Στις 26 Μαϊού 1999 οι Boston Celtics αποσύρουν την φανέλα με το νούμερο 6 για 2η φορά. Στην τελετή βρίσκονται οι Wilt Chamberlain, Kareem Abdul Jabbar, Oscar Robertson, Red Auerbach ενώ στην 3ωρή τελετή βρίσκεται και ο Bill Cosby. Γιατί όμως χρειάστηκε να αποσυρθεί 2 φορές ένας αριθμός; Ο κάτοχος αυτής της φανέλας ήταν ο Bill Russel, ένας παίκτης σύμβολο τόσο των Celtics όσο και του NBA που 27 χρόνια πριν είχε αποφασίσει σε ένα άδειο από θεατές γήπεδο, να δεχθεί την τιμή που του έκαναν οι Celtics να αποσύρουν τον αριθμό του. Ας πάρουμε όμως από την αρχή τα γεγονότα.
30 Απριλίου 1956, Νέα Υόρκη
Οι Boston Celtics καταφέρνουν να διαλέξουν σε ένα βράδυ 3 μελλοντικούς Hall of Famers. Με το territorial pick τους διαλέγουν τον Tom Heinsohn. Mε το pick του 2ου γύρου επιλέγουν τον KC Jones. Προκειμένου να αποκτήσουν τον Bill Russell που βρισκόταν στο ίδιο Draft, δίνουν στους Saint Louis Hawks τους Ed Macauley και Cliff Hagan. Εκ πρώτης όψεως το trade δεν ήταν κακό για καμία από τις 2 ομάδες. Οι Celtics ναι μεν έπαιρναν έναν φοβερό παίκτη από το κολέγιο όμως έδιναν ως αντάλλαγμα τον καλύτερο τους παίκτη, τον Ed Macauley. Η ανταλλαγή ωστόσο ήταν περισσότερο βασισμένη σε παράγοντες που δεν επηρεαζόντουσαν από το μπάσκετ. Στο Saint Louis ο ρατσισμός ήταν σε δυσθεώρητα επίπεδα και οι Hawks δεν στόχευαν να χαλάσουν την καθαρή ομάδα τους που αποτελούνταν μόνο από λευκούς παίκτες. Από την μεριά του ο Red Auerbach ενδιαφερόμενος καθαρά και μόνο για το μπάσκετ δεν δίστασε ούτε στιγμή να κάνει την ανταλλαγή. Άλλωστε 6 χρόνια πριν, το 1950, είχε επιλέξει μέσω του Draft τον Chuck Cooper. Τον πρώτο Αφρό-Αμερικανό παίκτη που γινόταν Draft στην ιστορία του NBA
Bill Russel και Red Auerbach
13 Απριλίου 1957, Βοστόνη
Μετά από μόλις 1 χρόνο, οι Boston Celtics κερδίζουν τους St. Louis Hawks με 125-123 στην 2η παράταση του 7ου παιχνιδιού και κατακτούν το 1ο πρωτάθλημα της ιστορίας τους. Finals MVP δεν υπήρχε εκείνη την εποχή (1η φορά εισήχθηκε το 1969) αλλά αξίζει να αναφέρουμε ότι ο Russell, ο τύπος που οι Hawks είχαν ανταλλάξει έναν χρόνο πριν, είχε 22,9 rebound μέσο όρο σε εκείνη την σειρά παιχνιδιών.
Η συνέχεια θα ήταν παρόμοια. Τα επόμενα 12 χρόνια οι Celtics θα παίξουν σε 11 τελικούς και θα κερδίσουν τους 10 από αυτούς. Ο Bill Russell γίνεται ο παίκτης με τα περισσότερα πρωταθλήματα σε major πρωτάθλημα (NBA, MLB, NFL, NHL) στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα τελευταία 2 πρωταθλήματα (1968,1969) θα τα κερδίσει όντας παράλληλα και προπονητής των Celtics.
