοι προσγειώνονται στο Μόντε Κάρλο. Στις 6 μέρες που θα μείνουν εκεί θα προλάβουν να παίξουν γκολφ, να μεθύσουν, να υπογράψουν αυτόγραφα σε κοπέλες με τοπλες, να φάνε παντόφλα από τις γυναίκες τους, να προπονηθούν, να κερδίσουν την Γαλλία σε ένα φιλικό και να παίξουν, σύμφωνα με τον Magic, το καλύτερο παιχνίδι όλων των εποχών, όταν σε μια προπόνηση, χωρίστηκαν για να παίξουν διπλό, σε Ανατολή και Δύση. Οι Αμερικάνοι συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο και στην Βαρκελώνη. Θα παρτάρουν, θα απαντήσουν προκλητικά στα ΜΜΕ, θα δημιουργήσουν επεισόδιο με την Αγκόλα και θα βγουν έξω από το ξενοδοχείο σαν rockstars παρά τις οδηγίες του coach Daly. Εντάξει μόνο ένα μέλος της Dream Team τα έκανε αυτά. Ο αδιόρθωτος Charles Barkley. Οι Αμερικάνοι όμως ήταν συγκεντρωμένοι και καταιγιστικοί. Στο 1ο παιχνίδι θα κερδίσουν την Angola 116-48. Ο μέσος όρος με τον οποίο κέρδιζαν τους αντιπάλους τους ήταν οι 44. Στον τελικό θα κερδίσουν την Κροατία του Ντραζεν, του Κούκοτς και του Ράτζα με το "οριακό" 117-85.
Η κληρονομιά
Η πολιτιστική κληρονομία που άφησε πίσω της αυτή η ομάδα ήταν τεράστια. Δεν ήταν μόνο το ότι ήταν μια καλή ομάδα. Οκ κέρδιζαν με μέσο όρο τους 44 και ο Daly δεν χρειάστηκε να πάρει ούτε ένα timeout σε ολόκληρο το τουρνουά. Αυτό που έκανε αυτή την ομάδα ξεχωριστή, ήταν αυτό που άφησε πίσω της. Με τους Αμερικάνους να ταξιδεύουν στην Ευρώπη, πολλά παιδιά ανά την υφήλιο είχαν την ευκαιρία να δουν κάτι το μοναδικό. Πολλά παιδιά είχαν την ευκαιρία να εμπνευστούν. Πολλά παιδιά παρακινήθηκαν και ασχολήθηκαν με το μπάσκετ και τον αθλητισμό. Η Dream Team, ήταν κάτι παραπάνω από 12 τύπους με κοντά σορτσάκια που τρέχαν πάνω κάτω. Και αυτό αναγνωρίσθηκε. Το 2010, οι 12 αυτοί ιδιαίτεροι τύποι με κοντά σορτς που κάποτε έτρεχαν και γλεντούσαν στην Βαρκελώνη, μπαίνουν στο Hall of Fame και μνημονεύονται ως οι παίκτες της ομάδας που δημιούργησε όνειρα σε πολλά παιδιά του κόσμου.
Ο Larry Bird μιλάει στην είσοδο της ομάδας στο Hall of Fame
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου