Ο καλύτερος συμπαίκτης του κόσμου

Μπαίνοντας στο Sleep Train Arena του Sacramento μπορεί κανείς να δει στην οροφή του 11 κρεμασμένες φανέλες. Το Sacramento αν και έχει μόνο έναν τίτλο στην ιστορία του (σε 1 παρουσία σε τελικούς), είναι από τις παλιότερες ομάδες της Λίγκας, με τον πρόδρομο της ομάδας (Rochester Seagrams) να δημιουργείται το 1923. Έτσι είναι λογικό στα τόσα χρόνια ιστορίας, να έχουν περάσει πολλοί παικταράδες. Οι 11 αυτές φανέλες έχουν κρεμαστεί για να τιμήσουν μερικούς από αυτούς τους παίκτες λόγω του έργου τους στην ομάδα. Ανάμεσα στα ονόματα που έχουν τιμηθεί είναι ο Peja Stojakovic, ο Vlade Divac, ο Chris Webber, ο Mitch Ritchmond, ο Tiny Archibald, ο Oscar Robertson, ο Sam Lacey, ο Bob Davies, μια φανέλα με το νούμερο 6 αφιερωμένη στον κόσμο του Sacramento (ο κόσμος είναι ο 6ος παίκτης της ομάδας) και 2 ακόμη φανέλες. Αυτή με το νούμερο 12 που ανήκε στον Maurice Stokes και αυτή με το νούμερο 27 που ανήκε στον Jack Twyman. Σήμερα θα μιλήσουμε για τους 2 τελευταίους που όσο καλοί παίκτες και αν ήταν, αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι η συμπεριφορά τους εκτός γηπέδου.




Aς το πάρουμε από την αρχή. 

Ο Maurice Stokes γεννήθηκε στις 17 Ιουνίου 1933 στο Rankin της Pennsylvania. Όταν ήταν 8 χρονών μετακόμισε στο Homewood, όπου μερικά χρόνια αργότερα θα πήγαινε λύκειο εκεί, στο Westinghouse High School. Τις πρώτες 2 χρονιές στην ομάδα του Λυκείου, δεν ξεκίνησε ούτε ένα παιχνίδι. Τις 2 τελευταίες όμως, ο Maurice βοήθησε την ομάδα του να κερδίσει 2 συνεχόμενες φορές το πρωτάθλημα της πόλης. Κάπως έτσι ήρθε και η κλήση από το κολέγιο του Saint Francis. Την 1η του χρονιά εκεί μοιάζει άντρας ανάμεσα σε παιδάκια. Τελειώνει την σεζόν με μέσους όρους 23.1 πόντους και 26.2 rebound ανά παιχνίδι αλλά η διάκριση σε ομαδικό επίπεδο θα αργήσει να έρθει. Παρόλο που βελτιώνει τα στατιστικά του κάθε χρόνο, οι Red Flash του Saint Francis θα φτάσουν στο μεγάλο κολεγιακό τουρνουά στην 4η σεζόν του Stokes εκεί. Η 4η θέση στο τουρνουά, συνοδευόμενη με τις εκπληκτικές του εμφανίσεις, είναι αρκετές για να φέρουν τον ήρωά μας στην 2η θέση του Draft του 1955, όπου επιλέχθηκε από τους Rochester Royals ( σημερινούς Sacramento Kings). Την 1η του χρονιά στην Λίγκα είχε 16.8 πόντους, 16.3 rebound και 4.9 assits. Στο τέλος της χρονιάς, ναι μεν θα κερδίσει το βραβείο rookie of the year, όμως οι Royals θα τερματίσουν στην τελευταία θέση της Λίγκας, Την 2η του χρονιά του η στατιστική του θα είναι παρόμοια (15.6 πόντους, 17.4 rebound και 4.6 assists) και έτσι οι Royals θα βρεθούν και πάλι στον πάτο του πρωταθλήματος. Την 3η του χρονιά όμως τα πράγματα θα αλλάξουν. Κάνοντας την καλύτερη χρονιά της καριέρας του, μετρώντας 16.9 πόντους, 18,1 rebound και 6.4 assists, οι Royals θα μπουν στα Playoffs.



Στον τελευταίο αγώνα όμως της κανονικής περιόδου απέναντι στους Minneapolis Lakers, σε ένα drive του προς το καλάθι, θα πέσει κάτω, θα χτυπήσει το κεφάλι του και θα λιποθυμήσει όμως θα επανέλθει και θα τελειώσει κανονικά το παιχνίδι. 3 μέρες αργότερα, θα παίξει τον 1ο του αγώνα στα playoffs εναντίον των Fort Wayne Pistons. Σε εκείνο το παιχνίδι θα γράψει 12 πόντους και 15 rebounds αλλά οι Royals θα χάσουν. Στο αεροπλάνο για την επιστροφή, θα νιώσει περίεργα. Μόλις προσγειώθηκαν τον μετέφεραν στο νοσοκομείο. Εκεί θα πάθει επιληψία, θα πέσει σε κώμα και μόλις συνέλθει θα μάθει από τους γιατρούς ότι πλέον είναι παραπληγικός. Διαγνώσθηκε με μετα-τραυματική εγκεφαλοπάθεια. Τα πράγματα για τον ήρωα μας δεν είναι εύκολα. Όχι μόνο δεν μπορεί να μετακινηθεί, να μιλήσει και η μόνη του επικοινωνία είναι με τα βλέφαρα του, δεν είχε την οικονομική άνεση για να μπορέσει να έχει την φροντίδα από τους γιατρούς και να παραμείνει σε κάποιο κέντρο αποκατάστασης. Οι Royals θα τον αποδεσμεύσουν και έτσι τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα αφού χρειαζόταν 100.000 δολάρια τον χρόνο σε ιατρικά έξοδα. Εκεί είναι που αναλαμβάνει δράση ο άλλος άνθρωπος της ιστορίας μας, ο Jack Twyman.


                        Maurice Stokes και Jack Twyman

Ο Jack μεγάλωσε και αυτός στην πολιτεία της Pennsylvania, έπαιξε για το κολέγιο του Cincinnati και έγινε Draft από τους Royals, την ίδια χρονιά που είχε γίνει και ο Stokes. Αν και δεν είχε το potential του συμπαίκτη του, ξεκινούσε κι αυτός ως βασικός και μοιραζόταν τις 2 θέσεις των forwards με τον Maurice. Από την 1η στιγμή που χτύπησε ο Stokes, ο Twyman ήταν εκεί. Έγινε ο νομικός κηδεμόνας του και έχοντας γνώση από ασφάλειες (δούλευε σε ασφαλιστική εταιρία τα καλοκαίρια που δεν έπαιζε), κατάφερε να βγάλει αναπηρική σύνταξη στον φίλο του. Η βοήθειά του όμως πέρα από οικονομική ήταν και ψυχολογική. Ο Twyman ήταν κάθε μέρα στο νοσοκομείο όσο ο φίλος του νοσηλευόταν εκεί. Όταν ο Stokes μεταφέρθηκε σε κλινική αποκατάστασης, ο Twyman ήταν και εκεί τακτικός επισκέπτης. Με αυτές του τις πράξεις κατάφερε όχι μόνο να γίνει ο καλύτερος συμπαίκτης του κόσμου, αλλά να κρατήσει έναν άνθρωπο ζωντανό για 12 ολόκληρα χρόνια, μέχρι το 1970 όταν ο Stokes πέθανε από ανακοπή.


              Μερικοί θρύλοι στο Maurice Stokes Memorial Basketball Game

Η κληρονομιά που άφησε πίσω του

Πέρα όμως από τον Twyman, υπήρχαν κι άλλοι που βοήθησαν στο να σωθεί ο Stokes. Όταν το 1958 ο Milton Kutscher, ρώτησε τον 1ο για το τι μπορεί να κάνει για να βοηθήσει τον 2ο, η λύση που βρέθηκε ήταν φανταστική. Ο Kutscher ήταν ιδιοκτήτης ξενοδοχείου και έτσι στήθηκε στο ξενοδοχείο του ένα ετήσιο παιχνίδι στο οποίο συμμετείχαν πολλοί stars του NBA, όπως ο Wilt Chamberlain. Το λεγόμενο Maurice Stokes Memorial Basketball Game. Το 2013 το NBA καθιέρωσε το βραβείο Twyman-Stokes που δίνεται κάθε χρόνο στον καλύτερο συμπαίκτη της χρονιάς. Οι πράξεις του Twyman όχι μόνο έσωσαν τον Stokes αλλά ήταν η αφορμή για την ύπαρξη ιατρικής ασφάλειας στην Λίγκα. Έτσι ο νικητής του βραβείου πρέπει να κάνει πάρα πολλά για να μπορεί να συγκριθεί με τον Twyman. Προσωπικά ποντάρω ότι κανένας δεν θα τα καταφέρει.