Muhammad Ali, Kareem Abdul Jabbar και Bill Russell στο Cleveland Summit
Οι Celtics του 50΄ και του 60' θεωρούνται η μεγαλύτερη δυναστεία σε οποιοδήποτε άθλημα. Και πως να μην θεωρούνται άλλωστε, όταν σε 13 χρονιές κέρδισαν 11 φορές τον τίτλο. Στο κέντρο όλων αυτών των πρωταθλημάτων ήταν πάντα ο Bill Russell. Παρόλο όμως που οι Celtics ήταν η πιο πετυχημένη επαγγελματική ομάδα, το κοινό της Βοστόνης δεν αγκάλιασε ποτέ τους Celtics της εποχής. Πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξε το ότι αρχηγός της ομάδας ήταν ο Bill. Ο Russell ήταν ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας. Θεωρώντας πως οι περισσότεροι θεατές αντιμετώπιζαν τους έγχρωμους παίκτες ως κατώτερους, ο Russell αρνήθηκε πολλές φορές να υπογράψει αυτόγραφα, να δώσει συνεντεύξεις και να χαμογελάσει στον κόσμο που ήρθε να δει τους Celtics. Όλα αυτά τα θεωρούσε μη ειλικρινή. Ο ίδιος έλεγε πως δεν έπαιζε για την Βοστόνη αλλά για την ομάδα. Γιατί όμως τέτοια κακία απέναντι στον κόσμο που ερχόταν να τον δει; Ζώντας στις ΗΠΑ στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, ο Bill Russell σημαδεύτηκε από πολλά περιστατικά ρατσισμού. Όταν ήταν μικρός είδε τους γονείς του να αναγκάζονται να μετακομίσουν εξαιτίας του ρατσισμού. Όταν ήρθε η ώρα να πάει στο κολέγιο, δεν δέχθηκε σχεδόν καμία πρόταση για υποτροφία παρόλο που ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες στην χώρα. Στην Βοστόνη είδε αγνώστους να βανδαλίζουν το σπίτι του (έβαψαν τους τοίχους με σπρέι, κατέστρεψαν κάποια από τα τρόπαια του και αφόδευσαν στο κρεβάτι του). Το καλοκαίρι του 1958 όταν σε μια προσπάθεια της Λίγκας να κάνει πιο δημοφιλές το άθλημα οι All-Stars έκαναν περιοδεία στην χώρα, πολλοί λευκοί ιδιοκτήτες ξενοδοχείων στην Βόρεια Καρολίνα αρνήθηκαν να δώσουν στους έγχρωμους παίκτες δωμάτιο. Πριν το ξεκίνημα της σεζόν 1961-1962 και ενώ οι Celtics βρίσκονται στο Kentucky για έναν αγώνα επίδειξης, ο Russell και κάποιοι έγχρωμοι συμπαίκτες του θέλουν να δειπνήσουν σε ένα τοπικό εστιατόριο. Όταν το προσωπικό αρνείται να τους εξυπηρετήσει λόγω του χρώματός τους, οι έγχρωμοι Celtics αρνούνται να συμμετάσχουν στον αγώνα επίδειξης και γυρίζουν πίσω στην Βοστόνη. Κάποια στιγμή οι Celtics μη ικανοποιημένοι από τον αριθμό των θεατών στο γήπεδο, πραγματοποιούν μια έρευνα, ρωτώντας το κοινό τι θα μπορούσαν να κάνουν για να προσελκύσουν περισσότερα άτομα. Πάνω από το 50% απάντησε πως πρέπει να μειώσουν τους έγχρωμους παίκτες στην ομάδα. Ο Russel αντιδρούσε. Δεν είχε τα χέρια του σταυρωμένα. Ήξερε ποιος ήταν και ποια ήταν η επιρροή του. Ήταν ενεργός ακτιβιστής. Το 1967 μαζί με τον Kareem Abdul Jabbar και άλλους έγχρωμους αθλητές από διάφορα αθλήματα, στέκονται δίπλα στο πλευρό του Muhammad Ali, όταν ο τελευταίος θα αρνηθεί να συμμετάσχει (παρά την κλήση που του είχε γίνει από τον στρατό των ΗΠΑ) στον πόλεμο του Βιετνάμ. Αυτή η συνάντηση των αθλητών θα μείνει γνωστή στην Ιστορία ως Cleveland Summit.
Από αριστερά προς δεξιά: John Havlicek, Bill Russell, Red Auerbach, coach Tom Heinsohn, and players Don Chaney and Tom Sanders.
Το άδειο γήπεδο
Όσο ζούσε στην Βοστόνη δεχόταν πολύ συχνά ρατσιστικές επιθέσεις και γιουχαρίσματα, με τους ανθρώπους της περιοχής να τον αντιμετωπίζουν με περιφρόνηση και χλευασμό. Ο ίδιος χαρακτήριζε την πόλη ως ένα παζάρι ρατσισμού. Είναι πολύ φυσικό επομένως να θέλει να τα αφήσει όλα αυτά πίσω του. Έτσι από την στιγμή που αποσύρθηκε το 1969 και για 3 ολόκληρα χρόνια δεν ξαναπάτησε το πόδι του στην πρωτεύουσα της πολιτείας της Μασαχουσέτης. Ο Red Auerbach θέλοντας να τον τιμήσει του έκανε πολλές φορές πρόταση να αποσύρουν την φανέλα του. Ο ίδιος ο Russell όμως, δεν πίστευε στα ατομικά κατορθώματα, θεωρώντας πως ότι είχε καταφέρει δεν ήταν δικό του δημιούργημα αλλά δημιούργημα ενός ευρύτερου συνόλου. Έτσι η πιο βαριά φανέλα στην ιστορία των Celtics παρέμενε διαθέσιμοι για να φορεθεί από κάποιον άλλο. Όλα αυτά μέχρι τις 12 Μαρτίου του 1972. Ο Russell θα επέστρεφε στην Βοστόνη για να μεταδώσει έναν αγώνα και ο πανούργος Auerbach του είχε μια έκπληξη. Μαζεύοντας όλους τους παίκτες της ομάδας, κάλεσε την οικογένεια του Russell στην Βοστόνη και ανακοίνωσε στον πρώην σταρ των Celtics ότι η τελετή απόσυρσης της φανέλας θα γινόταν. Με ή χωρίς αυτόν. Αυτός μην μπορώντας να κάνει αλλιώς, δέχτηκε. Με έναν όρο. Η τελετή θα γίνει πριν την έναρξη του αγώνα. Έτσι και έγινε. Όταν το νούμερο του Russell ανέβηκε στο ταβάνι του Boston Garden, οι μόνοι άνθρωποι που υπήρχαν στο γήπεδο ήταν μερικοί reporter, μερικοί πρώην συμπαίκτες του Bill, κάποιοι καθαριστές και κάποιοι παίκτες που έκαναν ζέσταμα. Ο μουσικός του γηπέδου δεν βρισκόταν εκεί και δεν υπήρχε κάποιος από τους παρευρισκόμενους να βγάλει λόγο. Ήταν μια απλή ολιγόλεπτη τελετή, στα όρια της βιασύνης.
Bill Russell και Red Auerbach, 1999
Το γεμάτο γήπεδο
Το 1995 οι Celtics αλλάζουν έδρα. Από το παλιό Boston Garden μετακομίζουν στο FleetCenter, σημερινό TD Garden. Έτσι αποφασίζουν ως μια ατραξιόν να ξαναποσύρουν το νούμερο του Russell. Τα έσοδα από αυτό το γεγονός θα πήγαιναν σε ένα ίδρυμα αφιερωμένο στην σωστή καθοδήγηση των νέων. Ο 65αρης πλέον Russell δέχεται. Τα πράγματα δείχνουν να έχουν αλλάξει. Το 2013 σε μια πλατεία της Βοστόνης γίνονται τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος του. Ο ισχυρογνώμων Russell έβαλε με τον καιρό αρκετό νερό στο κρασί του και άφησε τους άλλους να τον τιμήσουν με τρόπους ανάλογους της προσφοράς του. Δεν άφησε όμως ποτέ πίσω του τον ακτιβισμό. Το 2017 και ενώ ήταν ήδη 83 χρονών, ανέβασε στο Twitter μια φωτογραφία συμπαράστασης στον Colin Kaepernick, ο οποίος είχε γονατίσει όταν παιζόταν ο εθνικός ύμνος των ΗΠΑ ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τις υπάρχουσες φυλετικές διακρίσεις.
Δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά αν ο Bill Russell ήταν ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών. Όχι σε καμία περίπτωση. Ο Russell ακόμα και την εποχή που έπαιζε, υστερούσε σε ταλέντο. Σίγουρα όμως είναι ο μεγαλύτερος νικητής στην ιστορία του NBA. 11 πρωταθλήματα σε 13 χρόνια. Τόσα πολλά δαχτυλίδια που δεν χωράνε στα δάχτυλα του. Αυτό όμως που τον έκανε πραγματικό σπουδαίο στα μάτια μου, ήταν ότι σε μια εποχή που υπέφερε από τον ρατσισμό και τις φυλετικές διακρίσεις, ο άνθρωπος που είχε περισσότερα δαχτυλίδια από ότι δάχτυλα, δεν έμεινε πίσω, δεν ανέχτηκε αυτές τις συμπεριφορές αλλά βγήκε μπροστά, αντέδρασε, μίλησε, έγινε ο 1ος έγχρωμος προπονητής στην Ιστορία της Λίγκας, έγινε πρότυπο.
Και αυτό μετράει πολύ περισσότερο από το τι έχει ο καθένας μας στα χέρια του.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου